Μεγάλη Αφρική – Ο Αδαμάντιος Καφετζής φωτογραφίζει το “δεύτερο” σπίτι του

Του Γιάννη Παναγόπουλου  – Εικόνες και λεζάντες φωτογραφιών: Αδαμάντιος Καφετζής //

Από τις ημέρες που ταξίδευε στη Σενεγάλη συχνά ο Αδαμάντιος Καφετζής – ο άνθρωπος πίσω και μπροστά ενός από τα πιο αξιόλογα δισκογραφικά λέιμπελ Teranga Beat – “έσωσε” αφρικανικά μουσικά διαμάντια που τα κυκλοφόρησε ως άλμπουμ και απαθανάτισε στιγμές από τη φαινομενικά μακρινή καθημερινότητα των κατοίκων του Ντακάρ. Οι εικόνες του παρουσιάζουν την κουλτούρα ενός κόσμου που ζει για να αποθεώνει το χρώμα, τη συλλογική μοναξιά, τα σκεύη πολιτισμού που του δίνουν διαστάσεις, περιεχόμενο, σαγήνη.

Ο Αδαμάντιος Καφετζής έχει σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Τα δρομολόγιά του Αθήνα – Ντακάρ ξεκίνησαν το 2003. Μας λέει: «Είχα κατασταλάξει πως οι μουσικές από τη Σενεγάλη και το Μάλι ήταν οι αγαπημένες μου. Δεν θα έλεγα τόσο το afro – beat του Fela Kuti και της Νιγηρίας. Ήταν αρχές του 2000 όταν σκέφτηκα πως για να ζήσω τη μουσική που μου αρέσει έπρεπε να πάω στην Αφρική. Παράλληλα σπούδαζα στην Καλών Τεχνών. Κάποια στιγμή συναντήθηκα με έναν παλιό συμμαθητή μου. Μου είπε να πάμε στη Σενεγάλη. Είχε συγγενείς που δούλευαν εκεί. Φύγαμε τον Απρίλη του 2003.» Από τότε ως σήμερα η ματιά του Αδαμάντιου εξοικειώθηκε με τον τρόπο ζωής των ανθρώπων του Ντακάρ. Οι φωτογραφίες του ξεχωρίζουν για έναν κυρίως λόγο. Μέσα τους ζει η μοναξιά, η αγωνία και η ένταση ανθρώπων που συνδέουν την καθημερινότητά τους με τη φύση πολλαπλώς.

Lundi soir à Chez Iba, κάθε Δευτέρα βράδυ στο Chez Iba συναντιούνται όλοι οι Salseros του Dakar, παλιοί τραγουδιστές, μεγάλα ονόματα ανεβαίνουν στη σκηνή για 2 κομμάτια ο κάθε ένας. Έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεσαι στα τέλη των ‘60s και όπως είχε πει ένας φίλος, ο ήχος είναι τόσο κακός που είναι καλός.
Η μικρή Φάτου στην είσοδο του σπιτιού της στο Rufisque, την πρώτη πρωτεύουσα της Σενεγάλης που τώρα βρίσκεται σε πλήρη παρακμή. Μου αρέσει να περιπλανιέμαι τα βράδια για φωτογράφιση σε αυτές τις πόλεις. Η Φάτου είχε τόσο πάθος για την φωτογράφιση που κατάφερε να μείνει 1’ ακίνητη.
Ο φωτογράφος Doli σε περιπλάνηση μας στις γειτονιές της Medina. Μια λαϊκή συνοικία κοντά στο κέντρο του Dakar, με μεγάλο πληθυσμό και ζωντανή όλο το 24ώρο λόγο έλλειψης χώρου στα σπίτια. Μπορεί ένας καλλιτέχνης να περάσει όλη του ζωή δουλεύοντας μόνο σαν θέμα την Medina.
Marie-Joe και Khady, μάνα και κόρη, κάτοικοι ενός ιστορικού σπιτιού στο κεντρικότερο σημείο του Dakar, όπου τον Μάιο του 2014 μου παραχώρησαν την αυλή τους για να εκθέσω στα πλαίσια της Biennale Dak’Art 2014 Off.
Στιγμιότυπο από την έκθεση μου για την Biennale του Dakar, καθώς στην αυλή του σπιτιού έχει παραχωρηθεί αυτή η γωνιά σε έναν ράφτη οποίος εργάζεται εκεί καθημερινά. Η καθημερινή δραστηριότητα στην αυλή συνεχίζονταν κανονικά καθ’όλη την διάρκεια της έκθεσης.
Στιγμιότυπο της έκθεσης για την Biennale του Dakar, άπλωμα μπουγάδας δίπλα στα εκθέματα.
Πωλήτρια μεγάλης ηλικίας στη Medina, Bouye (καρπός από το φρούτο του Baobab), Bissap (ιβίσκος) 2 βασικά ροφήματα στην καθημερινότητα των κατοίκων.
Παιδιά στην Medina, ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα!
Το συγκρότημα Dieuf-Dieul de Thiès στην Medina.
Το συγκρότημα Dieuf-Dieul de Thiès στο Ouakam, περιοχή με εξωφρενική ανοικοδόμηση που όμως λόγο κόστους υλικών τα σπίτια δεν ολοκληρώνονται ποτέ.
Τα αυτοσχέδια γήπεδα σε ένα τεράστιο οικόπεδο στο Diamniadio. Έχουν βγει παικταράδες από αυτή την αλάνα κάποιοι έχουν παίξει και στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Όνειρο κάθε αγοριού να καταφέρει μέσω του ποδοσφαίρου το πέρασμα στην Ευρώπη.
Η παραλία BCAO Κυριακή μεσημέρι του Αυγούστου. Μερικές δεκαετίες πίσω η προσέλευση στις παραλίες και το μπάνιο στον Ατλαντικό αφορούσε μόνο τους λευκούς αποίκους, πλέον υιοθέτησαν αυτή την συνήθεια και οι ντόπιοι αν και ακόμα δεν ξέρουν να κολυμπάνε για αυτό και στριμώχνονται στα ρηχά. Ο φόβος τους για τον ωκεανό δεν ξεπερνιέται εύκολα.