του Γιάννη Παναγόπουλου //

Ερμηνεία που είναι σαν να ζει στη συνοριακή γραμμή που ξεκινά η απαγγελία. Κάθε φορά που ακούω τη Μάρθα Φριντζήλα νιώθω πως η φωνή της διηγείται μικρές ιστορίες. Όχι, η συνέντευξη μαζί της δεν είναι ένας υπερμελωμένα μελό “χρόνος” που μιλά για το ζην εντέχνως στη μουσική ή τη σκηνή ή την ίδια τη ζωή. Η Μάρθα Φριντζήλα γεννήθηκε στην Ελευσίνα. Είναι τραγουδίστρια, ηθοποιός, σκηνοθέτης. Είναι, επίσης, έτοιμη ν’ απαντήσει κάθε “ελαφριά” ή “βαριά” ερώτηση όσο πιο στρέιτ γίνεται. Για τα τρία ερχόμενα Σάββατα παρουσιάζει στο Γυάλινο Θέατρο Up Stage εκείνη την αρμαθιά τραγουδιών που τιτλοφόρησε ως “Εξομολογήσεις του Σαββάτου”.

-Οι παραστάσεις σου έχουν τον τίτλο οι Εξομολογήσεις του Σαββάτου. Προσωπικά βρίσκω τα Σάββατα βαρετές μέρες. Για παράδειγμα τα βράδια κάθε Σάββατου η υστερία, η ιδέα τού όλοι πρέπει να βγούμε έξω την ίδια ώρα, να πάμε στα μπαρ της ίδιας γειτονιάς με ξενερώνει. Τι μέρα είναι τελικά το Σάββατο;

Ναι, θα συμφωνήσω, το Σάββατο είναι για τους περισσότερους η απόδειξη πως είναι ζωντανοί, πως άντεξαν ακόμα μια εβδομάδα δουλειάς και καταναγκαστικής εργασίας. Πρέπει, λοιπόν, να το βροντοφωνάξουν για να το μάθουν όλοι. Το Σάββατο τούς ανήκει, οι καλλιτέχνες τούς ανήκουν, τα γκαρσόνια είναι δικά τους. Στις Εξομολογήσεις του Σαββάτου μάλλον θα απογοητευτούν.

-Φαντάζομαι πως το “εξομολογήσεις” στις βραδιές σου έχει να κάνει με τα τραγούδια που παρουσιάζεις από σκηνής. Είναι έτσι; Τι παρουσιάζεις στο Γυάλινο;

Τα τραγούδια μας είναι στην πλειοψηφία τους εξομολογητικά και παραπονιάρικα, για αυτό λέω πως θα απογοητευτούν όσοι επιλέγουν την έξοδο του Σαββάτου για να ξεδώσουν. Τα τραγούδια μας μιλούν για το βάσανο της ύπαρξης με τραγούδια του Μητσάκη, του Χιώτη, του Χατζιδάκι, του Λοΐζου. Για τους καημούς και τις πίκρες του Έρωτα όπως τα τραγούδησε η δημοτική και η λαϊκή μας παράδοση. Στο πρόγραμμά μας θα ακούσετε από καψούρικα ναπολετάνικα μέχρι μπαλάντες του Τομ Γουέιτς.

-Έχεις διασκευάσει το τραγούδι “Εγώ Δεν Πάω Μέγαρο”. Αυτή η ηρωική στιγμή της Ρίτας Σακελλαρίου ακούστηκε σε μια εποχή που το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών “έπαιζε” μόνο του στην Αθήνα ως ορχηστρικός συναυλιακός χώρος. Πλέον στην Αθήνα υπάρχει η Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, υπάρχει η νέα Λυρική σκηνή στο ΚΠΙΣΝ. Το δεύτερο μάλιστα φαντάζει ως χοτ – σποτ της πόλης για κάθε μορφή τέχνης. Αν γραφόταν το “Εγώ Δεν Πάω Μέγαρο” σήμερα θα ασχολούνταν και με τις νέες αφίξεις “ποιοτικών” συναυλικών χώρων της Αθήνας;

Σίγουρα ναι, απλά η παρουσίαση του δίσκου θα γινόταν στην κεντρική σκηνή της Στέγης για να μας αποδείξει πως αγκαλιάζει όλες τις μορφές τέχνης και είναι και ακομπλεξάριστοι.

