Προσοχή! Εύθραυστον! – Ελένη Χαλαστάνη
Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, είναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς…
Ελένη Χαλαστάνη – Ηθοποιός. Αυτή την περίοδο συμμετέχει στην παράσταση «BIRTHLAND Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά» σε κείμενο των Mina Petrić, Βένιας Σταματιάδη & Ελένης Αποστολοπούλου και σκηνοθεσία της Ελένης Αποστολοπούλου στο ΠΛΥ.ΦΑ. (πρεμιέρα 7 Μαΐου).
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Χρειάστηκε λόγω του επαγγέλματος του πατέρα μου να μετακομίσουμε αρκετές φορές από όταν ήμουν μικρή. Κάθε μία από αυτές έφερναν μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Άλλη χώρα, άλλο σπίτι, καινούργιο σχολείο, καινούργιοι άνθρωποι. Το να αφήνεις τους φίλους και να κάνεις καινούργιους. Να μην ξέρεις κανέναν. Όλο αυτό με δυσκόλεψε, το να χρειάζεται να αφήνω και πάλι να συστήνομαι. Αλλά ταυτόχρονα μου έμαθε πολλά και μου προσέφερε ιδιαίτερα πλούσιες εμπειρίες. Νομίζω ότι οι μετακομίσεις είναι αυτές που με συνοδεύουν περισσότερο και με έχουν διαμορφώσει κατά κάποιο τρόπο. Μου έμαθαν να εμπιστεύομαι πως προσαρμόζομαι. Ότι μερικές φορές παίρνει χρόνο και ότι δεν πειράζει.
Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Η θεία του πατέρα μου, η Ασπασία που ήταν σαν γιαγιά μου. Πέρναγα όλα τα καλοκαίρια μαζί της. Έζησε μέχρι τα 102. Γεννήθηκε το 1919, έχει ζήσει καταστάσεις που έχω διαβάσει μόνο σε βιβλία ιστορίας. Μεγάλωσε σε ένα χωριό στο Κουπάκι της Φωκίδας, είχε την τύχη να έρθει στην Αθήνα με δύο από τα αδέρφια της. Κατάφερε να σπουδάσει, που για εκείνη την εποχή δεν ήταν αυτονόητο, να γίνει φαρμακοποιός, ήταν στην αντίσταση. Ήταν μια πολύ δυνατή γυναίκα, πεισματάρα όσο δεν λέγεται, πονοκέφαλος μερικές φορές, αλλά δυνατή και γενναιόδωρη. Έδινε πολλή αγάπη στους γύρω της όπως και σε εμένα. Ήταν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος που αγαπώ πολύ.
Μια κατάσταση που με τσακίζει… Είναι πολλά πράγματα που με θυμώνουν, θα έλεγα. Το πρώτο είναι η επικαιρότητα. Η αδικία με τσακίζει, σε όλες τις εκφάνσεις. Το να δυσκολεύεται κάποιος να πληρώσει το νοίκι του, να παλεύει για να καλύψει βασικές ανάγκες. Ο τρόπος που υποδεχόμαστε ανθρώπους που κατάφεραν να ξεφύγουν από ακραίες καταστάσεις. Ο τρόπος που συμπεριφερομαστε στον πλανήτη μας, που δεν αντιδρούμε και ας ξέρουμε. Όλα αυτά με θυμώνουν και είναι κι άλλα τόσα. Αλλά ναι, νομίζω ότι η « επικαιρότητα» τα συνοψίζει.
Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Η αλήθεια είναι πώς δεν ξερω. Ίσως ότι φοβάμαι πως δεν θα έχω αρκετό χρόνο για να κάνω όσα θέλω. Και επίσης με τρομάζει η ιδέα ότι ίσως δεν θα μπορέσω να έχω μια ισορροπία μεταξύ εργασίας και οικογένειας. Είναι και ένα από τα θέματα της παράστασης το « Birthland, τα καλά κορίτσια δεν μιλάνε γι’αυτά». Μπορώ όμως να μιλήσω πιο χαρακτηριστικά για έναν εφιάλτη που βλέπω που και που: Ότι ξαφνικά επιστρέφω στο σχολείο, ή ότι δεν έχω τελειώσει τις σπουδές μου και παλεύω να βρω θέμα πτυχιακής.
Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Υπάρχουν διάφορα πράγματα που με εμπνέουν και μου φέρνουν χαρά. Η αρχιτεκτονική είναι ένα από αυτά. Πριν από την υποκριτική τελείωσα την αρχιτεκτονική στις Βρυξέλλες και βλέπω πόσο με επηρεάζει ένας ωραίος χώρος ή ένα ωραίο κτίριο. Το θεωρώ σημαντικό, είναι αυτό που βλέπουμε κάθε μέρα, αυτό που μας περιβάλλει. Το καθημερινό μας πλαίσιο. Για παράδειγμα χαίρομαι πολύ όταν περπατάω στην Αθήνα και βλέπω νεοκλασικά που σώθηκαν και ανακαινίστηκαν. Βλέπω άλλα που είναι ερείπια και με στεναχωρεί, τόσο όμορφα κτίρια να καταρρέουν. Αλλά είναι και άλλα πράγματα. Η φύση, οι εκδρομές με ηρεμούν και με αναζωογονούν. Είναι και το τραγούδι το οποίο με συγκινεί, ο χορός, όλα αυτά με γεμίζουν με διαφορετικό τρόπο.
