Προσοχή! Εύθραυστον! – Ελεάνα Γεωργούλη

Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, είναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς…

Ελεάνα Γεωργούλη – Σκηνοθέτης, Ηθοποιός. Την περίοδο αυτή σκηνοθετεί και παίζει στην παράσταση «Άβυσσος»  (πρεμιέρα 3 Φεβρουαρίου) σε δικό της κείμενο στον Χώρο 7Γ του ΠΛ.ΥΦΑ.

Μια ιστορία που με συνοδεύει… Η ιστορία του παππού Χρήστου. Ήταν από τα βουνά των Τζουμέρκων. Φτώχια και Αγροτιά. Από παιδί έκανε τον αγωγιάτη. Είχε ένα γαϊδουράκι. Πλάι του διάνυσε ατέλειωτα χιλιόμετρα. Έφυγε μόνος από το χωριό του -την Πλάκα- και έμεινε στα Γιάννενα για να τελειώσει τις τρεις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου (σημερινό Λύκειο). Στα Γιάννενα δεν είχε στέγη, ζούσε όπου έβρισκε, ζούσε στο δρόμο και διάβαζε με σπαρματσέτο και κάτω από τις λάμπες στους δρόμους. Πέρασε στην Ανωτάτη Εμπορική στην Αθήνα. Ήταν ένας ωραίος μποέμ. Αγαπούσε τις γυναίκες, το κρασί και την ποίηση. Σύχναζε στη Δεξαμενή και ήταν φίλος με τον Λειβαδίτη και τον Βάρναλη. Με μεγάλωσε με την Ιλιάδα και Οδύσσεια σε extended διασκευές που περιείχαν όλη μας την οικογένεια και μαζί πολλά σουρεαλιστικά ευτράπελα. Με έμαθε να αγκαλιάζω σφιχτά, όπως αγκάλιαζε εκείνος το γάιδαρό του, όταν ήταν πιτσιρίκι και περνούσαν μόνοι οι δυο τους τη νύχτα τα Βουνά. 

Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Ο γιος μου. Ο ερχομός του. Η κάθε του στιγμή.

Μια κατάσταση που με τσακίζει… Να σκοτώνονται παιδιά και άμαχοι. Σαν σκνίπες. 

Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Μας έχουν μαζέψει όλους σε ένα τεράστιο αμφιθέατρο. Και στην ορχήστρα παιδομάζωμα νηπίων από μια φουτουριστική χούντα. Ταυτοποιούν τα παιδιά μας και έπειτα τα σκοτώνουν μπροστά στα μάτια μας. Έρχεται η σειρά μου να ταυτοποιήσω τον γιο μου. Και τον αρνούμαι γιατί πιστεύω πώς έτσι θα τον σώσω. Οι στρατιώτες τον παίρνουν μακριά. Σε όλο το υπόλοιπο όνειρο μεταμορφώνομαι σε ότι μπορείς να φανταστείς μέχρι να εντοπίσω το στρατόπεδο που κρατούν όλα τα μη ταυτοποιημένα παιδιά. Να καταφέρω να τον δώ από μακριά. Του έχουν σβήσει τη μνήμη. Όμως εγώ είμαι σίγουρη ότι όταν με δει θα του κάνω την αγαπημένη μας γκριμάτσα και τότε θα θυμηθεί και πάλι τα πάντα. 

Θραύσματα που με ολοκληρώνουν…Το παιχνίδι με τον Άρη, οι ατελείωτοι περίπατοι, να τραγουδώ τα σουξέ που αγάπησα, να χαζεύω παλιές φωτογραφίες, τα μακρινά ταξιδια, να καταπίνω βιβλία πάνω στην καυτή άμμο και μετά βουτιά, να αγαλλιάζω σφιχτά όσους αγαπώ

Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… Ένα μεγάλο road trip στην Λατινική Αμερική. 

Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Ο Δημήτρης. Και η αυτονομία στη δημιουργία. Να μπορώ να δημιουργώ όπως και όπου μπορώ. Ακόμη και εντελώς φτωχά, χωρίς να εξαρτώμαι από κανέναν. 

Τι δικό μου θα καταργούσα; Αυτή την παλιοσυνήθεια να τα παίρνω όλα προσωπικά. 

Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Να κάνω ποδήλατο με τακούνια. Να αγκαλιάσω μια θηλυκότητα πιο τολμηρή που ενώ την αγαπώ και τη θαυμάζω στις άλλες γυναίκες, πάνω μου την έχω ενοχοποιήσει. 

Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Φίλοι καλοί. Πρόσφατο κατόρθωμα. Με κόπο, πάντα. 

Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Ναι. Υπάρχει. Φυσικά μπορεί κάτι που μετρά τρείς αιώνες, να είναι νέο και κάτι που φτιάχτηκε μόλις σήμερα, να είναι τρομερά παλιό. Το ανόργανο, το μονάχα διανοητικό, το προαποφασισμένο στο κεφάλι δίχως σπλάχνα και σάρκα θα είναι πάντα «παλιά» για ‘μενα. Η ερώτηση, το ξάφνιασμα και η άγνωρη περιπέτεια, πάντα νέα.

Η Ελεάνα Γεωργούλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987.  Είναι σκηνοθέτης, ερμηνεύτρια, δημιουργός κειμένων, εκπαιδευτικός του θεάτρου και Καλλιτεχνική Διευθύντρια της RETROSPECTIVA. Σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (2008).
Συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές (MA in Physical Performance & Intercultural Performers Training / Σωματικό Θέατρο και Διαπολιτισμικό Training του performer) με μέντορα τον Phillip Zarrilli, στο Πανεπιστήμιο του Exeter της Μ. Βρετανίας όπου αποφοίτησε ως αριστούχος (2009). Στο πεδίο της σκηνοθεσίας, η ταυτότητα της δουλειάς της διατρέχεται από την έρευνα στην δημιουργία  πρωτότυπου κειμένου, την διαρκή διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν και τη μουσικότητα του performer, σε ένα θέατρο σωματικό.  Μεταξύ άλλων έγραψε και σκηνοθέτησε: ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ, βασισμένο στην αληθινή ιστορία της αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης, Βάσως Στροφύλλα (Θέατρο του Νέου Κόσμου, 2020) & ΠΕΡΙΟΔΕΥΩΝ ΘΙΑΣΟΣ (Θέατρο ΕΛΕΡ, Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός, ΥΠΠΟΑ 2022), ΑΛΓΟ-ΡΥΘΜΟΣ (Κ.Θ.Β.Ε. Φουαγιέ ΕΜΣ, 2023). Ως ηθοποιός η Ελεάνα έχει τιμηθεί με το ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕ ΝΕΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ / ΒΡΑΒΕΙO ΚΟΥΝ 2016, για τις ερμηνείες της ως “Μαρία” στο έργο ΒΟΥΤΣΕΚ του G. Buchner και ως “Ι-330” στο έργο ΕΜΕΙΣ του Y. Zamyatin. Από το 2009 εργάζεται σαν ηθοποιός/περφόρμερ στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Σαν ηθοποιός έχει συμμετέχει σε παραγωγές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει ερμηνεύσει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα του κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου όπως το MEDEAMATERIAL του Η. Muller (Μήδεια), ΑΙΑΝΤΑΣ του Σοφοκλή (Τέκμησσα), ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ του W. Shakespeare (Καλπούρνια) κ.α. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ (2009-2017) στα πλαίσια της οποίας ερμήνευσε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων: Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ του H. Muller, ΕΜΕΙΣ του Y. Zamyatin, ΣΤΗ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ του F. Kafka, ΒΟΥΤΣΕΚ του G. Buchner, Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του F. Kafka , ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ του A. Camus, ΌΠΩΣ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ του W. Shakespeare, ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ του A. Artaud σε σκηνοθεσία του Σάββα Στρούμπου. Στο πεδίο της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, έχει διδάξει και επιμεληθεί εργαστήρια physical performance για θεσμούς, όπως το ΛΥΚΕΙΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ του Φεστιβάλ Αθηνών καθώς επίσης για δήμους, δραματικές σχολές, επαγγελματικές σχολές χορού και φεστιβάλ παραστατικών τεχνών. Είναι μέλος του διδακτικού προσωπικού της επαγγελματικής δραματικής σχολής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ από το 2017.