του Γιάννη Παναγόπουλου //
Δεν μας αρέσουν οι εικόνες από την πλατεία Βαρνάβα. Σε κανέναν δεν αρέσουν. Η συνάθροιση δεν είναι το πρόβλημα. Η ανορίωτη συνάθροιση μπορεί να γίνει μέρος του προβλήματος. Όλοι θέλουμε πίσω τις ζωές μας. Με όρους άγνοιας και μηδαμινής ενσυναίσθησης ποια ζωή μπορεί να νιώσει ασφαλής;
Η πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι, η πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, η πλατεία Μαβίλη, το πάρκο στο Άγαλμα του Βενιζέλου μοιάζουν πια σαν κομμάτια ενός παζλ αποϊδεολογικοποιημένης δράσης. Το αίτημα “ανοίξτε την πόλη” ακούγεται ως ενστικτώδης αντίδραση. Η ανάγκη που συνοψίστηκε στις λέξεις “ανοίξτε την πόλη” ακούγεται σήμερα πιο δυνατή από ποτέ. Αυτό είναι το σημείο του χρόνου που ζει η ευθύνη της ανακόλουθης κυβέρνησης. Οι ανακοινώσεις της έχουν πλέον μόνο προσχηματική αξία. Οδηγίες των ειδικών. Κάτι σαν μετοχές από μια εταιρία-φάντασμα που μπήκε στο χρηματιστήριο για να φάνε χρήμα τα μέλη του ΔΣ της.
Λίγο πολύ σε κάθε πλατεία, σε κάθε ελεύθερο σημείο της πόλης άνθρωποι νέων ηλικιών συγκεντρώνονται. Μια αναπαράσταση εκείνης της ζωής που χάσαμε πέντε- έξι μήνες πριν φαντάζει ως επίμαχο ζητούμενο.
Ο όρος ατομική ευθύνη από τη στιγμή που έκανε πρεμιέρα στον δημόσιο λόγο όρισε το πλαίσιο ανάμεσα στην υπεύθυνη και τη μη υπεύθυνη συμπεριφορά. Η μετάλλαξή του, η επαναπροσφορά του ως διαταγή που ορίζει τους υπάκουους από τους μη υπάκουους, τους άξιους από τους ανάξιους ήταν και ο επίλογος μεγάλου μέρους της κοινωνικής εμπιστοσύνης απέναντι στους θεσμούς και τους φορείς του.
Το κράτος που έστελνε τα ΜΑΤ να εκκενώσουν πλατείες. Το ίδιο κράτος που θέλησε να υποθάλψει περιστατικά κατάχρησης εξουσίας απέναντι σε υπεύθυνους πολίτες μετά τα περιστατικά της Νέας Σμύρνης, πια, μοιάζει ανίκανο, μη εκπαιδευμένο να υπερασπιστεί ακόμα και το αίτημα των πολιτών, που ζουν κοντά σε πλατείες, στην προστασία της κοινής ησυχίας.
Είμαστε προπονημένοι στις εντολές μιας α λα καρτ κανονικότητας. Είμαστε ανεκπαίδευτοι σ’ εκείνες που προστάζουν τους πολίτες βαθμολογώντας τη διαγωγή τους. Το ότι μπροστάρηδες στην παράβαση των όρων της ατομικής ευθύνης είναι ακριβώς οι άνθρωποι που ο νόμος απλώς δεν θα τους ακουμπήσει ποτέ δεν είναι πια φαινόμενο, είναι το συμπέρασμα.
