Του Παύλου Θ. Κάγιου //
Μπορεί να ξεπεραστεί ο σπαραγμός από την απώλεια του πιο λατρεμένου προσώπου της ζωής σου και, γράφοντας γι’ αυτό, να συναρπάζεις τον αναγνώστη μη αποφεύγοντας τη λεπτομερή αναφορά στην οδύσσεια που πέρασε με τον καρκίνο ο οποίος τελικά τον πήρε στον άλλο κόσμο; Ναι, μπορεί. Όταν οδηγείσαι από την αγάπη που ουδέποτε εκπίπτει, όλα είναι κατορθωτά.
Και ο Λάκης Λαζόπουλος, με αυτό το συναίσθημα στην ψυχή του, έγραψε το εκ βαθέων και εξομολογητικό βιβλίο «Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου» για τη γυναίκα ορόσημο της ζωής του. Την Τασούλα του, που μοιράστηκε μαζί της 40 χρόνια συμβίωσης. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής και των δύο. Από τα εφηβικά τους χρόνια στην Κομοτηνή ως φοιτητές που ο έρωτας τούς χτύπησε κατακέφαλα, τον γάμο τους στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, το ανέβασμά τους στην Αθήνα που και οι δύο ποτέ δεν την αγάπησαν και τη ξεμυαλίστρα γκραν επιτυχία του επαρχιωτόπαιδου. Και σε όλα αυτά τα 40 χρόνια, η Τασούλα παρέμεινε η μία και μοναδική σταθερή αξία πλάι του για να διώχνει τα κακά πνεύματα και τα ζηλόφθονα, άγρια κι αδίστακτα βλέμματα και τον ψυχικό πόλεμο μέχρι εξοντώσεως που του είχαν κηρύξει, γιατί τόλμησε να πετύχει!
Η πανέμορφη Τασούλα – Τζοκόντα την έλεγε ο Λάκης κι όλο το πανεπιστήμιο της Κομοτηνής ήταν ερωτευμένο μαζί της – στάθηκε για τον Λαζόπουλο η σιωπηλή αξία της ζωής του. Ένας πολύτιμος λίθος που έλαμπε ακολουθώντας έναν μοναχικό δρόμο – το αντίθετο του σταρ συζύγου της – χωρίς ποτέ να πάρουν τα μυαλά της αέρα και χωρίς ποτέ της να ξιπαστεί ή να «χρησιμοποιήσει» το διάσημο όνομα του Λάκη, το αντίθετο μάλιστα, πάντα έμενε πίσω από κάθε φλας ή και κρυβόταν όταν αυτά άναβαν! Κι όταν μετά ήρθε στη ζωή τους η κόρη τους, θαρρείς και η αγάπη τους βρήκε την ολοκλήρωσή της. Κι όλα αυτά τα γνωρίζω από πρώτο χέρι μιας και είχα την ευλογημένη τύχη να τους έχω και τους δύο φίλους. Μια φιλία ζωής την οποία χρωστάμε στον Λευτέρη Κυπραίο – συμφοιτητή του Λάκη και της Τασούλας στην Κομοτηνή – που μας γνώρισε μεταξύ μας και συνεχίστηκε κι όταν η μοίρα χτύπησε και πήρε τον Λευτέρη στον άλλο κόσμο το 1991 σε ηλικία 33, μόλις, χρονών.
Αυτά τα 40 χρόνια εξομολογείται ο Λάκης Λαζόπουλος στο βιβλίο του «Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου» χωρίς να φοβάται να κάνει την αυτοκριτική του για τα δικά του λάθη στη σχέση τους, τις συχνές ερωτικές απιστίες του και την κατασπατάληση μεγάλου χρόνου της ζωής του στα αδηφάγα φώτα της δημοσιότητας. Κι όμως, όλα αυτά, αντί να θαμπώσουν τη σχέση του με την Τασούλα, φώτισαν εσωτερικά την ένωσή τους και τους έκαναν και τους δύο να εκτιμήσουν για πάντα τη συνάντηση ζωής που στάθηκε η συνεύρεσή τους. Γιατί όταν έχεις τη θεία τύχη και το μέγα δώρο στη ζωή σου ο έρωτάς σου για έναν άνθρωπο να μετενσαρκωθεί με το πέρασμα του χρόνου σε αγάπη και βαθύ συναίσθημα συμπαράστασης αλλήλων, τότε έχεις κάνει ένα μεγάλο βήμα αυτογνωσίας. Αυτό το συναίσθημα αποκόμισα διαβάζοντας για τον έρωτα του Λάκη με τη Τασούλα. Έναν έρωτα που πέρασε χίλια μύρια κύματα, αλλά δεν τσακίστηκε. Μπορεί να χανόντουσαν για λίγο – ή και πολύ… – μα ξαναβρισκόντουσαν δυναμωμένοι για της ζωής το ταξίδι. Ώσπου ο χάρος ζήλεψε την ομορφιά ψυχής και προσώπου της Τασούλας – Τζοκόντας και την πήρε μπας και φωτίσει το σκοτεινό παλάτι του… Αλλά η γήινη ομορφιά της Τασούλας είναι μια εικόνα που δεν θα θαμπώσει ποτέ στα βλέμματα όλων εκείνων που τη γνώρισαν και την αγάπησαν.
