Από την Ντέμη Αυλωνίτη //
«Πάτρικ, πώς είναι τα πράγματα σήμερα στο Παρίσι;» ρώτησα πρόσφατα κολλητό μου φίλο, ο οποίος μεγάλωσε και ζει στη Γαλλία. Μετά το αιματηρό τρομοκρατικό χτύπημα στην εφημερίδα Charlie Hebdo, όπως μου είπε, οι κάτοικοι της πόλης επανήλθαν στις καθημερινές τους συνήθειες σχετικά εύκολα και σύντομα καθώς θεώρησαν τότε ότι επρόκειτο για μια επίθεση την οποία είχε πυροδοτήσει η προκλητική απεικόνιση του προφήτη Μωάμεθ. Απρόβλεπτο, ακατανόητο, απάνθρωπο και τραγικό το περιστατικό ότι ένα σκίτσο «γέννησε» τη δίψα για εκδίκηση σαν αυτή των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους».
Αλλά όπως αποδείχτηκε στην πορεία δεν ήταν ένα μεμονωμένο αδιανόητο συμβάν, ούτε έφταιγε το σκίτσο. Στη συνέχεια ο αριθμός των νεκρών πολλαπλασιάστηκε κατά πολύ καθώς τζιχαντιστές χτύπησαν το Bataclan κατά τη διάρκεια μιας ροκ συναυλίας, κι άλλα σημεία όπως εστιατόρια, ‘καφέ’ και το γήπεδο Stade de France, όπου διεξαγόταν ο φιλικός αγώνας μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Έτσι, τα γεγονότα τα οποία επακολούθησαν στοιχίζοντας τη ζωή σε πολλές δεκάδες αθώους ανθρώπους, «φύτευσαν» για τα καλά τον φόβο στους εναπομείναντες. Κι έκτοτε μένει βαθιά χαραγμένος στις ψυχές τους. Έχασαν αδέρφια, φίλους ή συναδέλφους, αντίκρισαν εικόνες που δεν θα σβήσουν ποτέ από τον νου τους.
«Σήμερα βγαίνετε όμως που και που για φαγητό ή για ένα ποτό, έτσι δεν είναι»; αναρωτήθηκα στην πορεία. Χαμογέλασε απαντώντας ότι αυτό γίνεται πλέον σπάνια και επιλεκτικά. Άνευ λόγου δεν μετακινούνται πολύ. «Σκεφτόμαστε ακόμα το πόσο επικίνδυνο είναι το να βρεθείς στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Το πιο ασφαλές μέρος για όλους μας είναι τώρα πια τα σπίτια μας. Και η κύρια διασκέδασή μας είναι να πηγαίνει ο ένας φίλος στο σπίτι του άλλου. Να βλέπουμε ταινίες, να παίζουμε παιχνίδια κα να τρώμε παρέα» σημείωσε. Ευτυχώς, σκέφτηκα, που υπάρχουν και οι φίλοι. Είναι τυχεροί οι άνθρωποι που έχουν στη ζωή τους μερικούς. Κάποτε άφηνες τα κλειδιά σου πάνω στην πόρτα μήπως κι έρθει κάποιος να σε επισκεφτεί. Τέτοια εμπιστοσύνη είχε ο άνθρωπος προς άνθρωπο. Γίνονταν πάρτι, γεννιούνταν παρέες οι οποίες έμεναν δεμένες για πάντα. Για όποιον άσχημο λόγο κι αν ωθείται κάποιος στο να κλειστεί στο σπίτι (βλέπε τους Έλληνες που μένουν μέσα λόγω οικονομικής στενότητας ξεχνώντας – δεν κατάλαβα ποτέ το πώς και το γιατί – τις διάφορες επαναλαμβανόμενες ψεύτικες υποσχέσεις των πολιτικών μας που μας οδήγησαν εκεί), το μόνο που του μένει να κάνει, είναι το να δει τη θετική πλευρά του πράγματος. Ναι, η ζωή ήταν και θα είναι πάντα εκεί έξω. Αλλά το σπίτι πρέπει να παραμένει το αγαπημένο καταφύγιό μας. Και να ομορφαίνει με τις κουβέντες των φίλων μας. Και να φιλοξενεί στιγμές μοναδικές.
