Γράφει ο Παύλος Θ. Κάγιος //
Άλλος έχει το όνομα κι άλλος έχει τη χάρη και το μπλοκ μπάστερ «Alien: Covenant» του Ρίντλεϊ Σκοτ προσκρούει πάνω σ’ έναν ετοιμόρροπο «Τοίχο» στη μέση της ερήμου μ’ έναν όλον κι όλον πρωταγωνιστή!
«Ο τοίχος»
-Άμα σταθείς μόνο στην υπόθεση της ταινίας – δύο στρατιώτες καθηλωμένοι από έναν Ιρακινό ελεύθερο σκοπευτή πίσω από έναν τοίχο που καταρρέει – θα πεις «ε καλά τώρα, άλλη μια αμερικανιά»… Κι όμως, ο σκηνοθέτης Νταγκ Λάιμαν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ψυχολογικό θρίλερ με έναν – ουσιαστικά – πρωταγωνιστή αφού ο δεύτερος μένει «νεκρός» στη μέση της ερήμου και αντίπαλος του Αμερικανού πεζοναύτη είναι μόνο η φωνή του ελεύθερου σκοπευτή μέσω του ασυρμάτου που καταφέρνει να μπει στη συχνότητά του.
Κι από ‘δω και πέρα αρχίζει ένα παιχνίδι γάτας-ποντικού με τον Ιρακινό ελεύθερο σκοπευτή να αναγκάζει τον Αμερικανό εισβολέα να ξεγυμνωθεί ιδεολογικο-πολιτικά αλλά και ανθρωπιστικά. Ένα «θεατρικό» παιχνίδι ζωής-θανάτου που σέρνει τον θεατή από τη μύτη με την αγωνία να δει πώς θα τελειώσει αυτό το τραγικό ρέκβιεμ. Και το φινάλε του – όχι δεν το λέμε…- είναι ανέλπιστο, απίστευτο και κάθε άλλο παρά … αμερικανικό…
Να αναφέρουμε ότι και η τελευταία ταινία -1983- του Τούρκου σκηνοθέτη Γκιλμάζ Γκιουνέι λεγόταν «Ο τοίχος», όπως «Το Τείχος» ονομαζόταν και το φιλμ του Άλαν Πάρκερ με τους Πινκ Φλόιντ. Στον «Τοίχο» του Νταγκ Λάιμαν, πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα Άαρον Τέιλορ Τζόνσον (Νυκτόβια Πλάσματα, Kick-Ass, Αγριότητα, Godzilla, Εκδικητές: Η εποχή του Ούλτρον) κι o παλαιστής της WWE Τζον Σίνα (Κατακούτελα, Γύρισε ο μπαμπάς). Το υποδειγματικό και ζηλευτό σε ψυχολογικές διακυμάνσεις σενάριο υπογράφει ο πρωτοεφανιζόμενος Ντουέιν Γουόρελ.
-«Ο τοίχος για μένα είναι ένα τεταμένο θρίλερ», λέει ο σκηνοθέτης, «αλλά ταυτόχρονα και μια ενδιαφέρουσα εξερεύνηση του τρόπου που λειτουργεί πραγματικά ο πόλεμος – άγνωστοι σκοτώνουν αγνώστους, στην περίπτωσή μας ένας Αμερικανός στρατιώτης βρίσκεται στο στόχαστρο ενός Ιρακινού ελεύθερου σκοπευτή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, βρέθηκαν σ’ αυτή τη θέση και θέλουν απλώς να επιβιώσουν. Δεν υπάρχει πολιτική στην ταινία γιατί δε λειτουργεί έτσι ο πόλεμος. Μπορεί να έχεις τις απόψεις σου όταν κάθεσαι άνετα στη Νέα Υόρκη, αλλά όταν βρίσκεσαι στο Ιράκ και κάποιος προσπαθεί να σε σκοτώσει, είναι αυτόματα ο εχθρός και θα κάνεις τα πάντα για να επιβιώσεις».