Και με το παρακάτω απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, ο ίδιος ο Λάκης Λαζόπουλος δίνει το στίγμα της εξομολόγησής του: «Είναι μια βιωματική ιστορία. Όλα είναι αληθινά. Πως η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις φωτίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που νομίζεις ότι ξέρεις. Πόσα δάκρυα είναι κρυμμένα πίσω από ένα γέλιο. Βραδιές, ταξίδια, παραστάσεις, χειροκροτήματα, γέλια, ανάσες, απιστίες, γιατροί-σωτήρες που εμφανίζονται από το πουθενά σε μια διαδρομή που σου κόβει την ανάσα. Ακριβώς όπως μια μελωδία λίγο πριν γίνει το μουσικό μοτίβο της πιο σκληρής σκηνής! Ακριβώς όπως ένα σκοινί γίνεται απότομα θηλιά. Όλα ήταν αλήθεια και ψέματα μαζί. Ένα σχιζοφρενικό ασανσέρ συναισθημάτων. Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που έμεινε μόνο η αλήθεια να σε κοιτάει κατάματα. Και εκείνη είχε φύγει. Έμειναν μόνο τα γράμματά της να μιλούν για όλα τα ανείπωτα μιας ζωής».
Κι αυτά τα γράμματα είναι μια άλλη απίστευτη ιστορία που έχει να κάνει με μια κούτα με ανεπίδοτα γράμματα που έγραφε όλα αυτά τα χρόνια η Τασούλα προς τον Λάκη και βρέθηκαν μετά τον θάνατό της όπου και παραδόθηκαν στον παραλήπτη τους εκ των υστέρων!
‘Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε νοήμων και ευαίσθητο αναγνώστη κι όχι σε στερημένους και διψασμένους για απόκρυφες αποκαλύψεις και κουτσομπολιά. Όλες οι αφηγήσεις ξεκινούν από την περιπέτεια και τις μάχες της Τασούλας με τον εξοντωτικό καρκίνο, αλλά απλώνονται στα 40 χρόνια του κοινού βίου της με τον Λάκη Λαζόπουλο με συχνές αναφορές σε επώνυμους, κυρίως, καλλιτέχνες. Και εντυπωσιάζει το γεγονός πως οι 358 σελίδες του βιβλίου – με πολλές φωτογραφίες των δυο τους και κυρίως της Τασούλας και ζωγραφικά έργα του Λάκη, της μεγάλης αγάπης του ηθοποιού – είναι σαν να διαβάζεις ένα πονεμένο μυθιστόρημα ζωής. Ένα δυνατό και σπαρακτικό μυθιστόρημα με ώριμα αποφθέγματα, «λογοτεχνική» πλοκή και σασπένς που σε κάνουν να θες να δεις ποια θα είναι η συνέχεια και τι γίνεται στο φινάλε όσο κι αν ξέρεις το τραγικό τέλος της ηρωίδας…
«Γιατί ο έρωτας και μόνο αυτός πηγή της ιστορίας» που έγραφε σε ένα ποίημά του ο αξέχαστος φίλος μας Λευτέρης Κυπραίος…
Θέλω να κλείσω αυτό το in memoriam σημείωμα με τους στίχους του Λάκη Λαζόπουλου -μουσική Σταμάτης Κραουνάκης- που εκφράζουν για μένα τον έρωτα που ζήσανε αυτοί οι δύο αγαπημένοι μου άνθρωποι στα 40 χρόνια του κοινού βίου τους:
Όταν έχω εσένα
μπορώ να ονειρεύομαι ξανά
ανοίγω μες στη θάλασσα πανιά
και πιάνω μες στα χέρια μου
τον κόσμο να τον φτιάξω
Όταν έχω εσένα
μπορώ να μη βυθίζομαι αργά
τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά
και πιάνω το μαχαίρι
το σκοτάδι να χαράξω
Κάνε ένα βήμα
να κάνω το επόμενο
αίμα μου και σχήμα
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο
Όταν έχω εσένα
κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο
δεν φοβού κανένα
Εγώ κι εσύ στον κόσμο
τον απάνθρωπο
Εσύ κι εγώ
Όταν έχω εσένα
μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά
μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά
να πιάσω με τα χέρια μου
τους δράκους να σκοτώσω
Όταν έχω εσένα
αντέχω, πάω δίπλα στον γκρεμό
το ξέρω, έχω ένα χέρι να πιαστώ
κοντά μου έναν άνθρωπο
τα χρόνια μου να ενώσω
INFO
Λάκης Λαζόπουλος:
Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου
Εκδόσεις Διόπτρα, σελ. 358
