Ο Σύριζα, το αλάνι που ζούσε στον δρόμο, που γνώριζε τη διάλεκτό του, που έσπερνε διάλογο και γνώριζε πώς να ακούει τις απαντήσεις του κοινού, απλά δεν είναι εδώ.
Τα ποσοστά της επαγγελματικής αριστεράς, της πλαδαρής αντιπολίτευσης, εκτός των άλλων, θάφτηκαν στον βερμπαλισμό αλαφροΐσκιωτων γκουρού της επικοινωνίας που την περικύκλωσαν. Κομματικοί αναρριχητές με ταγάρια. Το αριστερό πλεονέκτημα είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση. Χάθηκε στη ντεμέκ πλεονεξία ντόπιων Πασιονάριων με φωνή στα μίντια και της παντογνωσίας ημίαιμων αριστερών κομματικών ηγετίσκων.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης με το απίστευτο χάρισμα της πειθούς, είναι πια η σκιά του εαυτού του.
Η πολυφωνία των μετριοτήτων ανδρωμένες στα γραφεία της Κουμουνδούρου κατέστρεψαν κάθε αφήγημα προόδου. Την ίδια στιγμή που περιφέρειες όπως η Β’ Θεσσαλονίκης αφέθηκαν στην άδικη τύχη τους, τη συναισθηματική ματαίωση των κατοίκων τους, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, ανήμερα των εκλογών η ελίτ του κόμματος μάλωνε τον ελληνικό λαό για την επιλογή του να απέχει, να ψηφίσει Ακροδεξιά ή φασιστές. Στην εποχή της καμίας έκπληξης ο Σύριζα ποζάρει…έκπληκτος με τις επιλογές των πολιτών. Πόσο αριστερό είναι αυτό;
Η εποχή Μητσοτάκη συνεχίζει την τροχιά της. Ένα λαϊκό είδωλο με καθαρό γιακά, προσεγμένο ξύρισμα. Η εποχή της Made In Greece αντισηψίας ανατέλλει. Ο άνθρωπος που δεν ίδρωσε ποτέ, ακόμα και στον αφόρητο πολιτικό καύσωνα που προκάλεσε εντός και εκτός συνόρων το ναυάγιο της Πύλου, το ατύχημα στα Τέμπη, οι παρακολουθήσεις φίλων και αντιπάλων, ποζάρει καθόλου άδικα ως νικητής. Μια αυτοκριτική σε μέγεθος παρονυχίδας την έκανε πάντως και πολύ μας ήταν. Ονόμασε την αρμαθιά των εγκληματικών λαθών του αστοχίες και πήγε παρακάτω. Ενσυναίσθηση επιλεκτική. Η δυστοπία ως προορισμός. Οι κραυγές του Άδωνι πια μπορούν να ονομαστούν μοιρολόι ή νανούρισμα γιατί απλά έτσι αποφάσισε το σαράντα τοις εκατό του ελληνικού λαού.
Μια νέα εποχή ανατέλλει!
