του Μάρκου Ψυχάρη //
Η χώρα της καμίας έκπληξης. Και τώρα που η σκόνη, από τη μουσική περατζάδα της Άλκηστης Πρωτοψάλτη σε επιλεγμένα στενά της Αθήνας για να μεταδώσει κουράγιο στους Αθηναίους εν μέσω πανδημίας κάθεται, επιστρέφουμε στη προβλέψιμη στιγμή ενός σταθερά “νάρκισσου” Πρωθυπουργού.
Η ίδια η τραγουδίστρια παραδέχτηκε πως στο στυλ ποδοσφαιρικού πανηγυρισμού φιέστας – που λανσαρίστηκε ως ένεση κουράγιου στο λαό – ένιωσε έκπληξη με την πορεία του Τρελού Φορτηγού της. Δεν πέρασε όλως τυχαίως μπροστά από του Μαξίμου. Θείος Πρωθυπουργός και ανιψιός Δήμαρχος έβαλαν τη δική τους πινελιά στο ταξίδι του. Η ιδιωτική πρωτοβουλία στα καλύτερά της.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ως υποψήφιος πρωθυπουργός, ήταν εκείνος που είχε αδειάσει τους καλλιτέχνες σε συνάντηση μαζί τους για το κυρίαρχο πρόβλημα των πνευματικών τους δικαιωμάτων. Τους είχε υποσχεθεί στήριξη. Δεν το έκανε. Η εικόνα του αλληλέγγυου με την τέχνη πολιτικού έχει μεγαλύτερη αξία από τη λύση του ίδιου το προβλήματος.
Ο ορισμός του κιτς δεν είναι και τόσο δύσκολος. Πιο δύσκολη είναι η ταξινόμησή του. Η Άλκηστη Πρωτοψάλτη μπορεί να πάρει μέρος σε όποια φιέστα το επιθυμεί. Το αν θα την χειροκροτήσουμε στο φινάλε της παράστασης της είναι δικό μας θέμα. Δική μας κουβέντα. Και μπορεί να χαμογελά στη θέα κάθε αλύτρωτης πείνας για προβολή ενός πρωθυπουργού που αγιογραφείται καθημερινά από κραταιά μέσα ενημέρωσης που ανήκουν σε φίλους και συγγενείς του. Είναι δικαίωμά μας να γελάμε με πίκρα όταν στο βωμό του καλού του προφίλ θυσιάζονται κανόνες υγιεινής, κανόνες αισθητικής.
Στη χώρα της καμίας έκπληξης ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να ποζάρει ως λίντερ.
