Γιάννης Παναγόπουλος
Θα μπορούσες να το πεις ακονισμένο ένστικτο επιβίωσης. Ο Φοίβος Δεληβοριάς μπορεί να ατενίσει από το σημείο: “παρών” δύο προορισμούς. Το νέο, 8ο άλμπουμ του, ΑΝΙΜΕ συντηρεί κάθε εκείνη, εκείνον που τον εμπιστεύτηκε, στα βαθιά 90’s όταν κυκλοφορούσε αχτύπητα ραδιοφωνικά χιτ όπως η Η μπόσα νόβα του Ησαΐα ή όπως Θέλω να σε ξεπεράσω. Με άλμπουμ σαν αυτό που κυκλοφορεί τώρα προσελκύει ευθέως, χωρίς συμπλέγματα, μια νέα γενιά ακροατών που η ανάγκη να γίνει στίχος ο ενεστώτας της είναι πραγματικά μεγάλη.
Κατά μία έννοια το ΑΝΙΜΕ είναι ο καθρέπτης μιας εποχής που ψάχνει να βρει το χαμένο της χιούμορ και κυρίως να τραγουδήσει τη δική της θλίψη χωρίς ανθεκτικά κλισέ που είναι σαν να σφιχταγκαλιάζουν το ελληνικό τραγούδι από τη μεταπολίτευση και μετά. Ναι, υπάρχει και εκείνη η αχαρτογράφητη γενιά ακροατών εκεί έξω που δεν θεωρεί απόγειο χαράς μια τέλεια φινιρισμένη σέλφι. Ο Φοίβος, ο ομολογουμένως ακούραστος εργάτης της πετυχημένης τέχνης, μπορεί να βρει ομορφιά μέσα σ’ ένα παρόν που το περιγράφουμε δεξιά και αριστερά, σε ποστ, σε κουβέντες με φίλους, σχεδόν φίλους, παρά λίγο φίλους, τυχαίους διπλανής θέσης στο μετρό ή το τρόλεϊ ως απάνθρωπο. Ο Φοίβος του ΑΝΙΜΕ είναι ο καλλητέχνης που θέλει να σαρκάσει και, κυρίως, να αυτοσαρκαστεί. Πόσο καιρό είχε να σου συμβεί κάτι σαν αυτό;
Οι περισσότεροι υποδέχτηκαν το ΑΝΙΜΕ με διθυραμβικούς τόνους. Άραγε ο δημιουργός του είναι ο Λέοναρντ Κοέν της γειτονιάς μας; Ακούγοντας τον ύμνο της χαρμολύπης “Ένα Σάββατο Που Μοιάζει Κυριακή”, το κομμάτι μιας εκπληκτικής ενορχήστρωσης, ανακαλύπτουμε τη Θεσσαλονίκη μέσα από ένα ερωτικό κομμάτι, ανακαλύπτουμε ταυτόχρονα μια αρμαθιά στίχους που μιλούν στην καρδιά σε πρώτο πρόσωπο.
Ένα Σάββατο που μοιάζει Κυριακή Ένα Σάββατο που μοιάζει Κυριακή
Στέκω λίγο έξω απ’ την Αγιά Σοφία
Κάποτε ήταν μια φοιτήτρια εκεί
Που της έκανα την ιδιοφυΐα
Κάνεις λες και δε γεννήθηκα πότε
Κάνεις λες κι είμαι μια πίστη ξεχασμένη
Θα πεθάνω ώσπου να φτάσω στο Ντορέ
Αν αυτό σε κάνει πιο ευτυχισμένη Θα ‘χει δύσει και το έαρ θα’ ναι γλυκύ
Θα’ ναι Σάββατο, θα μοιάζει Κυριακή
Και τα καλά νέα για το ελληνικό τραγούδι δεν τελειώνουν εκεί. Έχουμε την αθηναϊκή afrobeat του “Απόψε Είμαι Κοντά Σου”. Έχουμε ένα ακόμα δείγμα εξαίρετης “στιχογραφίας” στην μπαλάντα “Κάποια Παιδάκια” που ενώνει σκέψεις, συμπεριφορές, αγωνίες ανάμεσα στα παιδιά και τους μεγάλους.
Κάποια έχουν θέμα με το μεταβολισμό
Κι άλλα φοβούνται όταν ακούν για χωρισμό
Άλλα τα στέλνουνε πακέτο στους παππούδες τους
Και άλλα βάζουν σε γυαλί τις πεταλούδες τους
Όλα όμως κάποτε θα ξαναπροσπαθήσουν
Να βρούνε κάποιον που θ’ ακούσει όταν μιλήσουν
Να βρούνε κάποιον μ’ ένα σώμα σαν ανάμνηση
Να βγάλουν έξω το κεφάλι από τη βάφτιση
Κάποια μπορεί ποτέ να μην κοιτάξουν πάνω
Κάποια θα μείνουν μαύρα πλήκτρα σ’ ένα πιάνο
Μα κάποια λίγα πίσω απ’ τη ρωγμή του κάλλους
Θα δούνε μέσα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους
Μα κάποια πίσω από το ράγισμα του κάλλους
Θα δουν το τραύμα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους.
Το ΑΝΙΜΕ είναι η συμπυκνωμένη γνώση ενός καλλιτέχνη που αποκωδικοποιεί την εποχή με τους δικούς του όρους. Κυκλοφορεί την κατάλληλη εποχή. Έχει τη μελωδία και μια γλώσσα που περίμενες ν΄ακούσεις καιρό. Το αν πρέπει να φτάσει ως τα αυτιά σου, μου, του, μας, τους είναι αυτονόητο.
Και μια αντιγραφή από το Δ.Τ.
Πέραν της στενής καλλιτεχνικής οικογένειας του Φοίβου (Σωτήρης Ντούβας, Κωστής Χριστοδούλου, Κώστας Παντέλης, Yoel Soto και Νεφέλη Φασούλη) και του τρομερού παιδιού Βασίλη Ντόκου, συμμετέχουν και δίνονται πολύτιμα ο εξάδελφος Φώτης Σιώτας και οι σπουδαίοι Θοδωρής Ρέλλος, Δημήτρης Σιάμπος, Τζιμ Σταρίδας και Δημήτρης Κούρτης. Πλοηγός στα decks ο Νίκος Κόλλιας, μάστερ του mastering o Γιάννης Χριστοδουλάτος και παντοτινός συνοδοιπόρος ο Γιάννης Πετρόλιας. Ψυχοπομπός ο Δημήτρης Μακρής. Το artwork (ένα πραγματικό έργο μέσα στο έργο) είναι μια δημιουργία του Γιώργου Παπαδάκη.
Η Inner Ear κυκλοφορεί το album δένοντάς το σε μιαν άτυπη τριλογία με τον «Αόρατο Άνθρωπο» και την «Καλλιθέα».
