Προσοχή! Εύθραυστον! – Γιώργος Φριντζήλας
Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, είναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς…
Γιώργος Φριντζήλας – Ηθοποιός. Την περίοδο αυτή παίζει στην παράσταση «Μα» σε κείμενο και σκηνοθεσία Ρηνιώς Κυριαζή στο Από Μηχανής Θέατρο.
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Ήμουνα 16 χρονών στο stadium ένα club κοντά στο Καλλιμάρμαρο. Μου έχει μείνει η εικόνα να φοράω κάτι αρβύλες ένα σκουφί στο κεφάλι και να χορεύω μόνος. Έπαιζε Simply Red το τραγούδι Stars συγκεκριμένα.Ήτανε μια στιγμή. Σαν να το είδα όλο να ανοίγεται μπροστά μου, σαν να ξεκίναγε η πορεία μου στον κόσμου. Η αίσθηση ότι πρώτη φορά βρέθηκα ολόκληρος μέσα στον χώρο που καταλάμβανα και ότι αυτό όλο ξεκίναγε προς κάπου.
Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… είναι ο Αδελφός μου διότι είναι από τους λίγους ανθρώπους που γνωρίζω και ακολουθούν στην ζωή τους ένα προσωπικό σύστημα αξιών είτε αυτό ευνοείται από τις εκάστοτε συνθήκες είτε όχι.
Κάτι που με τσακίζει… είναι η ανυπεράσπιστη απορία στα μάτια των παιδιών όταν βλέπουν η βιώνουν μια αδικία που εμείς οι ενήλικες έχουμε συνηθίσει.
Ένα όνειρο που με στοιχειώνει… είναι η ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος καλύτερος και με στοιχειώνει πραγματικά γιατί δεν μου επιτρέπει να συνδεθώ με τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Κάποιες στιγμές αισθάνομαι την ανάγκη να αγκαλιάσω σφιχτά τον κόσμο σαν έναν άνθρωπο που τρέμει ολόκληρος και πρέπει να του δώσεις λίγη από τη ζέστη του κορμιού σου. Σαν μια τέτοια αγκαλιά αντιλαμβάνομαι τους στοίχους του Λένον «imagine all the people living for today».
Θραύσματα που με συμπληρώνουν... είναι η φωνή της Καίτη Γκραίη όταν τραγουδά το «θέλω να είναι Κυριακή» του Βασίλη Τσιτσάνη , «ο Πεταλούδας» του Ανρί Σαριέρ, η πόλη της Νέας Υόρκης ,ο Ηνίοχος των Δελφών, το έργο “Andrei Rubliov” του A.Tarkovsky, η Rita Hayworth και μια φράση της θειά Λένης από το χωριό μου «θα περάσει η ζωή δεν είναι και για χόρταση».
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… ανεκπλήρωτο στόχο αποτελεί στη ζωή μου το να μάθω πραγματικά πάρα πολύ καλά να κάνω κάτι.
Ένας εκπληρωμένος έρωτας… από σεβασμό στο μυστήριο του έρωτα δεν θα ήθελα να τον γειώσω σε λέξεις.
Τι δικό μου θα καταργούσα; θα καταργούσα ένα είδος δυσκαμψίας που έχω μερικές φορές να αντιδράσω σε συνθήκες που δεν μιλάνε στην καρδιά μου.
Τι ξένο θα υιοθετούσα; Το χιούμορ από όπου και αν αυτό προέρχεται.
Εγώ κι Εγώ… Εχθροί ή φίλοι; Με τον εαυτό μου είμαστε φίλοι περνάμε πολύ καλά μαζί για αυτό μου λείπει πολύ όταν λόγω του ξέφρενου ρυθμού ζωής κάνουμε καιρό να βρεθούμε.
Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιο; Γίνεται πολύς λόγος για το παλιό και το νέο στην τέχνη αλλά σαν όρους τους βρίσκω άστοχους. Θα μίλαγα με περισσότερο ενδιαφέρον για ζωντανό ή μη ζωντανό έργο, το παλιό και το νέο δεν ωφελεί να τα βάζουμε αντιμέτωπα αφού αποτελούν τους πυλώνες που στηρίζεται επάνω η γέφυρα της εξέλιξης άρα και της ζωής σε οποιαδήποτε μορφή και αν αναφερόμαστε. Η μαστορική που έχει κάθε εργασία περνά από γενιά σε γενιά και με τον τρόπο αυτό εμπλουτίζεται, αν χαθεί αυτή η συνέχεια δεν έχουμε τέχνη τόσο όσο ατεχνία.
Ο Γιώργος Φριντζήλας γεννήθηκε το 1975 και είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών.Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Σωτήρης Χατζάκης, Στάθης Λιβαθινός, Ρούλα Πατεράκη, Νίκος Μαστοράκης, Άντζελα Μπρούσκου, Γιάννης Λεοντάρης, Μαρθα Φριντζήλα, Μιχάλης Κωνσταντάτος, Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Γιώργος Λάνθιμος, Μανούσος Μανουσάκης, Λευτέρης Χαρίτος, Γιώργος Σκεύας, Λυδία Κονιόρδου, Φίλιππος Τσίπος, Λίντα Καπετανέα, Ρηνιώ Κυριαζή κ.α.