-Το “Εγώ Δεν Πάω Μέγαρο” της εποχής πως θα πήγαινε στιχουργικά;

“Έλα μες στην αγκαλιά μου
μην πηγαίνεις στου Ωνάση,
κάτω απ’ την δική μου Στέγη
κάθε πόνος θα περάσει.

Τι το θες το Σταύρος Νιάρχος;
θα σου σβήσω εγώ το άγχος”

-Στο δελτίο τύπου που μιλά για τις παραστάσεις σου υπάρχει και μια ρήση του Μάνου Χατζιδάκι. Γιατί πάντα επιστρέφουμε σ’ εκείνον όταν μιλάμε για ελληνική μουσική. Τελικά σήμερα ο Χατζιδάκις είναι ένα φάντασμα που στοιχειώνει τη μουσική δημιουργία; Πώς νιώθεις όταν βλέπεις νέους καλλιτέχνες που έχουν την ηλικία του θανάτου του να ερμηνεύουν τραγούδια του;

Δεν είναι φάντασμα, είναι ζωντανή μνήμη και πηγή έμπνευσης. Μόνο ελάσσονες καλλιτέχνες και δημιουργοί τρομάζουν να αντιμετωπίσουν το έργο του ή συγκρίνονται μαζί του. Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Χατζιδάκις δεν ήταν ένας απλός συνθέτης, ήταν ένα φαινόμενο. Σε ηλικία 19 ετών γράφει την πρώτη του μουσική για το Θέατρο Τέχνης, στα 20 του μελοποιεί τον Μπολιβάρ του Εγγονόπουλου και στα 23 του δίνει την περίφημη διάλεξη για το ρεμπέτικο τραγούδι. Πώς είναι δυνατόν να μην επιστρέφουμε σ’ αυτόν στην καλλιτεχνική μας αναζήτηση; Και, βέβαια, πώς γίνεται να μην τραγουδάμε για πάντα τα τραγούδια του; Είναι θαυμάσια και βαθιά συγκινητικά. Κι αυτό πιάνει όλους τους καλλιτέχνες νέους και όχι και τόσο νέους.

-Θεωρείς πως η μουσική είναι μία και πως σε κάθε είδος της υπάρχει κάτι αξιόλογο να βρει ν’ ακούσει ο ακροατής;

Σίγουρα μπορείς να βρεις κάτι αξιόλογο αν ψάχνεις κάτι αξιόλογο. Έργα ανθρώπων είναι. Οι αξιόλογοι άνθρωποι δημιουργούν έργα άξια λόγου. Υπάρχει όμως και πολύ σκουπίδι σε όλα τα είδη της μουσικής, σε άλλα περισσότερο σε άλλα λιγότερο. Αν ο ακροατής ζητά εύπεπτα και αναγνωρίσιμα ακούσματα θα φάει πολύ σκουπίδι.

-Έχεις έρθει σ’ επαφή με νέους ανθρώπους που θέλουν να μπουν στην τέχνη, να εκτεθούν μέσα από αυτή. Από τον σημερινό εικοσάρη η γενιά των σαραντάρηδων “χρωστά” κάτι καλλιτεχνικά;

Όχι. Κανείς δεν χρωστά σε κανέναν.

-Υπάρχουν φορές που θεωρώ πως το ν’ ακολουθεί κάποιος την τέχνη στην Ελλάδα είναι, εκτός των άλλων, κάτι σαν “αντάρτικο” κόντρα στα σκυλάδικα της παραλιακής, κόντρα στους τύπους που παρκάρουν το αμάξι τους πάνω σε μπάρες αναπήρων. Αυτή είναι μια άποψη που συμμερίζεσαι;

Όχι τόσο κόντρα σε αυτά που λες, αλλά στο σύστημα που επιβάλλει αυτό το μοντέλο διασκέδασης, αυτή τη συμπεριφορά και τελικά αυτόν τον τρόπο ζωής. Όπως ακούγεται σε μένα σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας να φορέσω ένα ταγεράκι και να πάω να δουλέψω σε ένα γραφείο δωδεκάωρο, έτσι μου ακούγεται ξένο το να διασκεδάσω σε ένα σκυλάδικο χαζεύοντας ημίγυμνα κοριτσάκια. Ή να φεσωθώ για να αγοράσω ένα 4Χ4 για να πηγαίνω Σαββατοκύριακο σε σαλέ στην Αράχωβα, ή να πεινάσω για να αγοράσω το τελευταίο iphone. Αν αγαπούσα αυτόν τον τρόπο ζωής θα τραγουδούσα και σε αυτά τα μέρη. Δεν μπορώ όμως. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.

