Το κακόβουλο γούστο του τύπου που αμόλησε λευκές πολυθρόνες στην παραλία του Κουρούτας δεν έρχεται σε κόντρα με την εποχή. Το αντίθετο. Είναι αποδεκτό.
Κουρούτα. Ελάχιστο θέατρο του παραλόγου με ωμό Νεοελληνικό ρεαλισμό. Να το παραδεχτούμε. Ένα κομμάτι του εαυτού μας στην παραλία της Κουρούτας ζει. Γιατί; H-με όρους μανίας- προσπάθεια επιβολής της κουλτούρας του παραλιάρχη στους λουόμενους της ακτής είναι ενταγμένη στο πλαίσιο μιας κεντρικής εντολής που έχει δοθεί από το μέινστριμ κονκλάβιο της Αθήνας.
Αισθητικά, πόσο απέχει η εικόνα της πολυθρόνας στην παραλία της Κουρούτας από τους φοίνικες που είχε στήσει στο Σύνταγμα ο δήμαρχος Αθήνας ή τους ντυμένους πολεμιστές της σχολής του Άδωνι όταν αναπαριστούν τη μάχη των Θερμοπυλών;
Και με όρους νοσταλγίας πόσο – αισθητικά πάντα – μακριά πέφτει η παρουσία της λευκής πλαστικής πολυθρόνας στην άμμο από τις ρουστίκ φιέστες που οργάνωνε η Χούντα στο Παναθηναϊκό Στάδιο κάποτε;
Η ιδιωτική πρωτοβουλία το γλεντάει σε πρώτο πρόσωπο. Το να κάνει bussiness της πέφτει λίγο. Θέλει κάτι μεγαλύτερο. Να επιβληθεί σε κάθε έκφραση της δημόσιας ζωής.
Καλά μπάνια λίντερς!
Κουρούτα para siempre!
