Λογοτέχνης, ποιητής , θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, μποέμ προσωπικότητα («ένα ασσυριακό είδωλο» θα γράψει γι’ αυτόν ο «ιδιότροπος» μέγας κριτικός θεάτρου ‘Αλφρεντ Κερρ), ο Φρανς Βέντεκιντ (1864-1918), με το «Ξύπνημα της Άνοιξης», εισάγει τον εξπρεσιονισμό στο θέατρο, παρόλο το νατουραλιστικό οργασμό της εποχής του. Γράφει ένα τολμηρό για την εποχή του δράμα, μιλώντας ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα, το ερωτικό ένστικτο και τη λίμπιτο, και το πώς «ξυπνάνε» αυτά μέσα στην εφηβική περίοδο, βουτώντας κριτικά στην ανθρώπινη ψυχοπαθολογία πριν καν ο Φρόυντ αναπτύξει τη θεωρία του. Ο Βέντεκιντ διχάζοντας τους «ειδήμονες» της εποχής του («καθαρή πορνογραφία» θα χαρακτηρίσουν το έργο κάποιοι), ανακαλύπτει τα ερεθίσματα εκείνα που «τσιγκλάν» τις αισθήσεις, οι οποίες έρχονται στην επιφάνεια από την εφηβική ήβη, προβάλλοντας τη σχέση της σεξουαλικότητας με την κοινωνία. Είναι η υποκριτική στάση της αστικής κοινωνίας που δημιουργεί τύψεις και ενοχές για το σώμα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του και που οδηγεί τους νεαρούς ακόμα και στην αυτοχειρία. Η λίμπιντο προβάλλει ως κράμα της αλληλοσύνδεσης φύσης και κοινωνίας.
Το προοδευτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα που ξετυλίγεται η υπόθεση, βασισμένο στις αρχές και τις ιδέες του Διαφωτισμού, μοιάζει ήδη ξεπερασμένο και παρωχημένο αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις κοινωνικές απαιτήσεις και τις ανθρώπινες ανάγκες της εποχής. Ο Βέντεκιντ, εφορμάται από αυτό το τοπόσημο και θέτει βασικά και ζωτικά ερωτήματα βγάζοντας κυριολεκτικά τη γλώσσα στην κυρίαρχη διεφθαρμένη αστική ηθική.
Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, στην εποχή του διαδικτύου των μέσων μαζικής δικτύωσης και της ελεύθερης πρόσβασης σε κάθε είδους σεξουαλική αίσθηση, όπου η ερωτική επιθυμία πλέον έχει υπαχθεί σε υποδουλωτικό εργαλείο χειραγώγησης μαζών, απεκδυόμενη κάθε ποιοτικού χαρακτηριστικού της στην διαμόρφωση της ανθρώπινης υπόστασης, δε «διαβάζει» απλά το έργο αλλά το «ακούει» μέσα στο σήμερα. Δραπετεύει αγκαλιά με αυτό από μια στείρα ειδυλλιακή απεικόνιση του, δεν ξεπέφτει σε ηδονοβλεπτικές ευκολίες και το μετατρέπει σε φόρουμ προβληματισμού και αναζήτησης. Η παράσταση απαλλαγμένη από διδακτισμό μεταμορφώνεται σε πεδίο ιδεών χωρίς να μένει στις συναισθηματικές προβολές της, φέρνοντας στο φως τις ιδεολογικές αναζητήσεις του έργου. Η βία και η επιβολή του αρσενικού στο θηλυκό, η διαχρονική επίδραση της πατριαρχίας στη σεξουαλικότητα, η αγωνιώδης αναζήτηση της ανθρώπινης επαφής, όπου ακόμα και η σωματική επίθεση επιλέγεται ως αποτέλεσμα λανθάνουσας ανάγκης και «δίψας» για επαφή, είναι τα σημεία που η παράσταση επιμένει.
