Ο Ρούπερτ Έβερετ θεωρεί τον Ευτυχισμένο Όσκαρ όνειρο ζωής. Είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας που προβάλλει απόψε -Δευτέρα 30 Ιανουαρίου- η ΕΡΤ2 στις 22:00. Η κινηματογραφική του πρόταση, παραγωγής 2018, έκανε πρεμιέρα την ημέρα που συμπληρώθηκαν 118 χρόνια από τη μέρα που ο Όσκαρ Ουάιλντ, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ιστορίας του ανθρώπινου πνεύματος, άφησε την τελευταία του πνοή σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Παρίσι σε ηλικία 46 ετών.
Ο Εβερετ έγραψε μια ανοιχτή επιστολή γύρω από τα όσα σημαίνει για εκείνον ο Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, ποιητής, δραματουργός και κριτικός: “Ο Όσκαρ Ουάιλντ άρχισε να με συναρπάζει από την ηλικία των 6, όταν η μητέρα μου, πριν κοιμηθώ τα βράδια, μου διάβαζε τον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα». Το θυμάμαι πολύ καλά. Η ιστορία με είχε αναστατώσει και μέχρι να φτάσει στο τέλος ήμουν απαρηγόρητος. Προερχόμενος από στρατιωτική οικογένεια ήταν ενδεχομένως η πρώτη φορά που άκουγα να μιλούν για Έρωτα και Πόνο και για το τρομερό τίμημά τους. Ο «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» υπήρξε καθοριστικό σημείο για εμένα.
•Ο Εβερετ θυμάται: “Το 1975 μετακόμισα στο Λονδίνο. Είναι δύσκολο να το διανοηθούμε σήμερα, αλλά τότε το να είσαι ομοφυλόφιλος είχε γίνει νόμιμο μόλις 7 χρόνια πριν, και η αστυνομία – εκμεταλλευόμενη την αμφισημία του νόμου του 1967 – συνέχιζε να κάνει εφόδους και να συλλαμβάνει ομοφυλόφιλους. Οπότε, όταν βρισκόμασταν στοιβαγμένοι σαν ζώα στις κλούβες, στον δρόμο για το αστυνομικό τμήμα όπου θα περνούσαμε το βράδυ, υπήρχε μια απτή αίσθηση ότι βαδίζαμε τα βήματα του Όσκαρ.”
Ο Έβερετ δηλώνει: “Όταν έγινα ηθοποιός, έπαιξα στο «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ» που έγινε μεγάλη επιτυχία. Λίγα χρόνια αργότερα ερμήνευσα το «The importance of being Ernest» (στα Γαλλικά) στο Theatre national de Chaillot στο Παρίσι και ακολούθως έπαιξα σε δύο ταινίες που βασίζονταν σε έργα του Ουάιλντ – το «An ideal husband» και το «The importance of being Ernest. Κάπου εκεί η καριέρα μου φάνηκε να στερεύει –κυριολεκτικά εξανεμίστηκε σε μια βραδιά- οπότε άρχισα να γράφω. Αποφάσισα να γράψω έναν ρόλο για τον εαυτό μου. Εάν κανένας δεν με προσλάμβανε θα προσλάμβανα τον εαυτό μου. Ο Όσκαρ Ουάιλντ μού φάνηκε ως ο ιδανικός ήρωας. Όχι όμως ο φολκλορικός Όσκαρ, ο ιδανικός οικογενειάρχης, η ψυχή του cafe royal, αλλά ένας διαφορετικός, αυτός που το άστρο του είχε σβήσει, ο τελευταίος σπουδαίος λάτρης της περιπέτειας τον 19ο αιώνα, τιμωρημένος και παραμερισμένος από την κοινωνία, αλλά παρόλα αυτά ζωντανός! Θα έγραφα για τα Πάθη του Όσκαρ Ουάιλντ! Αφού λοιπόν με απέρριψαν σχεδόν όλοι οι σκηνοθέτες που υπάρχουν, αποφάσισα να το σκηνοθετήσω μόνος μου. Αν είχα στην διάθεση μου μαντικές ικανότητες δεν θα το είχα επιχειρήσει: μου πήρε 10 χρόνια προετοιμασίας.”
“Ευτυχισμένος Όσκαρ”. Το στόρι της ταινίας ξεκινάει σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Παρίσι όπου ο Όσκαρ Γουάιλντ περνά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του κι οι εικόνες του παρελθόντος ζωντανεύουν και τον μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Κάποτε υπήρξε ο διασημότερος άνθρωπος στο Λονδίνο, ένας καλλιτέχνης που «σταυρώθηκε» από μια κοινωνία που αρχικά τον λάτρευε. Ηταν εκείνος ο εραστής που οδηγήθηκε στη φυλακή, αφέθηκε ελεύθερος, αλλά συνεχιζε μια καταστροφική πορεία ως τα τελευταία κεφάλαια της ζωής του.
Υπό το πρίσμα του θανάτου ο Όσκαρ αναστοχάζεται την αποτυχημένη προσπάθειά του να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του Κόνστανς, την αναζωπύρωση της ολέθριας ερωτικής σχέσης του με τον Λόρδο Αλφρεντ Ντάγκλας και τον γεμάτο ζεστασιά και αφοσίωση Ρόμπι Ρος, ο οποίος μάταια προσπάθησε να τον σώσει από τον εαυτό του.
Σε όλο το φιλμ, η έννοια της ελευθερίας για τον Όσκαρ Γουάιλντ είναι άπιαστο όνειρο κι εκείνος είναι πια ένας απένταρος περιπλανώμενος, παραγκωνισμένος από τους παλιούς γνωστούς του και αγαπημένος μιας παράξενης ομάδας παρανόμων και περιθωριακών, στους οποίους αφηγείται ιστορίες απ’ τα παλιά με το ασύγκριτο και ακούραστο πνεύμα του…
Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Έβερετ
Πρωταγωνιστούν: Ρούπερτ Έβερετ, Κόλιν Φερθ, Έμιλι Γουάτσον.
