του Γιάννη Παναγόπουλου //
Δεν είναι κρυφό πως ο Κώστας έχει μια λατρεία προς τις στολές. Στολές και ρόλους δώσ’ του και την ψυχούλα του θα σου δώσει. Ο Κώστας θέλει να γίνει ο εκφραστής μιας μνήμης απωθητικής. Στο χτεσινό ντου της Αστυνομίας στο Πολυτεχνείο (και τα Εξάρχεια) ο Κώστας βρέθηκε εκεί δίπλα στις δυνάμεις καταστολής με πολλαπλούς ρόλους. Ως βουλευτής (κάποιων Ελλήνων), ως δημοσιογράφος (κατέγραψε στα σόσιαλ μίντια τις σωστές πρακτικές της αστυνομίας), ως υπεύθυνος Έλληνας, ως Έλληνας με ανυπόταχτες ιστορικές ανησυχίες. Δεν του ζητήθηκε, αυτόκλητα έθεσε τη μικροσκοπική του πάρτη ως διαμεσολαβήτρια και πρέσβειρα αποκατάστασης μιας νέας αλήθειας. Εκείνης που εξέφρασε ο πρωθυπουργός από το βήμα της βουλής. Πως το Πολυτεχνείο δεν είναι, μόνο, αριστερή κληρονομιά. Αλλά μια πολιτικά πολυφυλετική αξία.
Ο Κώστας στη θέα της αλήθειας υποτροπιάζει. Να του πούμε εδώ πως ποτέ η αριστερά, η όποια αριστερά, δεν θεώρησε την ιστορική μνήμη που φέρει το όνομα “Πολυτεχνείο” πρατήριο της ιστορικής της διαδρομής. Το ότι αντέδρασε με οργανωμένο και ανοργάνωτο τρόπο ενάντια στη Χούντα, το οφείλει στα ιδεολογικά της αντανακλαστικά. Πού το κακό; Το ότι, ίσως, ο Κώστας διαφωνεί με αυτό είναι δικαίωμα του. Το ότι επικαλείται τις καριέρες που έστησαν μερικοί “επαγγελματίες της αριστεράς” στη μεταπολιτευτική τους πορεία είναι πρόβλημά του. Όχι πρόβλημα της ιστορίας. Η αντίδραση στη Χούντα είναι το σημείο του χρόνου που μας απασχολεί. Εκεί και τότε, τι έκανε μια ολόκληρη γενιά (με τις εξαιρέσεις της εννοείται) για να τελειώσουν τα βασανιστήρια, οι εξορίες, να επιστρέψει η ελευθερία της έκφρασης, ο πλουραλισμός, η ευνομία. Το ότι ο Κώστας μάς πρήζει τα “μέζεα” σαν υστερικός δεξιά και αριστερά (ναι και αριστερά, όσο απωθητικό και αν του είναι) προβάλλοντας τη διόρθωση – αποκατάσταση της ιστορίας ως γινάτι του εγωισμού του, είναι ζήτημα εκείνων που τον ψήφισαν.
•Ο Κώστας παίζει και προκαλεί με τη χάρη νοικοκυραίου που βλέπει το δυάρι του παλάτι. Βλέπει παντού εχθρούς. Βλέπει πλυμένους και άπλυτους. Βλέπει βεγκανολεσβίες και χαρούμενους μικροαστούς. Το ότι όλοι αυτοί που απεχθάνεται είναι το μπόνους ύπαρξής του ανάμεσά μας, δεν το βλέπει; Τι θα ήταν ο Κώστας χωρίς τους άπλυτους των Εξαρχείων στην τελική;
Κώστα, εκτός των άλλων, είμαι και αριστερόχειρας.
