κείμενο Ελένη Σωτάκη //
Το χιόνι πέφτει απαλά, ευγενικά, χωρίς καμία βία. Μονώνει. Ενυδατώνει. Μια μέρα σαν τη σημερινή, όπου η ησυχία του χιονιού καλύπτει την πόλη, ο λόγος δίνεται στην πιο φωτεινή μορφή αγάπης, την τρυφερότητα. Με την ελπίδα να μην ξεχνά κανένας από εμάς όσους είναι εκεί έξω, χωρίς στέγη, χωρίς προστασία.
Κάθε λέξη, κάθε χειρονομία και κάθε αγκαλιά που προσφέρεται με τρυφερότητα είναι έκφραση της αληθινής ουσίας του ατόμου και επιβεβαιώνει τον δεσμό με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Δεν είναι το ίδιο εύκολο σε όλους να αφήνουν την τρυφερότητα να διαπερνά τις σχέσεις τους χαρίζοντας πραγματικό νόημα στην αγάπη. Χρειάζεται γαλήνη και εσωτερική ηρεμία για να απολαύσει κανείς τις λεπτές αποχρώσεις της τρυφερότητας που διαποτίζουν την ειλικρινή αγάπη. Την αγάπη που αγγίζει το δέρμα και κάνει την καρδιά να κτυπά.
Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1999, ο Paul Ekman, ένας από τους πιο γνωστούς ψυχολόγους στη μελέτη των συναισθημάτων, υποστήριξε ότι η τρυφερότητα είναι από τα βασικότερα συναισθήματα. Μαζί με αυτό η φροντίδα, η στοργή, η ενσυναίσθηση και η οικειότητα συνεργάζονται αρμονικά για να προσφέρουν το αίσθημα της ασφάλειας και της αναγκαίας προσοχής που το άτομο αναζητά στις σχέσεις του.
Η τρυφερότητα είναι, πάνω απ’ όλα, μια πράξη της προσφοράς. Είναι η πιο αυθεντική έκφραση της αγάπης. Μας τιμά ως ανθρώπινα όντα. Μας διδάσκει ότι τα απλά πράγματα μπορούν να γίνουν αξιοπρεπή και σοφά. Μπορεί να σπάσει τα τείχη του εγωισμού και του υλισμού.
Η εκδήλωση της τρυφερότητας δεν έχει συνταγές. Προϋποθέτει εσωτερική γαλήνη, συναισθηματική ωριμότητα και αυτογνωσία. Το να αγαπά κανείς παθιασμένα περιβάλλοντας τους άλλους με τρυφερότητα, σημαίνει να προσφέρει τον καλύτερο εαυτό του ανιδιοτελώς, με τη θέλησή του, χωρίς σκοπιμότητες ή ανταλλάγματα. Χρειάζεται να νιώθει κανείς πως έχει ψυχικά αποθέματα και πως η έκφραση της τρυφερότητας δεν τον απειλεί, δεν τον κάνει θύμα κάποιου άλλου, ακόμα κι αν δε βρίσκει την ανάλογη ανταπόκριση. Η τρυφερότητα ανήκει πρωτίστως σε εκείνον που τη νιώθει. Είναι ο δικός του συναισθηματικός πλούτος. Είναι η δική του μουσική ακόμα και σε έναν κόσμο άτονο.
Η τρυφερότητα δεν αφορά μόνο στις στιγμές οικειότητας, είτε ψυχικής είτε σωματικής. Η τρυφερότητα είναι εγγύτητα. Είναι η επιθυμία να απολαύσει κανείς τη γλώσσα της αγάπης και να ευχαριστήσει μια διαφορετική από τη δική του καρδιά.
Η τρυφερότητα είναι ένα βίωμα από την παιδική ακόμα ηλικία και ένας ισχυρός δεσμός μεταξύ των γονέων και των παιδιών τους. Είναι επίσης το πιο σημαντικό είδος συναισθηματικής υποστήριξης για ένα παιδί. Αργότερα στη ζωή, θα ενσωματώσει κανείς αυτά τα συναισθήματα, τις χειρονομίες και τις ατμόσφαιρες στις σχέσεις του με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Θα είναι σε θέση να δημιουργήσει οικειότητα που με τη σειρά της καλλιεργεί την αγάπη, αποσιωπά τους φόβους και εξαλείφει τις αμφιβολίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από μια αγκαλιά, όταν το αγαπημένο πρόσωπο τη χρειάζεται. Εκτός ίσως από την αγκαλιά εκείνη που προσφέρεται για την τρυφερότητα αυτή καθαυτή, χωρίς καμία προσδοκία, χωρίς καμία εκφρασμένη ανάγκη.
Τούτο είναι η επανάσταση της τρυφερότητας. Η αγάπη λαμβάνει τη δύναμη και τη ζωή της από την τρυφερότητα, τη φροντίδα και τη στοργή που εγγράφεται στα πιο απλά, πιο βασικά και καθημερινά πράγματα.
Η έκφραση της τρυφερότητας είναι ευγενής, ευαίσθητη και γενναία, γιατί μας αναγκάζει να αποκαλύψουμε την αληθινή μας ουσία και να τη μοιραστούμε με το άτομο που αγαπάμε χωρίς φόβο. Με αυτόν τον τρόπο, αφήνουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους και ικανούς να περπατήσουν ακόμα και το πιο δύσβατο μονοπάτι προς μια ολοκληρωμένη, εξαιρετική συνάντηση με τον συνάνθρωπο.
αρχική εικόνα: Photo by Dimitris Chapsoulas on Unsplash
