Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, ειναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς
Ίρις Κατσούλα. Ηθοποιός και Σκηνοθέτης. Την περίοδο αυτή παίζει στη θεατρική παράσταση «#FREE_PROMETHEUS» στο Studio Μαυρομιχάλη σε δική της σκηνοθεσία. Το κείμενο έχει γράψει η ίδια μαζί με τους Θύμιο Διαμάντη και Μαρία Παπαϊωάννου.
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Κοιμήθηκα σε παράσταση που έπαιζε ο Αλ Πατσίνο. Είχα πάει τον Δεκέμβριο του 2011 στην Νέα Υόρκη και χιόνιζε. Είχαμε κλείσει με μία φίλη μου μήνες πριν εισιτήρια για τον «Έμπορο της Βενετίας» και ανυπομονούσαμε να πάμε να δούμε live τον αγαπημένο μας ηθοποιό. Την μέρα εκείνη πιάνει μία φοβερή χιονοθύελλα, αλλά εμείς επιμένουμε να πάμε. Τα αυτοκίνητα είχαν κολλήσει στο χιόνι. Η Times Square ήταν έρημη, καλυμμένη με χιόνι. Όταν φτάσαμε στο θέατρο είχε 30 βαθμούς και από την κούραση και την διαφορά θερμοκρασίας μέσα σε λίγα λεπτά μας πήρε ο ύπνος.
Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Ο Woody Allen. Αγαπώ από μικρή τις ταινίες αυτού του ανθρώπου. Λατρεύω το χιούμορ του και ναι έχω δει και τις 54 ταινίες του. Κάθε φορά που δεν είμαι καλά θα βάλω να δω το «Annie Hall» ή το «Love and Death». Ασυνείδητα πιστεύω ότι έχω υιοθετήσει ακόμα και το περπάτημα ή τον τρόπο ομιλίας του. Είναι φοβερό πως μπορεί να σε σημαδέψει ένα πρόσωπο που δεν έχεις συναντήσει ποτέ στην ζωή σου.
Μια κατάσταση που με τσακίζει… Με τσακίζει όταν νιώθω πως στερείται η ελευθερία μου. Η περίοδος της καραντίνας ήταν πολύ ζοφερή για μένα. Ένιωθα εγκλωβισμένη και ανελεύθερη και αυτό με τσάκισε.
Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Ένα τέτοιο όνειρο που βλέπω κάποιες φορές είναι ότι γίνεται έκλειψη ηλίου. Ξαφνικά όλα σκοτεινιάζουν. Η μέρα δεν έχει φως και οι άνθρωποι συμπεριφέρονται κανονικά σαν να είναι μέρα ενώ στην πραγματικότητα ζουν στο σκοτάδι. Αυτό με στοιχειώνει. Νιώθω ότι δεν ξέρω για πόσο θα πρέπει να ζούμε στο σκοτάδι μέχρι να ξαναέρθει το φως.
Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Τελευταία απολαμβάνω κάποια καθημερινά κομμάτια της ζωής που παλιά δεν έδινα σημασία. Τον απογευματινό καφέ, μία βόλτα στο πάρκο, πρωινές ραδιοφωνικές εκπομπές που ακούω ενώ έχω κολλήσει στην κίνηση… Τέτοια πράγματα.
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… Ένας στόχος που (ακόμα) δεν έχω εκπληρώσει είναι να γράψω μία τηλεοπτική κωμική σειρά. Μου αρέσει πολύ να γράφω και ειδικά μαζί με άλλους ανθρώπους. Θα ήθελα να συμμετέχω σε ένα συγγραφικό team όπου γράφουμε μία κωμική σειρά και ιδανικά να έπαιζα και εκεί.
Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Ότι χειρότερο όσο είσαι νέος και ότι καλύτερο αν έχεις ωριμάσει. Ο έρωτας που δεν εκπληρώνεται είναι πανίσχυρος, αλλά τον ζεις μόνος/η σου. Είναι στο κεφάλι σου και σου δίνει απλόχερα αδρεναλίνη, τεστοστερόνη, σεροτονίνη και άλλες χημικές ουσίες, αλλά αφορά μόνο εσένα. Ο εκπληρωμένος αφορά και τους δύο και είτε θα μετασχηματιστεί σε κάτι νέο είτε θα σταματήσει.
Τι δικό μου θα καταργούσα; Θα ήθελα να καταργήσω την αφηρημάδα μου. Έχει πλάκα, αλλά πραγματικά με έχω κουράσει. Χάνω πράγματα, ξεχνάω που έχω παρκάρει, φοράω κάλτσες άλλου χρώματος και όλα τα κλισέ. Ξέρω ότι είναι αστείο να είσαι τόσο αφηρημένος, ίσως γι’ αυτό το συντηρώ, αλλά καταντάω κουραστική.
Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Μου αρέσει η όλη ανατολική αντίληψη γύρω από τον διαλογισμό. Παλιά όλα αυτά τα κορόιδευα, αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι ο δυτικός τρόπος σκέψης προκαλεί τρομερό άγχος και πανικό και σε απομακρύνει από την φύση και την πνευματικότητα. Προσπαθώ να υιοθετήσω την πρακτική του διαλογισμού, αλλά ακόμα και αυτό το κάνω μέσω youtube…
Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Εγώ με εμένα έχουμε μία περίεργη σχέση. Είμαι και Δίδυμος στο ζώδιο οπότε μπλέκονται πολλές περσόνες. Προσπαθώ πάντως να με πάρω περισσότερο φιλικά γιατί με είχα και με το μαστίγιο για πολύ καιρό και απλά κατέληξα να με πονάει πολύ ο αυχένας μου.
Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Υπάρχουν πολλά καλλιτεχνικά ρεύματα που έχουν αφήσει ιστορία, που εξελίσσονται και επηρεάζουν αισθητικά τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Αυτό που νομίζω τώρα θεωρείται «νέο» είναι η τέχνη του A.I και για το τι μέλλει γενέσθαι δεν ξέρουμε. Τώρα ξεκινάει την «καριέρα» του. Δεν ξέρω πως μπορεί να εξελιχθεί, μπορεί να το φοβάμαι…
Η Ίρις Κατσούλα γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα και είναι απόφοιτος του τμήματος Κινηματογράφου του Α.Π.Θ και της δραματικής σχολής “Πράξη Επτά”. Εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και κινηματογραφίστρια. Έχει παίξει σε παραστάσεις στο Σύγχρονο Θέατρο, στο Θέατρο Τέχνης, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου κ.ά. Το 2018-2019 εργάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ως υπεύθυνη οπτικοακουστικού υλικού του “Λυκείου Επιδαύρου”. Έχει συνεργαστεί ως φωτογράφος στο animasyros και με θεατρικές ομάδες όπως 4frontal, hash art theatre group κ.α. Έχει δουλέψει ως μοντέρ σε ντοκιμαντέρ παρατήρησης που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το 2018 κέρδισε με την ομάδα “Fem Tettix” το Bob Theatre Festival και ανέβασε την παράσταση “Αφρική ή Πως να φυτέψετε τον νεκρό αδερφό σας” στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Το 2024 σκηνοθέτησε τις κωμωδίες: «η Μάνα είναι μάνα ρε» και “#Free_Prometheus”. Κινηματογραφικά έχει γράψει και σκηνοθετήσει δύο μικρού μήκους ταινίες οι οποίες συμμετείχαν σε Φεστιβάλ του εξωτερικού και έχει γυρίσει μία μίνι σειρά ντοκυμαντέρ με τίτλο : “Έχω θέση”, που χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού. Το 2019-2020 συμμετείχε στην εκπομπή “Γλυκές Αλχημείες” με τον Στέλιο Παρλιάρο.
