Γιάννης Παναγόπουλος
Σε όποια συναυλία πήγες, ή σκέφτηκες να πας, τα τελευταία 20 χρόνια ο Ιπποκράτης (Ippo) Ναυρίδης ήταν εκεί να την φωτογραφίσει. Είναι ένας τύπος “Access All Areas”. Οι σεκουριτάδες τον γνωρίζουν. Οι οργανωτές συναυλιών τον γνωρίζουν. Μην σου πω και οι καλλιτέχνες τον γνωρίζουν.
Ο Ιπποκράτης θυμάται: “Άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες στα 17 μου. Από εκείνη τη στιγμή και πολλά χρόνια αργότερα έγινα μόνιμος κάτοικος του κλαμπ «Ρόδον», του «ΑΝ club» και τα καλοκαίρια, του Θεάτρου Λυκαβηττού. Χτες, σήμερα, πάντα έψαχνα τρόπους να αποτυπώσω το πάθος μου για τη μουσική που παρακολουθούσα, τους καλλιτέχνες που την ερμήνευαν σε εικόνες. Κάποτε αγόραζα εντατικά δίσκους βινυλίου. Και αυτό γιατί ξέχωρα από τη μουσική που μ’ άρεσε με βοηθούσε να παρακολουθώ την εξέλιξή της. Σήμερα, πριν φωτογραφίσω συναυλία ή φεστιβάλ πάντα βλέπω στο ίντερνετ live των συγκροτημάτων που πρόκειται να εμφανιστούν. Έτσι γνωρίζω περισσότερα γύρω από τους ανθρώπους που θα «πιάσει» ο φακός μου. Οι συναυλίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι, απλά, οι παρακάτω”
– Pet Shop Boys. 28 Ιουνίου 2000. Θέατρο Λυκαβηττού. Neil Tennant. Πιστεύω πως όσοι ανέβηκαν εκείνη την καλοκαιρινή βραδιά στον Λυκαβηττό πέρασαν πολύ καλά. Ήταν η πρώτη φορά που οι P.S.B. εμφανίζονταν στην Ελλάδα. Άκουσα ζωντανά μουσικές που μεγάλωσα μαζί τους, που είχα χορέψει σε πάρτυ πιτσιρικάς ή είχα ερωτευτεί.
-Τρύπες 1992. «Ρόδον». Μαγική βραδιά. Πολύς κόσμος. Νέος, για την εποχή, ήχος, Άνω – Κάτω Records. Μετά τη συναυλία γνώρισα την μπάντα στα παρασκήνια. Ήταν λιώμα από ξύδια, είχαν μόλις τελειώσει ένα λάιβ 2,5 ωρών με τρελή ένταση. Η συνέχεια της δεκαετίας βρήκε τις Τρύπες να κάνουν πορεία που ούτε τα ίδια τα μέλη της μπάντας δεν είχαν φανταστεί.
-Depeche Mode, 2006, στο Terra Vibe. Ήταν το πρώτο λαιβ που έδιναν εκεί. Είχα βρει μια θέση δίπλα στον ηχολήπτη απέναντι από τη σκηνή. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Οι υπόλοιποι φωτογράφοι είχαν φύγει. Ήμασταν μόνο εγώ και ο Χρηστός ο Κισατζεγκιάν. Ο Gahan είχε φοβερή ενέργεια. Την έστελνε παντού. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν κυνήγησα να τραβήξω το πρόσωπό του. Μ’ ενδιέφερε το σώμα του. Ο τρόπος που εκείνο μιλούσε στη σκηνή.
-Brian Jonestown Massacre. Τους είδα, άκουσα πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2016 στο Release Festival. Έχουν φοβερό σόου, τέλειο ήχο. Μόνο έτσι βγαίνει καλή ψυχεδέλεια. Δεν ήθελα να τελειώσει η συναυλία τους. Είναι πολύ δεμένη μπάντα.
-Alice Cooper. Λυκαβηττός καλοκαίρι του 2007. Ο Cooper βγήκε με αναπηρικό καροτσάκι και πατερίτσες στη σκηνή. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και κουτσαίνοντας έφτασε στο μικρόφωνο της σκηνής. Έπαιξε ένα 2ωρο. Νόμιζες πως δεν θα το βγάλει. Πως θα άφηνε την τελευταία του ανάσα πριν τελειώσει η συναυλία. Κρατούσε ένα σπαθί και είχε καρφιτσωμένα πάνω του δολλάρια με τη φάτσα του.
– Είδα τον John Carpenter την Παρασκευή 27 Μαΐου 2016 στο Piraeus Academy. Ήταν το απόλυτο κινηματογραφικό λάιβ με μουσική απ’ όλες τις ταινίες του. Ο Carpenter βγήκε στη σκηνή μασώντας τσίχλα. Δεν την αποχωρίστηκε ποτέ στη διάρκεια του λάιβ. Για μένα αυτή η συναυλία έπρεπε να είναι sold–out. Το κοινό όμως δεν ξεπερνούσε τα 500 άτομα. Δεν τρέχει μία. Ήμασταν οι φαν του εκεί. Και αυτό ήταν αρκετό.
