του Γιάννη Παναγόπουλου //
Οδηγώντας μηχανή στην Αθήνα σώζεις στη μνήμη σου πως όταν περνάς μπροστά από την είσοδο της Βουλής από την Βασιλίσσης Σοφίας πρέπει να διπλοκοιτάς. Είναι το σημείο της γης που τα φανάρια δεν έχουν σημασία. Προτεραιότητα έχουν τα βουλευτικά (αυτοκίνητα) και γενικώς αυτοκίνητα που στρίβουν για να μπουν στο κτίριο. Ναι, αυτό που δεν συμβαίνει ακόμα και στα γκέτο της πόλης, συμβαίνει στο σημείο της που οι φύλακες της νομιμότητας είναι περισσότεροι από πουθενά αλλού στην πόλη.
Την περασμένη Παρασκευή ένας 23χρονος οδηγός μηχανής που φορούσε κράνος, έχασε τη ζωή του τρακάροντας με αυτοκίνητο που κατευθυνόταν στη Βουλή και, σύμφωνα με μαρτυρίες, πέρασε κόκκινο σηματοδότη, επειδή μπορούσε. Η οικογένεια του νεκρού οδηγού απλά πρέπει να υποβληθεί στο μαρτύριο της μοίρας της. Πώς να το πούμε όλο αυτό; Τεχνητό Θρήνο; Ο θάνατος του 23χρονου δεν ήρθε από κατασκευαστικό λάθος οχήματος, δεν ήρθε από φυσικό αίτιο. Ήρθε γιατί στην Πλατεία Συντάγματος οι προκάτ ελίτ της ελληνικής δημοκρατίας κινούνται με όρους μαφιόζικου πρωτοκόλλου. Ο δυνατός έχει προτεραιότητα γιατί μπορεί. Τέλος.
Η οικογένεια του νεκρού 23χρονου είναι κυριολεκτικά μόνη της. Το θανατηφόρο περιστατικό έχει τη δική του αυτοτέλεια. Δεν μπορεί να συνδεθεί με κάποιο κοινωνικό αγώνα, με κανένα ανοιχτό θέμα που απασχολεί τη δημοσιότητα, δεν μπορεί να ενταχθεί ως αίτημα συλλογικότητας που διεκδικεί δημόσιο χρόνο. Έχουμε βάσιμες υποψίες πως την περασμένη Παρασκευή, ημέρα του ατυχήματος, οι άνθρωποι του κρατικού μηχανισμού φυγάδευσαν το δικό τους παιδί. Πέρασαν το μήνυμα στους πιθανούς μάρτυρες πως υπάρχει τρόπος να μπλέξουν με τον νόμο και κυρίως τους εκφραστές και τους εκπροσώπους του αν επιμείνουν στη μαρτυρία τους. Η Ντόρα Μπακογιάννη – σύμφωνα με πληροφορίες το αυτοκίνητο που προκάλεσε το ατύχημα είναι χρεωμένο σε εκείνη – με καθυστέρηση 48 ωρών ανακοίνωσε τη στήριξή της στην οικογένεια του “δολοφονημένου” λέγοντας πως ο νόμος θα τηρηθεί. Η υπουργός δήλωσε: «Οι σκέψεις μου και οι προσευχές μου είναι με την οικογένεια του άτυχου νέου. Επικοινώνησα μαζί τους για να τους εκφράσω τη συμπαράστασή μου και να τους διαβεβαιώσω ότι η υπόθεση θα ερευνηθεί σε βάθος και οι ευθύνες θα αποδοθούν.” Η υπουργός μας διαβεβαίωσε για το αυτονόητο. Σε αυτές τις περιπτώσεις η απόπειρα διάλυσης της αμφιβολίας απλά την υποθάλπει λέμε εμείς.
Ο άτυχος νέος έχασε τη ζωή του ακριβώς στο σημείο που οι κάμερες ελέγχου κοντρολάρουν κάθε κίνησή μας. Οι συνθήκες θανάτου του μπορούν να διευκρινιστούν λεπτομερώς. Εννοείται πως η δική μας ενημέρωση γύρω από το πώς προκλήθηκε το θανατηφόρο τροχαίο θα είναι περιορισμένες. Τα απόνερα του πόνου που προκάλεσε ο θάνατος του οδηγού μηχανής ανήκουν μόνο στην οικογένεια του. Ο θανών χάθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Εδώ δεν θα υπάρξει κύμα συμπαράστασης κανενός πολιτικοκοινωνικού φορέα γιατί απ’ ό,τι φαίνεται δεν ανήκε σε κάποιον. Δεν θα υπάρξει κανένα κείμενο καταγγελίας με υπογραφές επιφανών γυναικών και ανδρών της κοινωνικής ζωής του τόπου που θα διατηρήσουν το θέμα ζεστό στη συνείδηση του κόσμου.
