Γιάννης Παναγόπουλος
Πάντα θα υπάρχει και το: “Από άλλο λέβελ”. Και σιγά να μην το πιάναμε. Το πρώτο ήταν η “θεσμική” ακύρωση κάθε ρωσικής καλλιτεχνικής πράξης που θ’ ανέβαινε σε θέατρο της Ελλάδας τους προσεχείς μήνες. Το δεύτερο, το λέβελ, αυτό που έσκασε χτες στα social (media), ήταν η απαίτηση καταδίκης της ρωσικής επέμβασης στην Ουκρανία από, εγχώριους, καλλιτέχνες που μέχρι σήμερα θεωρείται πως σιωπούν. Μια προκάτ ερώτηση γεννημένη από τη μήτρα αυθαίρετου συμπεράσματος. Ο επίλογος του συγκεκριμένου λέβελ λέει πως οι καλλιτέχνες που σιωπούν, σιωπούν γιατί φοβούνται τη μάζα των ακροατών, θεατών τους που θεωρεί τη ρωσική εισβολή δικαιολογημένη. Ε; Εδώ κάπου παίζει και ένα κρυφολέβελ, σε πακέτο αυθαίρετης συμπερασματικής ερώτησης, που θα απαντηθεί -και αυτό- κάποια στιγμή από τους γάτους της κοινής λογικής: “Γιατί οι ακροατές – θεατές των παραπάνω καλλιτεχνών αποδέχονται την επέμβαση του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία;” Είναι κρυφοακροδεξιοί; Είναι κομουνιστές; Είναι ψεκασμένοι; Είναι φλώροι με ταγάρια; Πάνε διακοπές στη Γαύδο; Το καλοκαίρι κάνουν φρι κάμπινγκ; Τι δημητριακά τρώνε το πρωί; Το ότι η πολεμική εισβολή σε ξένη χώρα είναι de facto αποτρόπαια δε μοιάζει να απασχολεί τους λάιτ εισαγγελείς μιας μυωπικής μεγαλομανιακής αλλά, απ’ όπου και αν το πιάσεις, εντελώς μικροαστικής τάξης.
Στα σόσιαλ (μίντια) διάβασα και κάτι άλλο. Λέει πως ο Φοίβος Δεληβοριάς (που σε μένα η μουσική του αρέσει λιγότερο από άλλους) δεν καταδίκασε με κατάλληλη σφοδρότητα το γεγονός της ρωσικής επέμβασης. Το παράδειγμα του Δεληβοριά έχει ενδιαφέρον. Οι στίχοι του δε μιλούν για ξεσηκωμούς και προσωπικές επαναστάσεις. Ο Φοίβος ήταν πάντα είδος φιλικό στο κοινό που βιοπορίζεται ιδεολογικά από τις ίσες αποστάσεις. Το ότι για μια ακόμη φορά γίνεται στόχος μιας λαθροεστέτ λίγκας γιατί δεν ευθυγραμμίζεται με τσιρίδες αλλά απλώς λέει αυτό που θέλει να πει, είναι ένα ζήτημα που θέλει ανάλυση άλλου τύπου.
Ο Νικ Κέιβ καταδίκασε τη Ρωσική στρατιωτική επέμβαση, λογικό. Το ίδιο έκανε και ο συνάδελφός του Στάθης Δρογώσης. Ο δεύτερος γκρινιάζει πολύ και διαρκώς. Κάπως έτσι πάει με τους τύπους που το ph της τέχνης τους είναι ουδέτερο. Φωνάζουν γενικώς, δεξιά και αριστερά, μπας και ψαρέψουν κάποιους να τους ακούσουν.
Να πούμε εδώ πως η επέμβαση στην Ουκρανία είναι έγκλημα (όχι απ’ όπου και αν προέρχεται) που θα στοιχειώσει τη ρωσική ιστορία.
