Νίκος Νικολαΐδης – Οι ταινίες του (δεν ήταν μόνο ταινίες)

Νίκος Νικολαΐδης  – Οι ταινίες και τα βιβλία του οριοθέτησαν νέους χώρους σκέψης, νέες κουβέντες. Καθόρισαν μια γενιά που ζήτησε πολλά περισσότερα απ’ όσα προβλέπονταν να πάρει.

Η δουλειά του έντυσε τα όνειρα γενιών που ήθελαν να ορίσουν την ταχύτητα της ζωής τους μέσα από το Rock N’ Roll, τους αδιέξοδους έρωτες, τον ποιητικότητα τους ναρκισσισμού τους.

Ο πολυβραβευμένος Έλληνας κινηματογραφιστής, σεναριογράφος, παραγωγός και συγγραφέας Νίκος Νικολαΐδης, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου 1939 και πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2007.

Στα βαθιά 80’s oι συνεργασίες του με μια ολόκληρη γενιά ηθοποιών όπως η -μούσα του- Όλια Λαζαρίδου, ο Τάκης Σπυριδάκης, ο Τάκης Μόσχος, ο Άλκης Παναγιωτίδης, ο Κωνσταντίνος Τζούμας έδωσαν νέους πρωταγωνιστές, νέο χαρακτηρολογικό ύφος στο πώς θα μπορούσε να εμφανιστεί ένας πρωταγωνιστής στις οθόνες των σινεμά. 

Ο Νίκος Νικολαίδης σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και σκηνογραφία στη Σχολή Βακαλό (1962). Βοηθός του Βασίλη Γεωργιάδη από το 1960, πρωτοεμφανίζεται στη σκηνοθεσία το 1962 με τη μικρού μήκους ταινία Lacrimae Rerum.

Το επίσημο ντεμπούτο στο χώρο του κινηματογράφου έγινε το 1975 με τη μεγάλου μήκους ταινία Ευρυδίκη ΒΑ 2037, ενώ ακολούθησαν οι ταινίες σταθμοί Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα, Γλυκιά Συμμορία, Πρωινή Περίπολος και Singapore Sling. Είναι ο μόνος Έλληνας σκηνοθέτης που βραβεύτηκε πέντε φορές με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Επί 20 χρόνια εργάστηκε και ως σκηνοθέτης διαφημιστικών δημιουργώντας περισσότερες από 200 ταινίες. Παράλληλα με την κινηματογραφική του δραστηριότητα ανέπτυξε σημαντικό συγγραφικό έργο, υπογράφοντας τα βιβλία: Οι Τυμβωρύχοι, Ο οργισμένος Βαλκάνιος, Γουρούνια στον άνεμο, Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα.

•Ο Νίκος Νικολαίδης για τα Κουρέλια

«Πέντε φίλοι – σαραντάρηδες σήμερα – εκπρόσωποι της γενιάς του ’50, ξανασυναντιούνται μετά από πολλά χρόνια σιωπής. Μετέωροι όλοι, τυραννισμένοι από άγονους έρωτες, σημαδεμένοι απ’ το θάνατο αγαπημένων συνομηλίκων, προδομένοι από την πολιτική των καιρών τους, προσπαθούν – μάταια όμως – να ξαναστήσουν την παλιά συμμορία της εφηβείας τους. Η επανάσταση χάθηκε. Ο καθένας θα τραβήξει τώρα για το δικό του θάνατο, ανοίγοντας έτσι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της γενιάς του.

Η ταινία πρέπει να διαβαστεί σαν ένα κεφάλαιο απ’ το μυθιστόρημα μιας γενιάς που ακόμα δεν άρχισε να γράφεται. Μιας γενιάς που κάτω από ιδιαίτερες πολιτικές πιέσεις, καταδικάστηκε στη σιωπή γιατί αρνήθηκε να μαζικοποιηθεί, να καταναλώσει κουλτούρα, να περάσει από πολιτικά λούκια και διεκδίκησε το δικαίωμα να διαφωνεί ακόμα, ακόμα να φαντάζεται και να ερωτεύεται.» Ν.Ν.

•Ο Νίκος Νικολαίδης για τη Γλυκιά Συμμορία

Το ημερολόγιο της ζωής και του θανάτου μια ομάδας «ανήθικων» νέων, που έχουν φτάσει στο σημείο της «μη επιστροφής» και αναζητούν κάτι να πιστέψουν και να πεθάνουν γι’ αυτό. Η συμπεριφορά τους τραβάει την προσοχή του Κράτους. Αρχίζει η διακριτική παρακολούθησή τους. Μια ομάδα μυστικών περικυκλώνει το σπίτι τους με επικεφαλής έναν άγνωστο ξανθό άνδρα… και περιμένει.