του Γιάννη Παναγόπουλου //
εικόνα Gerasimos Domenikos //
Ξέρω τι κάνεις. Σε λίγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να σηκώσει νέο ποστ στο facebook και εσύ θα το μαρκάρεις ως “έλεος” ή “χαχα”. Έχεις δει Netlfix και Ertflix σε υπερβολικές δόσεις. Η σιωπηλή ομορφιά της ανάγνωσης σε έχει κουράσει. Η αναγκαστική ανάγνωση δεν είναι ανάγνωση, έτσι δεν είναι; Στο λέω με ελαφρύ λόγο. Είμαστε αξιολύπητοι. Παρ’ το προσωπικά. Δεν θα νοιάξει κανέναν. Οι μέρες του εγκλεισμού πια σε θυμώνουν. Ο/η σύντροφός σου κουράστηκε να σε βλέπει να φοράς το ίδιο παντελόνι, να παραμένεις αξύριστος όχι από άποψη αλλά από βαρεμάρα. Πια γνωρίζεις πως, όταν βγαίνεις έξω για τη βόλτα του ξεσκάσματος, μοιάζεις με κάτοικο φυλακής που προαυλίζεται σε συγκεκριμένη απόσταση γύρω από το κελί του. Πέφτεις για ύπνο γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Βλέπεις ριάλιτι γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να δεις. Βλέπεις πολιτικούς να τσακώνονται στα τηλεπαράθυρα για τον ίδιο λόγο που βλέπεις ριάλιτι. Ναι, η ζωή σου δεν πάει καλά. Δεν θα πάει καλύτερα ακούγοντας το νέο άλμπουμ των Mechanimal. Και αυτός είναι ο λόγος να λατρέψεις το νέο τους άλμπουμ “Θόρυβος”. Είναι το σάουντρακ της αληθινής ζωής σου. Δίνει ρυθμό στον θυμό σου. Χαράζει νέα σύνορα στο περιβάλλον της μη ελπίδας σου. Αυτή η βιομηχανική post-dark wave ηχογραφημένη κλοτσιά είναι ό,τι πιο συναρπαστικό μπορείς ν’ ακούσεις τώρα. Μη χάσεις την ευκαιρία.
Οι Mechanimal ξεκίνησαν στη μουσική το 2011. Είναι το πρότζεκτ του Γιάννη Παπαϊωάννου που, δεν μπορεί, κάπου, κάποια στιγμή, διάβασες κείμενά του σε περιοδικά ή άκουσες μουσική του (θυμάσαι τις παλιές καλές μέρες της Klik Records;). Στο “Θόρυβος”- πέμπτο άλμπουμ, πρώτο ελληνόφωνο, των Mechanimal – συνεργάστηκε με την Θέκλα Τσελεπή στα φωνητικά και την Αγγελική Βρετού στους στίχους. Στα οχτώ κομμάτια του άλμπουμ ζει το μαύρο όπως το είχες ακούσει κάποτε στα πρώτα άλμπουμ των Cabaret Voltaire, των Front 242, της Anne Clark. Τι άλλο;
Ακούγοντας ξανά και ξανά το “Θόρυβος” πήρα σβάρνα τη μνήμη μου για να θυμηθώ πότε αισθάνθηκα τη μουσική να μιλά με τόση αμεσότητα. Η “Μπασταρδοκρατία” της Γενιάς του Χάους ήταν μια στιγμή. Αλλά τότε, όταν κυκλοφόρησε πρώτη φορά σ’ εκείνη την κασέτα με τους Αδιέξοδο στη δεύτερη μεριά, δεν ξυριζόμουν, δεν πλήρωνα φόρους, έβγαινα έξω μέχρι αργά το βράδυ και πίστευα πως η μουσική είναι όπλο.
