Προσοχή! Εύθραυστον! | Χάρης Μαυρουδής – Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, είναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς

Χάρης Μαυρουδής. Ηθοποιός . Την περίοδο αυτή παίζει στη θεατρική παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή στο Από Μηχανής Θέατρο σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου.

Μια ιστορία που με συνοδεύει… Πολλές ιστορίες με συνοδεύουν. Κωμικές, θλιβερές με κοινό παρονομαστή την αλήθεια. Η πρώτη όμως ιστορία που μας συνοδεύει είναι το όνομά μας. Παρόλο που είχα παππού Χαρίλαο, έναν πόντιο Τσαγκάρη, καλοσυνάτο άνθρωπο που έφτιαχνε χειροποίητες πουέντ για κλασικό μπαλέτο, το όνομά μου το πήρα επειδή (λέει ο… αστικός μύθος) πως γέλασα όταν γεννήθηκα στην αγκαλιά της μάνας μου. Έτσι με βάπτισαν Χάρη και όχι Χαρίλαο. Από τότε αυτός ο αστικός μύθος που «κουβαλάω» στη συνείδησή μου, με παρακινεί να προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους να είναι χαρούμενοι. Όντως το θέλω αυτό ακόμα και όταν δεν τα καταφέρνω.

Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Ένα πρόσωπο που σίγουρα με έχει σημαδεύσει είναι ο πατέρας μου! Έλαβα απεριόριστη αγάπη, αναγνώριση, εμπιστοσύνη. Μου έδωσε ερεθίσματα, με πίστεψε, στήριζε τις αποφάσεις μου, σεβόταν τις επιλογές μου ακόμα και όταν διαφωνούσε. Το βαρύ του επίθετο και η πορεία του, καθόρισε τις επιλογές μου σε μεγάλο βαθμό. Το ταλέντο μου στη μουσική δεν το αξιοποίησα γιατί δεν επιθυμούσα τη σύγκριση. Αγάπησα όμως το θέατρο. Προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα να είμαι επιλεκτικός, να αναζητώ την ποιότητα, την αισθητική, να προσπαθώ να αποδείξω την δική μου αξία, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και άνθρωπος. Για αυτό και απέφυγα συνεργασίες με φίλους του. Εκτιμούσα τη σεμνότητά του και το θάρρος του να μιλά. Κάπου μπέρδεψα το πρώτο με την αυτόαπαξίωση αλλά ίσως έτσι να βρήκα την ισορροπία μου. Και να κυνήγησα την προσωπική ολοκλήρωση και σε άλλα επίπεδα πλην του καλλιτεχνικού. Έχουμε κοινές αξίες και αγωνίες και θέλω να πιστεύω πως έγινα καλός άνθρωπος όπως ήταν και ο ίδιος.

Μια κατάσταση που με τσακίζει… Με τσακίζει η αδικία και η ανισότητα. Και ο πόλεμος που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στην Μέση Ανατολή, είναι ένας άνισος και άδικος πόλεμος με χιλιάδες νεκρών, συνενοχή της διεθνούς κοινότητας και αδιαφορίας των κοινωνιών. Με ενοχλεί που η όποια αντίδραση απέναντι στη σφαγή, απομονώνεται και βαφτίζεται αντισημιτισμός. Ανησυχώ που ο κόσμος συνηθίζει τον όλεθρο και την φίμωση κάθε διαφορετικής σκέψης και φωνής. Με τσακίζει η γνώση πως τόσο δίπλα μας καθημερινά, παιδιά και ενήλικες ενός κατώτερου θεού βιώνουν τον θάνατο, την φρίκη και την απαξία.

Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Υπήρξε κάποια στιγμή της ζωής μου που ονειρευόμουν να έχω καταφέρει πολλά περισσότερα σε επαγγελματικό επίπεδο. Και είχα πιστεύω την ικανότητα και τις ευκαιρίες να το καταφέρω, όμως εκεί λειτούργησαν οι ανασφάλειες, οι λάθος επιλογές, η ανωριμότητα και δεν κατάφερα αυτό που ονειρευόμουν. Έχω ισορροπήσει μέσα μου αρκετά, νοιώθω όμως κάτι ανολοκλήρωτο το οποίο αρκετές φορές με πληγώνει και με στοιχειώνει…

Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Οι άνθρωποι που αποδείχτηκαν μικρότεροι από το «μπόι» που τους κοίταζα. Η απομυθοποίηση τους και η αποκαθήλωσή τους. Με βοηθάνε να συλλάβω την πραγματικότητα. Να στρέψω την προσοχή μου στην ουσία και όχι στο φαίνεσθαι. Να κατανοήσω τις αδυναμίες μας, τα πάθη και την αφετηρία. Με αυτόν τον τρόπο μπορώ και αγαπάω την αλήθεια και την ομορφιά περισσότερο. Να κάνω καλύτερες επιλογές στη ζωή μου και εν τέλη να εκτιμώ περισσότερο την αληθινή ομορφιά και την απλότητα. Να ζω περισσότερο ουσιαστικά. Να δημιουργώ δεσμούς και σχέσεις που να βασίζονται στην αλήθεια και όχι στην επίπλαστη προσδοκία. Και στο τέλος να νοιώθω πιο δυνατός επειδή αντέχω τα θραύσματα.

Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… Πολλοί ανεκπλήρωτοι στόχοι. Άλλωστε όποιος δεν βάζει στόχο τον Όλυμπο, δεν θα φτάσει ποτέ την κορυφή του Κίσσαβου. Και όταν βάζεις στόχους, θα έχεις και τις… αστοχίες σου! Αλλά για να μην υπεκφεύγω θέλω κάποια στιγμή να αξιωθώ να συμπρωταγωνιστήσω σε μια μεγάλη θεατρική σκηνή, ή σε μια σημαντική ταινία που θα υπογράφει ένας σημαντικός σκηνοθέτης που να θαυμάζω.

Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Τα παιδιά μου και η οικογένεια. Καρπός έρωτα και δώσαμε σε αυτά ό,τι ομορφότερο είχαμε μέσα μας. Ό,τι πιο αληθινό. Μέσα από αγάπη, συγκρούσεις, διαφορετικότητα, ειλικρίνεια, στερήσεις, νοιάξιμο. Έμαθα στην προσπάθειά μου να τους προτείνω έναν δρόμο, την υποχώρηση, την δοτικότητα, την αλληλεγγύη. Γιατί είχα ανάγκη την αποδοχή τους, αλλά και την αποδοχή ε κάτι όμορφο. Θέλησα να τους πείσω για την αξία του να παλεύεις για εσένα αλλά και για τους άλλους. Με έκαναν καλύτερο άνθρωπο και τα βλέπω να μεγαλώνουν και να γίνονται ακριβώς όπως ήθελα! Χρήσιμα για την κοινωνία και χωρίς το υπερεγώ που τόσο μας στοιχίζει προσωπικά και συλλογικά. Και είναι ένας έρωτας χωρίς ιδιοτέλεια, που γεμίζει τα κομμάτια του παζλ της ζωής και δεν σε ενδιαφέρει το τι θα πάρεις πίσω αλλά το τι θα γίνει μετά…

Τι δικό μου θα καταργούσα; Κατήργησα τον εγωκεντρισμό μου και την απολυτότητα. Αν καταφέρω να νικήσω και τον φόβο μου να διεκδικήσω για εμένα και να αποχωριστώ τις ανασφάλειες μου, θα γίνει ευκολότερη η ζωή μου και θα βρω την ευτυχία.

Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Ο,τιδήποτε θα μπορούσε να με εξελίξει ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Θα ήθελα κάποιος να μου υποδείξει τα λάθη και τις ανεπάρκειές μου και να με βοηθήσει να τα αντιμετωπίσω και να τα διορθώσω. Θα ήθελα να υιοθετήσω μια λιγότερο ενοχική φύση. Αυτό θα μου έδινε μια άλλη ελευθερία να ζήσω πιο ανέμελα και χαρούμενα.

Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Νομίζω πως έχω βρει τις ισορροπίες μου. Καταφέρνω σε μεγάλο βαθμό να αναλύω τις αδυναμίες μου τα τρωτά σημεία, να τα επισημάνω και να κάνω την αυτοκριτική μου. Ακόμα και αν δεν μπορώ να υπερισχύσω σε αυτά που αντιλαμβάνομαι ως λάθη και αδυναμίες. Στο τέλος όμως της ημέρας αισθάνομαι πως έχω ταύτιση απόψεων με το τι είμαι και το τι χρειάζομαι. Νοιώθω ικανοποίηση με αυτά που κατάφερα και αναπροσαρμόζω αυτά που αισθάνομαι πως μου λείπουν και θα ήθελα να έχω κατακτήσει.

Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Στην Τέχνη υπάρχει η αλήθεια και το ψέμα. Το εφήμερο και το διαχρονικό. Η αναζήτηση και ο εγκλωβισμός. Υπάρχουν οι νέοι καλλιτέχνες που φέρουν πιο ολοκληρωμένη σπουδή, πάνω στα σώματά τους και τα εκφραστικά τους μέσα. Αλλά η τέχνη είναι για εμένα η ανάγκη έκφρασης και συνύπαρξης. Τάσεις νέες φυσικά και υπάρχουν οι οποίες προσπαθούν όπως πάντα να εξηγήσουν και να αναλύσουν το σήμερα, να αναζητήσουν το αύριο. Αυτό όμως είναι μια αέναη διαδικασία που ξεκίνησε από τον άνθρωπο των σπηλαίων και διαρκεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να πέρασε η αναγέννηση, το μπαρόκ, ο στρουκτουραλισμός, ο ντανταϊσμός ένα σωρό κινήματα, όμως σήμερα ο χρόνος δεν είναι αυτός που τα διαχωρίζει αλλά η επίδρασή στον άνθρωπο και το αποτύπωμα που μας άφησαν.

Ο Χάρης Μαυρουδής γεννήθηκε στο Μιλάνο Ιταλίας το 1975. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν (1996) και του Ανοιχτού Πανεπιστήμιου Πάτρας στο τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Στο Θέατρο έχει λάβει μέρος μεταξύ άλλων στις παραστάσεις: «Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» του Γιουτζήν Ο’Νηλ (σκην. Αλ. Κοέν, Θέατρο Εξαρχείων), «Οδός Αβύσσου, Αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη (σκην. Ρ.Μοσχοχωρίτη, Θέατρο Olvio), «Δώδεκα ένορκοι» του Ρέτζιναλντ Ρόουζ (σκην. Κ. Νικολαΐδη, Θέατρο Αλκμήνη). «Σκιές και φως: αναμνήσεις από τον Αλμπέρ Καμύ» της Λητώς Κατακουζηνού (σκην. Σ. Στάγκος, Ίδρυμα Κατακουζηνού), «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο ντε Φίλιππο (σκην. Γ. Διαμαντόπουλος, Θέατρο Μεταξουργείο), «Γυάλινος ουρανός» του Ντέηβιντ Χέαρ (σκην. Τ. Βουτέρης, Θέατρο Εξαρχείων), «Πλούτος» του Αριστοφάνη (σκην. Μ. Κουγιουμτζής, Θέατρο Τέχνης).
Συμμετείχε μεταξύ άλλων στις κινηματογραφικές ταινίες: «Ευτυχία» του Άγγελου Φρατζή, «Λούφα και απαλλαγή I4» του Βασίλη Κατσίκη, «Λουκουμάδες με μέλι» της Όλγας Μαλέα, «Peppermint» του Κώστα Καπάκα, «Η διακριτική γοητεία των αρσενικών» της Όλγας Μαλέα, «Μικρός Ινδιάνος» του Σταύρου Στάγκου.
Συμμετείχε μεταξύ άλλων στις τηλεοπτικές σειρές: «Litsa.com» (σκην. Ό. Μαλέα, Π. Πορτοκαλάκης, Μ. Λάφη), ΑΝΤ1, «Λούφα και παραλλαγή» (σκην. Ν. Περάκης, Γ. Κορδέλλας, Π. Πορτοκαλάκης) NET, «Δέκατη εντολή» (σκην. Π. Κοκκινόπουλος, Χρ. Δήμας, Π. Κράβας), ΕΡΤ, «Δούρειος Ίππος» (σκην. Γ. Κορδέλλας), ΑΝΤ1, «Toutes les femme’s sont Dees» (γαλλική τηλεταινία), TVF1, «Ερόικα» (σκην. Π. Κοκκινόπουλος), EΡΤ, «Το ταξίδι που σκοτώνει» (σκην. Χ. Παληγιαννόπουλος), ΕΡΤ, ενώ παρουσίασε στην ΕΡΤ3 την πολιτιστική εκπομπή «Εναλλακτικά αρτοποιήματα» (σκην. Σ. Στάγκου).