Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Εβδομάδα… «Παραιτηθείτε» στη χώρα των από καιρό παραιτημένων αυτή που μας αφήνει, με την “αχρωμάτιστη” συγκέντρωση στο Σύνταγμα να κατορθώνει για ακόμα μια φορά να σηκώσει κουβέντα δυσανάλογη της δυναμικής της.
-Η συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε» μάζεψε την… αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας: Από τον Θεοδόση Ζερβουδάκη (τον τηλε-πωλητή κινέζικων ΟΕΜ κινητών, τα οποία εν μέσω άναρθρων κραυγών βαφτίζει ελληνικά στις εκπομπές του – ελληνική επιχειρηματικότητα γαρ) έως τον πατέρα Κλεομένη (εδώ δεν χρειάζονται συστάσεις), ήταν όλοι εκεί. Οι «Παραιτηθείτε» ακολούθησαν κατά πως φαίνεται το δόγμα του «λίγοι και καλοί», αφού ιδιαίτερη ζωντάνια δεν ανιχνεύθηκε, με τους παρευρισκόμενους να διαλύονται ησύχως μέσα σε διάστημα μικρότερο της μιάμισης ώρας.
Κι όμως, η συζήτηση για τους «Παραιτηθείτε» δεν πρέπει να αναλώνεται στο «πόσοι πήγαν». Αλίμονο εάν η ποιότητα μιας διαδήλωσης κρινόταν με γνώμονα το πλήθος των συγκεντρωμένων. Χιλιάδες συγκεντρώσεις με σοβαρά και ορισμένα αιτήματα, καθώς και διαμαρτυρίες για κυβερνητικές ή διοικητικές πολιτικές δεν κατορθώνουν να συγκεντρώσουν κάτι παραπάνω από συγγενείς και φίλους. Αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί ούτε αποτυχία ούτε ιδεολογική ρηχότητα. Στην περίπτωση των «Παραιτηθείτε» όμως, η απουσία πλήθους ταυτίζεται με την απουσία οιασδήποτε στέρεας ιδεολογικής βάσης, με άμεσο αποτέλεσμα η συγκέντρωση να ακροβατεί μεταξύ γραφικότητας και γελοιότητας. Όταν τα αντικυβερνητικά κινήματα κατά το παρελθόν είχαν ως ξεκάθαρο μήνυμα την αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής ή ακόμα και την πολιτική μεταβολή, η εμφάνιση μιας πρωτοβουλίας όπως οι «Παραιτηθείτε», με κεντρικό μήνυμα την αλλαγή των… προσώπων, μόνο τον γέλωτα μπορεί να προκαλέσει.
Κι αυτό γιατί ένα κίνημα άνευ σοβαρής πολιτικής πρότασης χρειάζεται να καταφύγει τα απαραίτητα ιδεοληπτικά «μπολιάσματα», προκειμένου να σταθεί ακέραιο και συσπειρωμένο. Όταν λοιπόν η πολιτική σου πρόταση συνοψίζεται στο «εμείς διαπραγματευόμαστε καλύτερα», μοιραία θα διολισθήσεις στη γραφικότητα, μαζεύοντας ανθρώπους που νομίζουν ότι έχουμε μετατραπεί σε… Σοβιετία (!), έναν τύπο που ντρέπεται να πει στο εξωτερικό ότι είναι Έλληνας, καθώς και την κυρία Σοφία, της οποίας τα κορίτσια «πάνε σε ιδιωτικό σχολείο και τα πάμε μόνο σε ιδιώτες γιατρούς» (συγχαρητήρια), με την ίδια να αναρωτιέται on camera: «Γιατί εγώ να πληρώνω φόρους για το παιδί του διπλανού που δεν έχει λεφτά;» Βαθιές ιδεολογικές αναζητήσεις από την κυρία Σοφία. Ποτέ δεν είναι αργά.