Ποιος είναι ο Ντάγκ Λάιμαν;
Ο σκηνοθέτης Νταγκ Λάιμαν έκανε το 2000 την παραγωγή και σκηνοθέτησε το Χωρίς ταυτότητα (The Bourne Identity), το οποίο ακολούθησαν πέντε σίκουελ (στα οποία παρέμεινε ως παραγωγός). Οι ταινίες του τον μετέφεραν σε πολύ επικίνδυνες χώρες όπως η Βαγδάτη για το Παιχνίδια συνωμοσίας, η Αίγυπτος για το Jumper, η Αϊτή μετά το σεισμό για το We Are the World.
Φιλμογραφία
The Wall – Ο Τοίχος (2017)
Edge of Tomorrow – Στα Όρια του Αύριο (2014)
Fair Game – Παιχνίδια Συνωμοσίας (2010)
Jumper (2008)
Mr. & Mrs. Smith (2005)
The Bourne Identity – Χωρίς Ταυτότητα (2002)
Go (1999)
Swingers – Αδιόρθωτοι Γλεντζέδες (1996)
Σκηνοθεσία: Νταγκ Λάιμαν Παίζουν: Άαρον Τέιλορ Τζόνσον Τζον Σίνα
Alien: Covenant
-Μη θέλοντας να δώσω την απάντηση «για τα χρήματα», δεν θα σταθώ στην ερώτηση τι του ήρθε του Ρίντλεϊ Σκοτ και κοντά 40 χρόνια μετά το «Άλιεν» επιστρέφει με το «Alien: Covenant», το δεύτερο μέρος της prequel τριλογίας που ξεκίνησε με το «Προμηθέας», στο σύμπαν που δημιούργησε ο ίδιος πίσω στο 1977 με το «Alien» – ένα από τα καλύτερα έργα επιστημονικής φαντασίας σε ολόκληρη την ιστορία του κινηματογράφου. Δυστυχώς, όμως, και για τον ίδιο και πολύ περισσότερο για τον… θεατή, το νέο «Άλιεν» δεν έχει να πει κινηματογραφικά τίποτα καινούριο, παρά μόνο ως «ιδεολογική άποψη» πως το «κακό» μεταφέρεται από πλανήτη σε πλανήτη μέσω του ίδιου του ανθρώπου που το κουβαλάει μέσα του! Τολμηρή και σεβαστή μια τέτοια άποψη, αλλά χρειάζεται και κινηματογραφική πρωτοτυπία για να διοχετευτεί αυτή και το νέο «Άλιεν» δεν τη διαθέτει –όσο κι αν δανείζεται φιλοσοφικά τσιτάτα διασημοτήτων. Ακόμα και ο Μάικλ Φασμπέντερ δεν αξιοποιείται και μένει ως … στιλάτη ρεπλίκα…
Όλα αρχίζουν όταν, με προορισμό έναν απομακρυσμένο πλανήτη σε ένα μακρινό σημείο του γαλαξία, το πλήρωμα του αποικιακού πλοίου Covenant νομίζει ότι ανακαλύπτει έναν αχαρτογράφητο παράδεισο… Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για έναν σκοτεινό, επικίνδυνο κόσμο ο μόνος κάτοικος του οποίου είναι ο «συνθετικός» Ντέιβιντ, επιζών της καταδικασμένης αποστολής Προμηθέας.
Σφραγίδα στην επιστημονική φαντασία
Με την πρώτη του ταινία, το Άλιεν, το 1979, ο Άγγλος Ρίντλεϊ Σκοτ – γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1937 – κατάφερε να κάνει ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας που έγραψε ιστορία. Κι αφού αμέσως μετά ήρθε και το εξίσου θρυλικό Μπλέιντ Ράνερ -1982- έμεινε για πάντα στην ιστορία των ταινιών επιστημονικής φαντασίας έχοντας κάνει δύο από τις σπουδαιότερες ταινίες του είδους σε ολόκληρη την ιστορία του κινηματογράφου! Και η μοναδικότητα συνεχίστηκε με το εγκληματικό δράμα Θέλμα & Λουίζ (1991) και τον βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μονομάχο (2000). Ακολούθησαν τα φιλμ Μαύρο Γεράκι: Η Κατάρριψη (2001), Hannibal (2001), Επαγγελματίες Απατεώνες (2003), Το Βασίλειο των Ουρανών (2005), American Gangster (2007), Προμηθέας (2012), Ο Συνήγορος (2013), The Martian (2015). Έχει λάβει τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ Σκηνοθεσίας (Θέλμα & Λουίζ, Μονομάχος και Μαύρο Γεράκι: Η Κατάρριψη),[1] δύο για Χρυσή Σφαίρα και δύο για BAFTA.[3] Το 2003, ο Σκοτ χρίστηκε σερ και ιππότης από τη Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ στο Μπάκιγχαμ για τη συνεισφορά του στη βρετανική κινηματογραφική βιομηχανία.[4] Είναι ο μεγαλύτερος αδερφός του Τόνι Σκοτ που πέθανε το 2012.
