Αργυρώ Σταματάκη
Η Covid-19 ανάμεσα σε όλα τα δεινά μάς έκλεισε και τις κινηματογραφικές αίθουσες. Επομένως η επιστροφή εκεί, σε ένα προαπαιτούμενο για κάποιους comfort-zone – με μια ταινία με δυνατές εικόνες και ιστορία δραματικά αληθινή- είναι έως και ιδανική να θυμίσει το νόημα του σινεμά ως τέχνη και εδώ και ως χτύπημα της καμπάνας.
Το Minamata, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στο ομώνυμο ψαροχώρι της Ιαπωνίας στις αρχές των ‘70s, μας ρίχνει μέσα σε μια διαφορετική επιδημία προερχόμενη από το εργοστάσιο χημικών της Chisso, που μόλυνε με υδράργυρο τα νερά του κόλπου του. Θύματα οι κάτοικοι που μέσω της κατανάλωσης μολυσμένων ψαριών δηλητηριάζονταν επί χρόνια -είτε εκ γενετής, είτε στην πορεία της ζωής τους- υποφέροντας από μη αναστρέψιμα, νευρολογικά, σωματικά προβλήματα. Θύμα βεβαίως ήταν και το περιβάλλον, αφού επιτελέστηκε και τεράστια οικολογική καταστροφή!
Αξιοσημείωτο είναι ότι η «επιδημία της Μιναμάτα» άλλαξε τον τρόπο που η επιστημονική διεθνής κοινότητα προσέγγισε τη θάλασσα και ώθησε στην ευαισθητοποίηση του κόσμου για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Ο εμβληματικός φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ είχε ταξιδέψει εκεί απεσταλμένος του θρυλικού περιοδικού LIFE, με σκοπό να αναδείξει και να εκθέσει παγκοσμίως αυτή την εγκληματική συνθήκη. Σίγουρα το παράδειγμά του συνιστά διαχρονικά ωδή στο δημοσιογραφικό φωτορεπορτάζ. Στην ταινία τον Σμιθ υποδύεται ο Τζόνι Ντεπ. Ερμηνεύει τον άνθρωπο που έρχεται αντιμέτωπος με τα συνειδησιακά του διλήμματα. Θα ακολουθήσει τον δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο ή θα κάνει πίσω αποκαρδιωμένος από τα εμπόδια, βουλιάζοντας στο αλκοόλ και λυγίζοντας μπροστά στο χρηματικό δέλεαρ για να σιωπήσει; Ο συγκεκριμένος ηθοποιός δεν ήταν ποτέ από τους αγαπημένους μου, όμως επανήλθε ταπεινά και στιβαρά, ακόμη και όταν από ένα σημείο και μετά οι ατάκες του μειώθηκαν για χάρη της ροής και της αποτύπωσης του αγώνα των οικογενειών για δικαίωση. Προς τιμή του, που υπηρέτησε μια ταινία με πολλαπλά περιβαλλοντικά και κοινωνικά θέματα τόσο επίκαιρα στις μέρες μας.
Ο σκηνοθέτης/εικαστικός/γλύπτης Άντριου Λέβιτας συνεπαίρνει κινηματογραφικά επιστρατεύοντας ολοφάνερα όλες τις ιδιότητές του χαρίζοντας στο κοινό μια σημαντική ταινία με γεύση ντοκιμαντέρ.
Ο Λέβιτας, με τη μελετημένη διάρκεια της ταινίας του, σε εξοικειώνει σταθερά όλο και πιο πολύ με τα πρόσωπα και το δράμα τους παραθέτοντας σκληρές εικόνες και αντλώντας υπέροχες ερμηνείες από τη Minami και φυσικά τον Hiroyuki Sanada, ηθοποιό που έχουμε εκτιμήσει και από το αμερικανικό σινεμά.
Η μουσική του Ρουίτσι Σακαμότο, χωρίς λόγια.
Μεγάλη Βρετανία, 2020, Εγχρωμο
Σκηνοθεσία: Αντριου Λέβιτας
Σενάριο: Ντέιβιντ Κ. Κέσλερ, Στίβεν Ντέιτερς, Αντριου Λέβοτας, Τζέισον Φόρμαν
Μουσική: Ρουίτσι Σακαμότο
Πρωταγωνιστούν: Τζονι Ντεπ, Χιρογιούκι Σανάντα, Μινάμι, Μπιλ Νάι, Τζουν Κουνιμούρα
