Massive Attack στην Πλατεία Νερού – Δεν ήταν σόου ήταν κάτι μεγαλύτερο.
Όσα έγιναν χτες βράδυ – Τετάρτη 17 Ιουλίου- από σκηνής Release Athens στην εμφάνιση των Massive Attack δεν τα χώνω, δεν τα στριμώχνω στη λέξη “Show”.
Η παρουσία τους ήταν έργο τέχνης. Εξηγούμαι. Η συναυλία ξεκίνησε κάπου μισή ώρα αργότερα από την προγραμματισμένη ώρα. Πρώτο τραγούδι. Risingson. Από τα ηχεία ακούμε κλειστοφοβικό trip hop την ίδια στιγμή που στην οθόνη πίσω από τη σκηνή προβάλλεται μια καταιγίδα εικόνων που μιλούν για την αναζήτηση της αγάπης, την ανάγκη για ευδαιμονία με κάθε κόστος και στατιστικά στοιχεία. Η μουσική είναι σκοτεινή, είναι έντονη, το φως μας τυφλώνει.
Οι Massive Attack δεν είναι μια επαναφορτιζόμενη πηγή σκέτης μουσικής. Δεν είναι ένα revival που πουλά πραμάτεια ηχητικής νοσταλγίας. Η μπάντα ή, καλύτερα, ο μουσικός θίασος που ανέβηκε στη σκηνή αντλεί τέχνη από τη δυστοπία της εποχής. Το μήνυμα για το διαρκές έγκλημα στην Παλαιστίνη ήταν διαρκώς ενεργό σε όλη τη διάρκεια της περφόρμανς.
Ηχητική τελειότητα – Elizabeth Fraser. H γυναίκα με την αγγελική φωνή -εκείνη που φρέναρε τον Punk εαυτό μας- στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 τραγουδώντας στους Cocteau Twins, ανεβαίνει στη σκηνή. Η ερμηνεία της στο Black Milk είναι συγκλονιστική. Μια αντίφαση. Την ίδια στιγμή που ακούμε τους λαρυγγισμούς της η οθόνη προβάλλει κατά ριπάς εικόνες που ενώνουν την εποχή. Ο Μπένζαμιν Νετανιάχου να πανηγυρίζει, κατεστραμμένες πόλεις της Μέσης Ανατολής, ο Πούτιν, η Woke ατζέντα, οι Covid θεωρίες.
Οι Massive Attack δεν είναι πια μουσική μόνο. Όσα είδαμε και ακούσαμε στη συναυλία τους έμοιαζαν με ντοκιμαντέρ η ένα εναλλακτικό δελτίο ειδήσεων με ρεπορτάζ γύρω από έναν κόσμο που αναζητά καταφύγιο στην αυτοκαταστροφή του.
Τα τραγούδια έρχονται και φεύγουν, χιλιάδες μηνύματα φτάνουν στα μάτια μας γραμμένα στα Ελληνικά.
Ο Τζαμαϊκανός τραγουδιστής Horance Andy ανεβαίνει στη σκηνή. Ερμηνεύει ένα ακόμα Massive Attack κλάσικ, το Hymn Of The Big Wheel. H φωνή του φτάνει στ’ αφτιά μας λες και το ψιθυρίζει μέσα τους.
Η βραδιά της μπάντας από το Bristol είναι καταπληκτική. Δυνατή για την άποψη και την ηχητική της αρτιότητα. Δύο ντράμερ, ένα μπάσο, δύο κιθάρες, ερμηνευτές που εναλλάσσονται. Κεντρική φιγούρα είναι ο Del Naja (Banksy;) που ρυθμίζει το περιβάλλον της σκηνής. Τραγουδά, μετά κατευθύνεται πίσω πειράζοντας από τον υπολογιστή του τον ήχο που φτάνει σε μάς. “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” φωνάζει το κοινό. Εκείνος λέει “Ευχαριστώ”. Λίγο αργότερα από τη γιγαντοοθόνη πέφτουν μηνύματα γύρω από την στατιστική του τρόμου, του φόβου, τους εποικισμούς, τους θανάτους που έχει προκαλέσει το κράτος του Ισραήλ, σε συνεργασία με τον αιώνιο σύμμαχο ΗΠΑ στην περιοχή.
Κάποια στιγμή ο χρόνος μοιάζει να σταματά. Πρέπει να είναι το 8ο κομμάτι. Η Elisabeth Fraser με τους Massive Attack διασκευάζουν Tim Buckley. Ακούμε το Song To the Siren. Ένα υπέροχο τραγούδι που τρακάρει με διαφορετικές εποχές της ζωής μας. H φολκ μουσική της δεκαετίας του 1970. Η κουλτούρα της 4AD στα 80’s. Το σήμερα. Μια συνταρακτική φωνή στηριγμένη σ’ ένα ατμοσφαιρικό ηχητικό τοπίο.
Αξιοσημείωτη ήταν και η punk διασκευή που ακούσαμε στο τραγούδι των Ultravox ROckwrok.
Η βραδιά των Massive Attack στο Release Athens ήταν συγκλονιστική εμπειρία και δεν είχε ανκόρ. Ακούσαμε όλα τα κομμάτια Safe From Harm, Unfinished Sympathy, Karmacoma, Teardrop που τους έκαναν γνωστούς. Πήραμε μια γεύση ενός μουσικού κόσμου που δεν στέκεται μόνο στη λογική του λαμπερού σόου. Και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων.
Καλές διακοπές, μακριά απ’ εδώ.