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Φασμπέντερ, Κάθριν Γουότερστοουν, Μπίλι Κράνταπ, Ντάνι Μακ Μπράιντ
«Άφτερλωβ»
-Να το πούμε από την αρχή: Αυτό το μεγάλου μήκους κινηματογραφικό ντεμπούτο του Έλληνα σκηνοθέτη Στέργιου Πάσχου, διαθέτει δύο δυνατές σκηνές – όχι μόνο για το σημερινό ελληνικό σινεμά… Η μία είναι η ερωτική σκηνή-πάλη του πρωταγωνιστικού ζευγαριού και η άλλη η σκηνή του τσακωμού του. Δύο σκηνές-μονοπλάνα που μένεις καθηλωμένος και τις παρακολουθείς εντυπωσιασμένος. Και μπράβο και στους πρωταγωνιστές της, τον Χάρη Φραγκούλη και την Ηρώ Μπέζου – ναι, την κόρη του Γιάννη Μπέζου και της Ναταλίας Τσαλίκη – που χωρίς κόμπλεξ και με δύναμη τις εκτελούν άψογα. Το φιλμ κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας από την Επιτροπή Νέων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο.
-Είναι καλοκαίρι, η Αθήνα βράζει, αλλά ο τριαντάχρονος Νίκος δροσίζεται στα βόρεια προάστια, πίνοντας κοκτέιλ δίπλα στην πισίνα. Η πισίνα δεν είναι δική του, αλλά του Σταύρου, που έχει ζητήσει από τον Νίκο να προσέχει το σπίτι και την Λέιλα -τον σκύλο του- για το καλοκαίρι. Η ευκαιρία μοιάζει μοναδική στον άφραγκο μουσικό, που αποφασίζει να καλέσει εκεί την πρώην κοπέλα του, Σοφία, για ολιγοήμερες διακοπές στην πόλη. Όταν όμως η ανυποψίαστη Σοφία καταφτάνει, οι διακοπές στον παράδεισο βγαίνουν εκτός τροχιάς. Ο Νίκος την κλειδώνει στο στούντιο του σπιτιού, αποφασισμένος να μην την αφήσει να φύγει, αν δεν μάθει τους λόγους για τους οποίους χώρισαν. Γιατί; Επειδή ακόμα δεν έχει καταλάβει. Κι αν δεν καταλάβει πώς θα την ξεπεράσει; Εγκεφαλικά. Γιατί ερωτικά την έχει ξεπεράσει. Έτσι θέλει να πιστεύει, φυσικά…
-Ναι, το Άφτερλωβ είναι μια αστεία, συγκινητική και καυστική μετα-ερωτική ιστορία δυο νέων ανθρώπων που αρνούνται να μεγαλώσουν ενώ, παράλληλα, καταγράφει την πλήρη αδυναμία επαφής στην εποχή μας. Αποκλεισμένοι, έγκλειστοι και ανήμποροι να εξηγήσουν αυτό που τους συμβαίνει, οι δύο ήρωες ξεκινούν με αμηχανία και γενναιότητα, ένα ταξίδι εξερεύνησης όλων εκείνων που τους ενώνουν αλλά και τους χωρίζουν. Κι ενώ η διαδρομή τους μοιάζει αρχικά σαν μια αθώα βόλτα στην εξοχή, σύντομα θα αισθανθούν χαμένοι σε ένα αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον… Τολμηρό άλμα που το εκτελεί και ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί χωρίς να συντριβούν. Μόνο που κάποιες στιγμές υπάρχει αμηχανία και όλα θυμίζουν πτυχιακή ταινία τελειόφοιτων του Σταυράκου… Μα τελικά το φιλμ σε κερδίζει και ας μην ξεχνάμε πόσα ξένα και λεγόμενα «ανεξάρτητα» φιλμ δεν έχουμε δει που έχουν πολύ περισσότερες αδυναμίες, αλλά επειδή έρχονται απ’ έξω κανείς δεν τις αναφέρει…
-Ο Στέργιος Πάσχος γεννήθηκε το 1985 στο Βελεστίνο. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει 7 μικρού μήκους και έχει συμμετάσχει σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ και εργάζεται ως σεναριογράφος για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Το Άφτερλωβ είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του.