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος... Θα έλεγα περισσότερο ανεκπλήρωτο παιδικό όνειρο. Να παίξω σε ταινία εποχής. Στην πραγματικότητα μου μοιάζουν όλα κάπως ανεκπλήρωτα, αλλά δεν το λέω με την κακή έννοια. Υπάρχουν στόχοι, μερικές φορές και αντίθετοι μεταξύ τους. Αλλες φορές απλά πολλοί και δεν προλαβαίνεις. Μπορεί να αγαπάς πολλά πράγματα αλλά να μην μπορείς να τα κάνεις όλα μαζί, να θέλεις να είσαι σε διαφορετικά μέρη, αλλά αυτό δεν γίνεται. Ίσως να έχει να κάνει και με την εποχή μας. Ισως όμως και με τα βιώματά μου.
Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Δεν ξέρω πότε μπορείς να πεις ότι έχει εκπληρωθεί ένας έρωτας. Αλλά σίγουρα ότι μπόρεσα να ασχοληθώ με την υποκριτική πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν ήμουν μικρή ήταν το όνειρο μου. Θαύμαζα πολύ τους ηθοποιούς, έβλεπα πολλές ταινίες, ήθελα να γίνω σαν κι αυτούς. Δεν θα έλεγα ότι είναι εκπληρωμένος έρωτας, επειδή θέλω πολλά ακόμα να κάνω, να μάθω.
Τί δικό μου θα καταργούσα; Παίρνω πολύ κατάκαρδα κάποια πράγματα νομίζω. Και τα αφήνω να με επηρεάσουν παρά πάνω απ ότι θα έπρεπε. Θα ήθελα να είμαι λιγότερο ευαίσθητη απέναντι σε κάποιες συμπεριφορές και καταστάσεις. Το να σου μιλήσει κάποιος απότομα, για να δώσω ένα απλό παράδειγμα, είναι κρίμα να καθορίσει την μέρα σου. Ίσως πάει χέρι χέρι με την τάση μου να παρασκέφτομαι τα πράγματα και αυτό έχει θετικές αλλά και αρνητικές πλευρές.
Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Είναι η προέκταση της προηγούμενης απάντησης. Ίσως μια μεγαλύτερη ανεμελιά απέναντι σε κάποια πράγματα. Μια απόσταση που βοηθάει να μην χάνεις χρόνο με καταστάσεις, που σου επιτρέπει να πηγαίνεις εσύ μπροστά, κυρίως να βλέπεις τα πράγματα με πιο θετικό τρόπο. Και παρατηρώ ότι όταν είμαι πιο θετική είμαι και πιο θαρραλέα και δυνατή.
Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Φίλοι που τσακώνονται πού και πού. Πιστεύω ότι το να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου είναι κάτι που μαθαίνεται με τον καιρό αλλά και που ταυτόχρονα δεν είναι απαραίτητα γραμμικό. Εξαρτάται και από τις περιόδους και τί έχεις να αντιμετωπίσεις. Η σχέση με τον εαυτό σου δεν είναι πάντα ίδια. Αλλά είναι σημαντικό να μάθεις να τον φροντίζεις και να μην είσαι πάντα πολύ αυστηρός μαζί του. Είναι κάτι που προσπαθώ να μάθω. Αλλες φορές τα πάμε πολύ καλά και άλλες φορές δυσκολευόμαστε.
Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Πάντα κάτι προηγείται που μας διαμορφώνει, μας επηρεάζει και με το οποίο συνομιλούμε. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να είναι σε κίνηση, να συνομιλεί με την εποχή της, με το παρελθόν, όπως και με αυτά που φανταζόμαστε για το μέλλον. Να πειραματιζόμαστε. Είναι λίγο γενικό αυτό που λέω αλλά δεν ξέρω αν θα το έθετα με όρους παλιού ή καινούργιου. Επίσης τι σημαίνει παλιό; Τα έργα τέχνης διηγούνται την ιστορία της ανθρωπότητας. Αλλα ισως ξεφεύγω από την ερώτηση, δεν ξερω. Σίγουρα υπάρχουν νέες αντιλήψεις, νέα αισθητική, νέες συμπεριφορές στην τέχνη και είναι λογικό εφόσον καθρεφτίζει τον κόσμο και τους ανθρώπους, την ματιά που έχουμε πάνω στα πράγματα, και ολα αυτά είναι σε μια συνεχή κίνηση και εξέλιξη.
Η Ελένη Χαλαστάνη γεννήθηκε στο Παρίσι. Εχει ζήσει στην Αθήνα, στο Πεκίνο, στις Βρυξέλλες και στο Παρίσι.
Εχει τελειώσει Πολιτικές Επιστήμες με μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών. Είναι απόφοιτος και κάτοχος μεταπτυχιακού Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών La Cambre ULB.
Έχει σπουδάσει υποκριτική στο Παρίσι στην σχολή Ateliers du Sudden καθώς και στον Jack Waltzer, Method Acting.
Έχει παίξει στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.
Πιο πρόσφατα έλαβε μέρος στην ταινία “Αυτό που ζητάμε από ένα άγαλμα είναι να μην κινείται” (σκην. Δ. Χαιρετάκη), στην “Συστολή της κόρης” (σκην Έ. Αντουράκη). Aυτή την περίοδο συμμετέχει στα γυρίσματα της ταινίας “Δεν θέλω να πάω σπίτι” (σκην. Κ. Σαμαράς) και κάνει πρόβες για την παράσταση “Birthland. Τα καλά κορίτσια δεν μιλάνε γι’αυτά” (σκην. Ε. Αποστολοπούλου).
Είναι μέλος της ομάδας Strates.
