Του Γιώργου Κουλούρη //
Αρχές 1980. Δεν θα έλεγες πως η Αθήνα έχει Punk–Rock σκηνή. Αλλά μπορείς να πεις πως οι ελάχιστοι punk–rockers της πόλης θέλουν να ζήσουν το όνειρο τους. Να βρουν ένα κλαμπ που τους αντέχει. Να παίζει τη μουσική που ακούν σπίτια τους. O Γιώργος Κουλούρης, ο μπασίστας των South Of No North επιστρέφει τριανταπέντε και βάλε χρόνια πίσω. Όταν ο μοναδικός χώρος της Αθήνας που ακουγόταν punk και new wave λέγονταν U.F.O.
“Ήταν αρχές της χρονιάς 1980. Και ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ στο Μοναστηράκι όταν ένα φαινομενικά κανονικό μπλε λεωφορείο της γραμμής «Μοναστηράκι – Κολωνός» ξεκινούσε το δρομολόγιό του.”
Όμως, αν κάποιος πεζός το κοιτούσε προσεκτικά, θα του τραβούσε σίγουρα την προσοχή. Θα παρατηρούσε πως εμφανισιακά οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι επιβάτες ήταν εντελώς παράταιροι με τους συμπολίτες τους.
Ήταν καμιά 35αρια παλαβοί πάνκηδες καθισμένοι ήσυχα στα καθίσματα που απολάμβαναν με γελάκια, φωνούλες και φιλικές χειρονομίες προς τους έξω την αναχώρηση, με ποιο προορισμό άραγε;
Αυτή η Αθηνοπανκοπαρέα κατευθυνόταν στο club ενός φίλου (στον Κολωνό φυσικά). Το τελευταίο εξαιτίας της σχέσης που είχαμε, αλλά και της αναδουλειάς ταυτυοχρόνως, είχε δεχτεί την απρόσμενη, μπορεί και σωτήρια για λίγο, παρέα μας πακέτο, αυστηρώς, με τις μουσικές της επιλογές βεβαίως – βεβαίως.
Οι λιγοστοί άτυχοι συνεπιβάτες σε εκείνο το λεωφορείο εμφάνιζαν συμπτώματα που ξεκινούσαν με απορία, εξελίσσονταν σε ανησυχία με συμπτώματα άγχους, λίγου πανικού και εκδηλώνονταν, τελικά, σε μεγάλη ανακούφιση όταν κατέβαιναν από τον κινούμενο (για αυτούς) εφιάλτη.
Φτάνοντας στην U.F.O. (έτσι λεγόταν κατά διαβολική σύμπτωση η disco) απολαμβάναμε για μερικές ώρες το καλύτερο D.Jing που μόνο στα όνειρα μας είχαμε ποτέ φανταστεί ότι θα έπαιζε. Από τα decks ακούγαμε Sex Pistols, Stranglers, Vibrators, Buzzcocks, O.M.D., Hurricanes, Blondie, Martha And The Muffins, The Clash, U.K. Subs, Devo, 999.
Κομμάτια από τους παραπάνω διαδέχονταν το ένα το άλλο συνεχώς, οδηγώντας στην «πίστα» όλους χορεύοντας «pogo» μέχρι τελικής πτώσης. Τις μικρές ώρες φεύγοντας, αναγκαστικά, με τα πόδια και περπατώντας στις έρημες και σκοτεινές γειτονιές χαβαλεδιάζαμε. Όσο η ώρα περνούσε η μεγάλη παρέα σιγά–σιγά έσπαγε σε μικρότερες που καλημερίζονταν και έπαιρναν διαφορετικές κατευθύνσεις σύμφωνα με τον τόπο κατοικίας των.
Ναι, ήμασταν μικροί ανέμελοι, ευτυχισμένοι και είχαμε «Το Στέκι» που κανείς άλλος δεν θα τολμούσε να πλησιάσει. Όμως λόγω του μουσικού και dress–code δόγματος ήμασταν εντελώς μπάκουροι!!! Εδώ πρέπει να διευκρινίσω πως φίλες έπαιζαν πολλές αλλά καμία που να μπορούσε να ακολουθήσει στο γλέντι που ανέφερα δεν υπήρχε. Η μεγάλη παρέα έσπασε ήσυχα σιγά–σιγά και εμείς συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις μας σ’ έναν σχολικό χορό στο ξενοδοχείο «Ξενοφών» (υπάρχει ακόμα και σήμερα) γνωρίσαμε επιτέλους την πρώτη αμιγώς κοριτσίστικη πάνκικη παρέα. Ήταν και εκείνη από τα όμορφα (ΑΝΩ) ΠΑΤΗΣΙΑ.
5 τραγούδια για εκείνες τις U.F.O. βραδιές
1. Graham Parker – Protection.
2. Flash and the pan – Down Αmong the Dead Men.
3. Duffo – Give Μe Βack Μy Βrain.
4. Fisher Z – The Worker.
5. Iggy Pop – Don’t Look Down.