Από τον Νικηφόρο Γκολέμη // *
Φίλες και φίλοι, το εξάμηνο περνάει δυστυχώς γρήγορα και έρχεται η ώρα της κρίσης για κάθε φοιτητή. Όπου και ό,τι κι αν σπουδάζεις, η λαίλαπα της εξεταστικής σε ακολουθεί παντού. Η σκοτεινή περίοδος που κλείνεσαι στο σπίτι και μοιραία μυείσαι στην τέχνη του barista, εξαιτίας της μεγάλης ποσότητας καφέ που αναγκάζεσαι να καταναλώσεις. Στο γραφείο σου βρίσκεται το σύγγραμμα τού εκάστοτε καθηγητή να σου κρατάει συντροφιά. Το σύγγραμμα που τρεις μήνες τώρα το θαύμαζες γιατί είχε ωραία εικονογραφημένο εξώφυλλο, αλλά τώρα που το είδες και εσωτερικά θα ευχόσουν ο καθηγητής που το συνέταξε να είχε βρει κάποια άλλη, καλύτερη δουλειά να κάνει.
Ειδικά δε αν είσαι και στο πρώτο σου εξάμηνο, με τους γονείς σου να περιμένουν επιτέλους να διαπιστώσουν πώς μεταφράζεται αυτό το «καλά, μια χαρά, ναι, ναι, ναι» σε αριθμούς και τον εαυτό σου να βρίσκεται σε μια μινι-σύγχυση, προσπαθώντας να βρει την κατάλληλη φόρμουλα για να είναι αποδοτικός σε αυτόν τον νέο τύπο εξέτασης, το όλο κόνσεπτ φαντάζει ήδη αρκετά δύσκολο.
Χειρότερα δεν γίνεται, θα σκεφθεί κανείς. Κι όμως, εδώ στη Γερμανία μπορεί και γίνεται ακόμα δυσκολότερο. Γιατί το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται ο Γερμανός προφέσορας όταν συγγράφει είναι η περίπτωση να βρεθεί το έργο σε χέρια ξένου φοιτητή. Και δώσε μια περίεργη σύνταξη εδώ, μια λόγια έκφραση εκεί, και πάμε πάλι από την αρχή την παράγραφο, γιατί ο επιστήμων την είδε… Γκαίτε και πρέπει εμείς να ψάξουμε δεκαπέντε λεξικά για να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο… ποιητής.
Βέβαια, όλα αυτά είναι πταίσμα μπροστά στις απαιτήσεις του πανεπιστημίου, το οποίο έχει ήδη θέσει πριν από σένα για σένα ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα για τα μαθήματα, λέγοντάς σου ούτε λίγο ούτε πολύ ότι δίνεις μια, δίνεις δεύτερη, στην τρίτη… καίγεσαι. Όχι ότι σκοπεύεις να μείνεις αιώνιος φοιτητής στη Γερμανία, αλλά θα προτιμούσες να κάνεις εσύ κουμάντο στον εαυτό σου, παρά να σου βάζει ο άλλος τη θηλιά στο λαιμό. Θα υπήρχε μια (ψευδ)αίσθηση ελευθερίας.
Την κατάσταση δεν διευκολύνει και η συγκατοίκηση στην εστία. Γιατί εσύ μπορεί να ξυπνάς βαριά 10.30 το πρωί, να κάνεις το πλάνο διαβάσματος για όλη την ημέρα και εκεί που πας στην κουζίνα να πάρεις το πρωινό σου, σε υποδέχεται το τοιχοκολλημένο χαρτάκι της Βιόλα που σου υπενθυμίζει ότι σήμερα καθαρίζεις την κουζίνα. Ω! Τι ευχάριστη έγερσις! Τώρα ξέρω ότι έχω τουλάχιστον μία ώρα λιγότερη από όσο είχα προγραμματίσει, με το μάθημα να με περιμένει απειλητικά την ενάτη πρωϊνή της επόμενης ημέρας. Και αν σκεφθήκατε τη λύση ανυπακοή-αντίσταση στο εξοντωτικό πρόγραμμα καθαριότητας που έχει επιβληθεί εξ Ιταλίας, καλύτερα να το ξεχάσετε, γιατί απέναντι στη Βιόλα ακόμα και ο Γκαριμπάλντι θα καθόταν… σούζα!
Όταν τελειώνεις με την καθαριότητα, έχει πάει μεσημέρι. Επιτέλους ας ανοίξουμε και κανένα βιβλίο. Λογαριάζουμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο, αφού τα νέα για την καθαρή κουζίνα διαδίδονται γρήγορα και η Ρόμπιν δεν χάνει ευκαιρία για ένα… εορταστικό μαγείρεμα. Οι εξωτικές μυρωδιές, που από την κουζίνα περνούν στον διάδρομο και τρυπώνουν στο δωμάτιο, αποδεικνύονται αισθητά δελεαστικότερες από τη μελέτη.
Μάλλον το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου, για να μην διαβάσω σήμερα. Παρά ταύτα, τους συγκατοίκους μου εξακολουθώ να μην τους αλλάζω με τίποτα!
Η μεγάλη στιγμή έφθασε, τα ψέματα τελείωσαν. Οι προσπάθειες πρέπει τώρα να αποτυπωθούν στο χαρτί. Με μαεστρία και την αναγκαία… εφευρετικότητα προσπαθείς να αντεπεξέλθεις στις ανάγκες της εξέτασης. Πριν παραδώσεις, ρίχνεις μια ματιά γύρω σου. Και βλέποντας τους δεκάδες Γερμανούς φοιτητές, καταλαβαίνεις ότι μόνο περήφανος πρέπει να νιώθεις για την προσπάθειά σου. Παρά τις όποιες δυσκολίες και αστοχίες, έχεις καταφέρει να κρίνεσαι επί ίσοις όροις με ανθρώπους που γράφουν και διαβάζουν στη μητρική τους γλώσσα. Κι αν καμιά φορά απογοητεύεσαι από την επίδοση, έρχεται ο καβαφικός στίχος να σου υπενθυμίζει ότι «Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι· τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα». Όχι για να συμβιβασθείς με την αποτυχία, αλλά για να μην ξεχνάς την ήδη καταβεβλημένη προσπάθεια, η οποία σε έχει οδηγήσει μέχρι εδώ. Και με αυτήν την προσπάθεια οδηγό, θα κατακτηθεί και το… δεύτερο σκαλί.
*Ο Νικηφόρος δεν ζει πια στην Αθήνα. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Αλλά δεν σπουδάζουν εδώ. Ζει στην Χαϊδελβέργη. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιό της. Η ιστορία της καθημερινότητας μπορεί να είναι η ίδια με κάθε παιδιού που γεννήθηκε εδώ. Αλλά δεν σπουδάζει εδώ.
