Γιάννης Παναγόπουλος
Light – Trap, στερεοτυπία, ματσίλα, τραγούδια με λόγο βγαλμένο από το αμετακίνητο σκοτάδι της ελληνικότερης κοινωνίας
Ακριβώς εκείνης που φρικάρει στο όνομα της συμπερίληψης. Τι ήθελε; Τι θέλει ακόμα; Έναν κόσμο “καθαρό”, αποκλειστικά φτιαγμένο για όσους, διαχρονικά, δηλώνουν πως: “έχουμε δύο χέρια και… τρία πόδια”.
Το τραγούδι του τράπερ Light, με τίτλο Polo, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Όχι για τη μουσική του αξία. Δεν την είχε ποτέ, ούτε τώρα την έχει. Δεν περνά στα ψηλά γιατί στους στίχους του η απροκάλυπτη προσβολή προς τα άτομα με αναπηρία ξεκουφαίνει με τη βαρβαρότητά της. Οι στίχοι «το flow είναι retarded», «σε ειδικό σχολείο πηγαίνει» και «σκάμε καθυστερημένοι» δεν αποτελούν “σχήματα λόγου”, αλλά ρητορική μίσους που στιγματίζει μία ήδη ευάλωτη κοινωνική ομάδα.
Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) αντέδρασε δυναμικά, καταγγέλλοντας το τραγούδι ως ένα απαράδεκτο παράδειγμα μισαναπηρικού λόγου και κάλεσε δημόσια τον Light να αποσύρει το κομμάτι και να ζητήσει συγγνώμη.
«Εάν ένας καλλιτέχνης με τέτοια επιρροή στους νέους καταφεύγει σε στίχους που αποπνέουν μισαναπηρισμό και σεξισμό, που προτρέπουν σε βία και αναπαράγουν ακραία ρητορική μίσους, επειδή δεν κατανοεί το περιεχόμενό τους – είναι κρίμα. Αν όμως το κάνει συνειδητά, για τα views και το χρήμα, τότε είναι ντροπή για το ανθρώπινο είδος.»
Μπροστά στις αντιδράσεις, ο Light ανάρτησε ένα βίντεο στο Instagram ζητώντας συγγνώμη. Παραθέτουμε αυτούσια την απολογία του: «Ήθελα να ζητήσω ειλικρινά συγγνώμη σε όλους όσοι ένιωσαν προσβεβλημένοι. Δεν ήταν ποτέ πρόθεσή μου να προσβάλω άτομα με αναπηρία ή οποιονδήποτε άλλο. Καταλαβαίνω πλέον, και χάρη στα μηνύματά σας, ότι οι συγκεκριμένοι στίχοι είναι λανθασμένοι και επιβλαβείς. Θα αντικαταστήσω άμεσα τους προβληματικούς στίχους από το τραγούδι. Φταίω και αναλαμβάνω την ευθύνη. Ευχαριστώ για την κατανόηση.»
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει χώρος για τις ευχαριστίες του Light. Μας τελείωσε. Και η αξία της κατανόησης πια δεν είναι κατανοητή. Οι προθέσεις του είναι σαφείς, καταγεγραμμένες στους τερματισμένα σεξιστικούς στίχους των κομματιών του.
Μια καριέρα μετρημένη σε likes και shares. Ο Light μπορεί να φουσκώνει περηφάνια στη θέα της αποδοχής του. Όμως τι μένει μετά από αυτό; Η βία, ο φόβος, η πνευματική κλειστότητα.
Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε μια κουλτούρα που παρουσιάζει την αναπηρία ως αντικείμενο χλευασμού ή τα άτομα με ειδικές ανάγκες ως punchline.
Η βαλκανική trap στο πέρασμά της από τα social media λάμπει για την ανειλικρίνεια και κυρίως για την παραδοχή πως το καλλιτεχνικό φαινόμενο, όπως το μάθαμε κάποτε, έχει κλείσει τον κύκλο του. Συμφωνούμε τουλάχιστον σ’ αυτό;