Σκηνοθεσία : Στέργιος Πάσχος. Παίζουν: Χάρης Φραγκούλης, Ηρώ Μπέζου. Φωτογραφία: Χρήστος Καπάτος. Μουσική: Melentini
«147 ταινίες στο Ταινιόραμα 2017»
-Μια κινηματογραφική χρονιά τελειώνει «γλυκά» με το Ταινιόραμα, τη σινεφίλ γιορτή που έχει γίνει θεσμός δεκαετίες τώρα. Στο Άστυ και πάλι, από τις 18 Μαΐου έως τις 5 Ιουλίου, θα απολαύσουμε καλό σινεμά από όλο τον κόσμο.
Είτε αυτό αφορά εθνικές κινηματογραφίες: ουγγρικό, γερμανικό, ιταλικό, χιλιανό, ιρανικό, τουρκικό, γαλλικό κ.ά. κινηματογράφο με τις πλέον χαρακτηριστικές ταινίες τους. Είτε ημερήσια αφιερώματα σε σύγχρονους σκηνοθέτες που έχουν ήδη αφήσει το στίγμα τους, τόσο στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ όσο και στις αίθουσες κόβοντας πολλά εισιτήρια: Ζαν-Πιερ & Λυκ Νταρντέν, Ασγκάρ Φαραντί, Νουρί Μπιλγκέ Τσεϋλάν, Ρόι Άντερσον, Ζία Ζαγκέ, Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιάριτου, Ζακ Οντιάρ, Ντάνις Τάνοβιτς, Τζιμ Τζάρμους, κ.ά. Είτε ακόμα πλούσια αφιερώματα σε όλους εκείνους που μας έμαθαν σινεμά από τα γεννοφάσκια μας: και Άλφρεντ Χίτσκοκ και Ακίρα Κουροσάβα και Αμπάς Κιαροστάμι και Λουίς Μπουνιουέλ και Φρανσουά Τριφό και Αντρέι Ταρκόφσκι και Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και Φεδερίκο Φελίνι και Βιμ Βέντερς και Λουκίνο Βισκόντι κ.ά., ενώ για πρώτη φορά διοργανώνονται αφιερώματα σε πρωταγωνιστές της μεγάλης οθόνης: Ρομπέρτο Μπενίνι, Τζέρεμι Άιρονς, Μίκι Μανόλοβιτς.
7 εβδομάδες – 49 ημερήσια αφιερώματα – 147 ταινίες συνολικά – 3 διαφορετικές προβολές καθημερινά με 1 εισιτήριο – ενώ υπάρχει και κάρτα διαρκείας για όλες τις ταινίες σε οικονομικότερη τιμή.
«Στέφαν Τσβάιχ: Αποχαιρετισμός στην Ευρώπη»
-Τα χρόνια της εξορίας, μεταξύ Μπουένος Άιρες, Νέας Υόρκης και Βραζιλίας, ενός από τους σημαντικότερους γερμανόφωνους συγγραφείς του 20ου αιώνα, του Στέφαν Τσβάιχ αφηγείται αυτό το φιλμ. Ως Εβραίος διανοούμενος, ο Τσβάιχ μισεί την απανθρωπιά που επικρατεί στη Γερμανία στη δεκαετία του ’30 και προσπαθεί να ξεφύγει από το φάντασμα του ναζισμού, ψάχνοντας συγχρόνως για ένα σπίτι στο νέο κόσμο.
