Της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη //
Η ύπουλη αποδόμηση πολιτικών όρων και εννοιών, που ήταν συνώνυμες των συλλογικών αιματηρών αγώνων του παρελθόντος για μία κοινωνία ισότητας με δικαιοσύνη, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους συντελέσθηκε σταδιακά, μεθοδικά, διαβρωτικά, ύπουλα. Και ενώ τώρα, χθες, περισσότερο από ποτέ, εβδομήντα ένα χρόνια μετά τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών είναι αδήριτη η ανάγκη να αναδειχθεί ο εκ νέου κίνδυνος εξάπλωσης του φασισμού (οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη είναι άκρως ανησυχητικές και προϊδεάζουν) στην Ελλάδα παρατηρείται το εξής οξύμωρο: η Αριστερά – πλην της κομμουνιστικής- είναι έτσι γενικώς και αορίστως «Αριστερά», δίχως ΤΑΞΙΚΟ προσανατολισμό για εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και στηρίζουν την αντίστοιχη κυβερνώσα.
Για να φτάσουμε να ακούμε τη λέξη «ταξικό» μόνο δια στόματος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κάνει λόγο για «ταξικό πόλεμο της Αριστεράς»! Οπότε δια της εις άτοπον απαγωγής και η ροζ Αριστερά αποκτά ταξικό πρόσημο καθώς προετοιμάζεται πυρετωδώς ο «εμφύλιος των κάτω», ο φοβερότερος όλων των πολέμων όταν η οικονομική κρίση βαθαίνει και συνάμα διαμορφώνει ανθρώπινους χαρακτήρες και συμπεριφορές.
Άλλωστε εδώ και χρόνια πολλά ήταν εκείνα που επισπεύσανε την έλευση μιας νέας εποχής βαρβαρότητας. Ο εφησυχασμός, ο ωχαδερφισμός, οι πελατειακές σχέσεις, η ιδιώτευση, η μικροψυχία, ο φθόνος, ο υπερκαταναλωτισμός, ο μιμητισμός, το βελούδινο διαζύγιο της παιδείας από την εκπαίδευση, προπάντων ο μικροαστισμός που αποτελεί τρόπο ζωής, σκέψης και προσέγγισης του εαυτού και του Άλλου, όλα συνέτειναν ως προς τα παραπάνω. Όπως για παράδειγμα η αναξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού που βαδίζει χέρι- χέρι με εκείνη των θεσμοθετημένων εργασιακών εκπροσώπων- συνδικαλιστών. Ακόμη και το δίπολο «μνημονιακό- αντιμνημονιακό» απογυμνωμένο από κοινωνικοταξικές συντεταγμένες και πασπαλισμένο με μπόλικο εθνοκεντρισμό και πατριδοκαπηλία, μέσα στον εκπορευόμενο από τον παγκοσμιοποιημένο κυκεώνα φόβο αξιοποιείται δεόντως από τους αληθινούς κρατούντες, τους κεφαλαιοκράτες.
Το έδαφος, λοιπόν, για μια μακρά σκοτεινή περίοδο έχει ήδη προετοιμασθεί και οι ευθύνες είναι αδιαμφισβήτητες για όσους οικειοποιήθηκαν τα σύμβολα και τη βαριά κληρονομιά της Αριστεράς στον τόπο μας. Μετά τη νομιμοποίηση – διαμέσου της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και μιας εξαρτημένης άρα αδύναμης Δικαιοσύνης, του γνωστού ναζιστικού μορφώματος – απομένει η κοινωνικοποίηση του φασισμού και ακριβώς σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε.
Σε όλη αυτή τη στοχευμένη απόπειρα αξιοποιούνται γνωστά και μη εξαιρετέα μέσα. Η «θεωρία των δύο άκρων», αυτή η χονδροειδής επινόηση για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και η εκ του πονηρού εξίσωση των εργατικών αγώνων με τη βία των φασιστικών ταγμάτων εφόδου αποτελεί την αιχμή του συστημικού δόρατος.
Εν τέλει όσο μεμψιμοιρούμε αναμασώντας και ανακυκλώνοντας μέσα σε έναν φαύλο κύκλο μιζέριας και παθητικότητας το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μας πάρουν και θα μας σηκώσουν οι εξελίξεις και για άλλη μία φορά το σκοτάδι θα επικρατήσει. Μόνο που αυτή τη φορά η ολική έκλειψη συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών θα συμβεί μέρα μεσημέρι και το βέβαιο είναι ότι δεν θα διαρκέσει μόνο μία επταετία. Οι ωδίνες του τοκετού μιας άλλης αφήγησης άρχισαν και αν μη τι άλλο οφείλουμε να είμαστε προϊδεασμένοι.