-Από σκηνής και ερμηνεύοντας τραγούδια έχεις χρόνο να βλέπεις τους θεατές σου; Εστιάζεις στα πρόσωπα τους; Ο κόσμος από σκηνής, γενικότερα, πώς φαίνεται;

Παρατηρώ αλλά δεν εστιάζω πολλή ώρα σε ένα πρόσωπο για να μην παρεξηγηθώ. Ο κόσμος από σκηνής φαίνεται όπως ακριβώς είναι: Σφιγμένος ή άνετος, συγκρατημένος, τραχύς, ανοιχτός, πεινασμένος ή χορτάτος, έξυπνος ή βλάκας, ερωτικός ή ανέραστος, παθιασμένος ή ξενέρωτος, με χιούμορ, χωρίς χιούμορ, ενδιαφέρων ή αδιάφορος.

-Μουσικά η Ελλάδα είναι αυτό που λέμε σταυροδρόμι ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση;

Ναι. Ευτυχώς. Γι’ αυτό και είναι τόσο πλούσια μουσικά.

-Έχει ενδιαφέρον πως σ’ αυτή τη λογική ξεχωρίζουμε το τραγούδι από τις υπόλοιπες τέχνες. Το θέατρο για παράδειγμα δεν πατά στο ίδιο σταυροδρόμι;

-Τα τελευταία πολλά χρόνια δυστυχώς “πατά” για να μην πω μιμείται κακά το θέατρο της Κεντρικής Ευρώπης. Θέατρο δίχως ποίηση και μεταφυσική. Μεταδραματικές σκηνοθετίτιδες με ευρωπαϊκό αέρα.

-Θυμάσαι την τελευταία φορά που άκουσες άλμπουμ βινυλίου σπίτι σου;

Ο σύζυγός μου αγοράζει βινύλια και ακούμε συχνά.

-Ποιο άλμπουμ αγόρασε;

Το 97% του Μιχάλη Σιγανίδη το ακούσαμε πάλι χθες.

-Τι είναι αυτό που δεν έχεις κάνει ακόμα στη μουσική που θα ήθελες να το κάνεις το συντομότερο δυνατό;

Να ηχογραφήσω κάποια ρεμπέτικα τραγούδια που αγαπώ πολύ.

-Αν ήμασταν φίλοι και ήθελες να με ξεναγήσεις στην πόλη σου, την Ελευσίνα, τι θα μου έδειχνες πρώτο και γιατί;

-Θα περνούσαμε πρώτα από τον κήπο της αδερφής μου της Λίτσας που είναι πανέμορφος και θαλερός, και ζουν εκεί πολλά γατιά και σκυλιά και μετά θα σε πήγαινα στον Αρχαιολογικό χώρο γιατί είναι σαν ζωγραφιά.

Μάρθα Φριντζήλα
Οι εξομολογήσεις του Σαββάτου, 17, 24 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου
Ώρα προσέλευσης: 22:30
Τιμές
12 ευρώ με μπύρα ή κρασί στο bar
50 ευρώ φιάλη κρασί | 2 άτομα
100 ευρώ φιάλη ποτού | 4 άτομα

Προπώληση εισιτηρίων
Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται από το δίκτυο viva.gr
ηλεκτρονικά στο www.viva.gr
τηλεφωνικά στο 11876

Φυσικά Σημεία Προπώλησης Εισιτηρίων

Seven Spots | Reload Stores | Ευριπίδης Βιβλιοπωλεία | Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων | αθηνόραμα.gr | Viva Kiosk Σύνταγμα | Yoleni’s | Kremlino

Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Up Stage
Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη
τηλ. 210 9315600

 

πηγή: https://www.fileleftheros.gr/