Νεοπατριαρχία – Η γυναίκα που κατασκευάστηκε για να κριθεί αποκλειστικά ως τρόπαιο στο πλευρό φτασμένου οικονομικά άνδρα ανεξαρτήτως ηλικίας και ηθικής, δε σταμάτησε ποτέ να προβάλλεται ως πιστοποίηση νεοελληνικής λεβεντιάς. Και στην πορεία του χρόνου, από τα 90’s στο σήμερα, καταφέραμε να φτιάξουμε μια ολόκληρη βιομηχανία (νεο)πατριαρχίας που αποδέχεται την έμφυλη βία ως ιστορική μνήμη και φαινόμενο που, όχι απλώς παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο, αλλά καταφέρνει να ανανεώνεται διαρκώς.
Σήμερα είναι ο δικηγόρος και ο δημοσιογράφος. Πιστοποιημένα στρέιτ αρσενικά, γνήσια τέκνα, εκτός των άλλων, μιας κουλτούρας που πρωτομπουσούλησε μέσα από το life – style που μοσχοπουλήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Θυμάσαι; Ήταν η εποχή που τα μίντια ανακάλυψαν πως το γυναικείο κορμί μπορεί να νοικιάζεται, να πωλείται, να διορθώνεται, να αναβαθμίζεται στον βωμό της ανδρικής αποδοχής.
Ναι, δεν κάνουμε λάθος, μιλάμε για τη δεκαετία που έπεσαν τα μπετά της νεοπατριαρχίας που σήμερα γίνεται πηχυαίος τίτλος για τις εγκληματικές, συχνά δολοφονικές της, πράξεις. Ας μείνουμε όμως για λίγο ακόμα στο παρελθόν. Στις μέρες που τα περιοδικά χαλούσαν χαρτί για να φιλοξενήσουν θέματα του τύπου “Το στρινγκ και ο γυναικείος χαρακτήρας” ή “Είκοσι στάσεις του σεξ που θα την τρελάνουν”.
Ήταν η εποχή που το σεξιστικό λάιφ στάιλ χαλάζι έπεφτε ανέμελο. Nitro, Max, Κλικ και μια σειρά κάνονες για το πώς πρέπει η γυναίκα να προσεύχεται στην ανδρική στύση. Την ίδια στιγμή στα πρωινάδικα γυναικεία κορμιά τρίβονταν σε τραπέζια δοκιμάζοντας κρέμες αδυνατίσματος.
Η δόμηση και η αυθαίρετη στοιχειοθέτηση της στάνταρ ανδρικής συμπεριφοράς που δεν δέχεται το γυναικείο “όχι”, ή ότι το γυναικείο όχι σημαίνει τελικά “ναι” κατέληξε στερεοτυπική, σε μια εποχή που η Ελλάδα πόζαρε ως Δανία των Βαλκανίων και το χρήμα έρεε άφθονο σε σκυλάδικα της επικράτειας.
Η φυλή της μοντελοβίζιτας ή, αλλιώς, της γυναίκας που κατασκευάστηκε για να κριθεί αποκλειστικά ως άβουλο, άμυαλο τρόπαιο στο πλευρό φτασμένου οικονομικά άνδρα ανεξαρτήτως ηλικίας και ηθικής, δε σταμάτησε ποτέ να προβάλλεται ως πιστοποίηση νεοελληνικής λεβεντιάς. Και στην πορεία του χρόνου, από τα 90’s στο σήμερα, καταφέραμε να φτιάξουμε μια ολόκληρη βιομηχανία πατριαρχίας που αποδέχεται την έμφυλη βία ως ιστορική μνήμη και φαινόμενο που, όχι απλώς παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο, αλλά καταφέρνει να ανανεώνεται διαρκώς.
Ο δικηγόρος που έδειρε βάναυσα τη σύζυγο του. Ο δημοσιογράφος που φέρεται να έδειρε τη σύντροφό του. Η αφίσα κατά της άμβλωσης στο μετρό, η δολοφονία Τοπαλούδη στη Ρόδο, η δολοφονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, το έγκλημα στη Φολέγανδρο που σύντροφος πέταξε τη σύντροφο του στα βράχια σκοτώνοντας τη επειδή, όπως είπε: “χάλασε η φάση, η σε ζωντανή μετάδοση δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, η γροθιά Κασιδιάρη στην Κανέλλη στη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής, τα γέλια των παρουσιαστών και του πάνελ εκείνης της εκπομπής που όταν του περιέγραψαν, σε ζωντανή σύνδεση, το περιστατικό στη Θεσσαλονίκη όπου φοιτητής εκσπερμάτωσε στην πλάτη φοιτήτριας, ο δικηγόρος που δεν ανέχεται να βλέπει χοντρές στην παραλία διαμαρτυρόμενος πως του χαλούν τη θέα που θέλει να έχει όταν κατεβαίνει στην πλαζ. Τα παραδείγματα της φανερής ή συγκεκαλυμμένης πατριαρχίας κυκλοφορούν ανάμεσά μας, γίνονται θέματα, τίτλοι κειμένων, στίχοι τραγουδιών, χαβαλές ή λαϊκά αιτήματα που πρέπει να εκπληρωθούν.
Δεν υπάρχουν “ναι μεν, αλλά” σε ένα κακοποιητικό γεγονός. Και όμως, συχνά, το πράγμα πάει αλλιώς. Θυμάστε την περίπτωση του δολοφόνου – πιλότου ελικοπτέρου; Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν τη προφυλάκισή του τα μίντια έψαχναν λόγους να εξηγήσουν την αναστατωμένη ψυχολογία του, τον πληγωμένο του εγωισμό. Για τον τελευταίο έγραψαν ή είπαν πως η σκέψη του θόλωσε όταν η δολοφονημένη σύζυγός του, του ανακοίνωσε πως θέλει να χωρίσουν.
Ο κύκλος της εκδικητικής πατριαρχίας δεν κλείνει. Και αυτή είναι η πιο χαλασμένη φάση που θα μπορούσε ποτέ να μας συμβεί.