Mέσα στο απόλυτα σημερινό και urban αισθητικής σκηνικό της Βίκυς Πάντζιου και του Κωνσταντίνου Παυλίδη, σε αυτήν την πίστα skateboard, και με τα κόκκινα, στο χρώμα του αίματος που βράζει, κοστούμια τους , η παράσταση ρολάρει με εφηβική ενέργεια και αυθορμητισμό, χρησιμοποιώντας δημιουργικά τα κύρια χαρακτηριστικά του έργου και υπερπηδώντας τα όποια δραματουργικά προβλήματά του όπως η πολυσπερμία σύντομων σκηνών. Στην παράσταση και μέσα από μια ολοζώντανη γλαφυρή μετάφραση της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη (ανταποκρίθηκε άψογα στη δυσκολία απόδοσης ενός ποιητικού και ταυτόχρονα «αθυρόστομου» κειμένου) που μιλάει τη γλώσσα του σήμερα θα συναντηθούμε με το επικαιροποιημένο γκροτέσκο χαρακτήρων, θα γίνουμε μάρτυρες της αναζήτησης της σωματικότητας της νιότης, θα παρέμβουμε (νοητά ή και ρεαλιστικά) σε εκείνους τους ιδιότυπους διαλογικούς μονολόγους του, θα περιπλανηθούμε στο φανταστικό και το ονειρικό, θα γίνουμε μάρτυρες μιας μορφολογίας θεάτρου του παραλόγου που ξεπηδάει από το ίδιο το παράλογο της κοινωνίας και των στερεοτύπων της .
Οι Ελωρίς Αλπανίδου, Βαγγέλης Ζάπας, Ελένη Κούστα, Λυκούργος Μπάδρας, Άρης Μπαταγιάννης, Ιλεάνα Παπαγιάννη, Έλενα Σταύρου, μοιράζονται τους ρόλους μεγάλων και εφήβων, ξεπηδώντας μέσα από το ίδιο το θέατρο και όλες σχεδόν τις γωνιές του υπό την κινησιολογική καθοδήγηση της Μαργαρίτας Τρίκκα: Η Έλενα Σταύρου, στο ρόλο της εύθραυστης Βέντλα, o Άρης Μπαταγιάννης στον αιρετικό, παρορμητικό και παραβατικό Μελχιορ, η Ελένη Κούστα που ερμηνεύει όλους τους ρόλους των «μεγάλων», ο Λυκούργος Μπάδρας στον ρόλο του αυτόχειρα Μόριτζ, η Ιλεάνα Παπαγιάννη στο ρόλο της κακοποιημένης Μάρθας, η Ελωρίς Αλπανίδου στο ρόλο της μποέμ και έκλυτης Ίλζε και ο Βαγγέλης Ζάπας σε έναν από τους πιο αινιγματικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου, αυτόν του «Μεταμφιεσμένου κυρίου», σε μια προκλητική εμφάνιση-έκπληξη όπου σοφά προσωποποιείται η ερωτική επιθυμία και η σεξουαλικότητα που εκρήγνυται και κατευθύνει σώματα και συμπεριφορές. H μουσική του Νίκου Ζουρνή, ο οποίος μελοποιεί συγκλονιστικά «Το αηδόνι», ένα ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, συνοδεύει καθοριστικά το ερμηνευτικό ανσάμπλ, τα φώτα της Μαριέττας Παυλάκη ανάβουν δρόμους και κατευθύνσεις .
Ένα σύχρονο, φρέσκο και «ανοιχτό» ανέβασμα ενός έργου, που έρχεται να ανατρέψει τη θεωρητικά ξεπερασμένη θεματολογία του, και να το επαναπροσδιορίσει στη σημερινή πραγματικότητα και προβληματική, όπως άλλωστε οφείλει το θέατρο να ορίζει τη συνέχεια και την εξέλιξή του όταν έρχεται αντιμέτωπο με την κλασική δραματουργία. Και αυτή η παράσταση του Κώστα Παπακωνσταντίνου, σε αυτούς τους δρόμους καθοδηγείται.
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Τωράκη
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Μουσική: Νίκος Ζουρνής
Σκηνογραφία- Ενδυματολογία: Βίκυ Πάντζιου, Κωνσταντίνος Παυλίδης
Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη
Φωτογραφία, σχεδιασμός αφίσας, γραφιστικά: Κωνσταντίνος Παυλίδης
Promo trailer: Κωνσταντίνος Παυλίδης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Άντζυ Νομικού
Παραγωγή: «Από τα έγκατα της Γης»