«Ο καθένας μας» είχε πει ο ίδιος, «ακόμα και ο μικρότερος και ο πιο ασήμαντος, έχει κλονιστεί στα βάθη της ύπαρξής του από τις σχεδόν αδιάκοπες ηφαιστειακές εκρήξεις της ευρωπαϊκής γης μας. Δεν γνωρίζω καμία υπεροχή που μπορώ να ισχυριστώ, εν μέσω του πλήθους, εκτός από αυτό: ότι ως Αυστριακός, Εβραίος, συγγραφέας, ανθρωπιστής και ειρηνιστής, ανέκαθεν βρισκόμουν στο ακριβές σημείο όπου αυτοί οι σεισμοί ήταν οι πιο βίαιοι.» (Στέφαν Τσβάιχ – Ο Κόσμος του Χτες).
Κλασική αφήγηση για έναν δημιουργό με πανανθρώπινα μηνύματα από τη σκηνοθέτιδα Μαρία Σράντερ που επιλέγει να μη δείξει καθόλου τον Τσβάιχ να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να γράφει. Αντιθέτως, επικεντρώνεται στην αλληλεπίδραση του συγγραφέα με τους άλλους, σε μία προσπάθεια να δείξει τόσο τον χαρακτήρα του όσο και τη φθίνουσα αίσθησή του για την έννοια του τόπου, σε έναν κόσμο όπου το σώμα του – σε εξορία – θα μπορούσε να είναι ασφαλές, αλλά το μυαλό του συνεχίζει να θέλει να περιπλανηθεί πίσω σε μια χώρα που ξέρει ότι έχει σβηστεί από τον χάρτη.
Σκηνοθεσία: Μαρία Σράντερ, Σενάριο: Μαρία Σράντερ, Γιαν Σόμπουργκ. Πρωταγωνιστούν: Γιόσεφ Χάντερ, Μπάρμπαρα Σουκόβα, Αέννε Σβαρτς
………………………….
«Ένα προφίλ για δύο»
-Την παροιμία ο λύκος κι αν … γέρασε μου θύμισε αυτή η κωμωδιούλα με τον πάλαι ποτέ αδυνατούλη και ξανθούλη Γάλλο κωμικό Πιέρ Ρισάρ μετά από 50 χρόνια, να επιμένει… Εδώ, λοιπόν, ο Πιερ είναι ένας 75χρονος χήρος που ζει μοναχικά από τότε που έχασε τη γυναίκα του.
Η κόρη του, του χαρίζει έναν υπολογιστή ελπίζοντας να του εξιτάρει την περιέργεια και να τον βοηθήσει να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους. Με τη βοήθεια του Άλεξ, ενός νεαρού καθηγητή πληροφορικής, ο Πιερ αρχίζει το «σερφάρισμα» και σύντομα ανακαλύπτει ένα site γνωριμιών. Χρησιμοποιώντας το όνομα του Άλεξ, ο Πιερ γνωρίζει την «Flora 63», μία νεαρή φυσιοθεραπεύτρια και σύντομα μαγεύεται από τη γοητεία της. Αυτή αντίστοιχα μαγεύεται από το κομψό και ασυνήθιστο προφίλ του και του ζητάει να βγουν. Ο Πιερ νιώθοντας παγιδευμένος αλλά ταυτόχρονα και ενθουσιασμένος, δέχεται να βγει με την κοπέλα αλλά θα πρέπει να πείσει τον Άλεξ να πάει αυτός στη θέση του. Έξυπνη σεναριακή ιδέα «εις μνήμην» της παλιάς κι αναντικατάστατης γαλλικής φάρσας της εποχής του Λουί Ντε Φινές.
Σκηνοθεσία: Στεφάν Ρομπελέν. Πρωταγωνιστούν: Πιέρ Ρισάρ, Γιανί Λεσπέρ, Φανί Βαλέτ, Στεφανί Κραγιενκούρ