<< Αν υπάρχει κάποια μομφή για τη στάση του «Αρκά», αυτή έγκειται στον τρόπο, με τον οποίο επέλεξε να αξιοποιήσει τη σελίδα του στο facebook. Στον τομέα αυτόν θύμισε αρκετά… Λάκη. Διότι, όπως ο Λαζόπουλος χρησιμοποίησε την υψηλή τηλεθέαση της εκπομπής του (τηλεθέαση που είχε οικοδομήσει κοροϊδεύοντας τη Τζούλια, τον Κώστα Πρέκα και τον Εθνικό Σταρ), για να μας πει αργότερα – από το ίδιο βήμα – πόσο καταπληκτικός είναι ο Τσίπρας
-Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια δεν ήταν άλλο από τα τρία προπαγανδιστικά σκίτσα του «Αρκά», τα οποία ξεσήκωσαν αντιδράσεις, με αρκετούς αναγνώστες του να αισθάνονται «πληγωμένοι» και «προδομένοι» από τον αγαπημένο τους σκιτσογράφο. Ας είμαστε ρεαλιστές: Το να θεωρείς ότι κάποιος καλλιτέχνης σε… πρόδωσε, επειδή ανακάλυψες ότι δεν ευθυγραμμίζεται με τις πολιτικές σου θεωρήσεις είναι τουλάχιστον αφελές. Αν υπάρχει κάποια μομφή για τη στάση του «Αρκά», αυτή έγκειται στον τρόπο, με τον οποίο επέλεξε να αξιοποιήσει τη σελίδα του στο facebook. Στον τομέα αυτόν θύμισε αρκετά… Λάκη. Διότι, όπως ο Λαζόπουλος χρησιμοποίησε την υψηλή τηλεθέαση της εκπομπής του (τηλεθέαση που είχε οικοδομήσει κοροϊδεύοντας τη Τζούλια, τον Κώστα Πρέκα και τον Εθνικό Σταρ), για να μας πει αργότερα – από το ίδιο βήμα – πόσο καταπληκτικός είναι ο Τσίπρας, έτσι και ο Αρκάς κεφαλαιοποίησε τη δημοφιλέστατη σελίδα του στο facebook (σελίδα που προσέλκυε τους χρήστες κυρίως με σκίτσα από «Ισοβίτη», «Χαμηλές Πτήσεις» κ.τ.λ.), για να προπαγανδίσει υπέρ των «Παραιτηθείτε». Για την αξία των τριών αυτών σκίτσων καλύτερα ας μην μιλήσουμε. Στρατευμένη τέχνη άλλων εποχών και συνολικό αποτέλεσμα υπό το μηδέν…
-Σε τελική ανάλυση, η επίγευση που μένει από τη συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε» είναι ότι η κυβέρνηση έχει την αξιωματική αντιπολίτευση που της αξίζει. Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, οι «Παραιτηθείτε» έκαναν ένα αποφασιστικό βήμα προς την ειλικρίνεια, αφού παράτησαν το σύνθημα της προηγούμενης συγκέντρωσης «ούτε χρώματα, ούτε κόμματα» και σταμάτησαν να προωθούν το προφίλ των απολιτίκ «αχρωμάτιστων». Βέβαια, εξακολουθούν να επιχειρούν να κρύψουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ήτοι την κομματική τους ταυτότητα. Όπως μια εκ των διοργανωτών, οργανωμένη στην ΟΝΝΕΔ, η οποία απέφυγε να υπογράψει με την κομματική της ιδιότητα άρθρο , στο οποίο συστηνόταν ως μια αγανακτισμένη της… διπλανής πόρτας και καλούσε τον κόσμο να προσέλθει στη συγκέντρωση. Δεν το λες και ιδιαίτερα έντιμο, καθότι ο κόσμος έχει ανάγκη να γνωρίζει ποιος βρίσκεται απέναντί του, ποιος είναι ο πομπός του μηνύματος. Οφείλει να ξέρει, πού θα βρίσκεται ο εκάστοτε γράφων, όταν… παραιτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και τι μισθό θα παίρνει. Διότι ο αναγνώστης θα παίρνει σίγουρα τον ίδιο. Οι οργανωμένοι στην ΟΝΝΕΔ όμως;
