Προσοχή! Εύθραυστον! – Νικόλας Αλεξίου
Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, είναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς…
Νικόλας Αλεξίου – Ηθοποιός. Την περίοδο αυτή παίζει στην παράσταση «Το τέλος του παιχνιδιού» του Σάμουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία Θωμά Θάνου στο Θέατρο 104.
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Το καλοκαίρι του 21 έζησα από κοντά την μεγάλη πυρκαγιά στη Βόρεια Εύβοια. Βρισκόμουν στην παραλία της Αγίας Άννας. Η φωτιά που είχε ξεκινήσει από μέρες πλησίαζε όλο και περισσότερο. Εκεί έφτασε νύχτα. Ο κόσμος που είχε παραμείνει κατέβηκε στην παραλία και περίμενε. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αναμονή. Τη γεμάτη ένταση. Κάποια στιγμή είδα το πύρινο μέτωπο στην τελευταία κορυφογραμμή που άρχισε να κατηφορίζει προς το μέρος μας. Σηκώθηκε άνεμος που παρέσυρε την άμμο, ακολούθησε ο καπνός κι έπειτα απόλυτο σκοτάδι. Ένα τεράστιο βουητό που πλησίαζε και μέσα σε λίγα λεπτά οι φλόγες έκαιγαν δίπλα μας. Ήταν μια εμπειρία εφιαλτική αλλά και αποκαλυπτική. Για πρώτη φορά συναντήθηκα με κάτι που ξεπερνούσε το ανθρώπινο μέτρο. Τα λεπτά που ακολούθησαν μου φάνηκαν αιώνας. Έχασα την αίσθηση του μέρους που γνωρίζω από καιρό. Βάλθηκα να τρέχω για να μπορώ να βρω μέρος να ανασάνω ώσπου μας περιμάζεψε ένα σκάφος του λιμενικού. Καθώς ανοιγόμασταν στη θάλασσα κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου και είδα την εικόνα από μακριά. Κι ακόμα τη βλέπω.
Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Ο Τσάρλι Τσάπλιν. Το πολύπλευρο ταλέντο του. Η συνεχής ακροβασία του ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Το βλέμμα του κάθε φορά που κοιτάζει το φακό. Η λεπτότητα που χαρακτηρίζει κάθε του κίνηση. Η στάση του ως καλλιτέχνη. Το “Χαμίνι” είναι μια ταινία που έχω δει πάνω από πενήντα φορές και κάθε φορά βρίσκω κάτι καινούριο.
Μια κατάσταση που με τσακίζει… Το να μη συντονίζεται κάποιος με το περιβάλλον, τη στιγμή και τους ανθρώπους που έχει γύρω του. Αυτή η έλλειψη στοιχειώδους ενσυναίσθησης που κάνει κάποιον να μιλάει ασταμάτητα για κάτι άσχετο που τον απασχολεί χωρίς να περιμένει απάντηση, χωρίς να χρειάζεσαι συνομιλητή. Αυτό το καθεστώς ομηρίας που δεν μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα. Είτε μιλήσεις είτε σωπάσεις.
Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει».. Δεν βλέπω κάποιο όνειρο με την κυριολεκτική σημασία. Ωστόσο η αίσθηση ότι έχω μεγαλώσει ενίοτε με κυριεύει τελευταία.
Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Και μόνο η λέξη θραύσματα με πάει στον Μπέκετ που καταπιανόμαστε αυτόν τον καιρό . Αυτός ο κατακερματισμός που έχει η γραφή του ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο σύνδεσης με το φανταστικό και το ασυνείδητο. Στήνει ένα παιχνίδι ανοιχτό προς πάσα κατεύθυνση. Με το κείμενο, με τους ηθοποιούς με το κοινό. Εκεί μπορούν να χωρέσουν τα πάντα. Κάθε σκόρπια σκέψη, εικόνα, μνήμη, εμπειρία ζητάει τη στιγμή της προκειμένου να ολοκληρώσει ένα μεγάλο ψηφιδωτό.
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος... Ένα μεγάλο ταξίδι στην Ιαπωνία.
Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Δυσκολεύομαι να απαντήσω κι αν μπω σε αναλύσεις νομίζω ότι θα χαθώ σαν τους ερωτευμένους στο δάσος του Σαίξπηρ. Το πώς ορίζει ο καθένας τον έρωτα είναι εντελώς διαφορετικό. Νομίζω ανήκω στο φινάλε του Ονείρου, όπου έχουν τελεστεί οι γάμοι, κρατάω το χέρι της αγαπημένης μου κι απολαμβάνω το έργο από τον καναπέ μου.
Τι δικό μου θα καταργούσα; Την καχυποψία μου. Προσπαθώ να τη μετριάσω. Πολλές φορές πονηρεύομαι χωρίς λόγο.
Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Υπάρχει κάτι που ζηλεύω. Θα’θελα να’ μουν πολύγλωσσος. Να μιλάω πέντε έξι γλώσσες. Να διαβάζω ρωσικά, αραβικά, γιαπωνέζικα. Να μεταφράζω με ευκολία. Τρελαίνομαι για την ετυμολογία, τα γλωσσικά δάνεια, τις ομοιότητες, τα λογοπαίγνια.
Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Στη δουλειά μας παλεύεις συνέχεια με τον εαυτό σου. Το θέατρο μ’ έχει βοηθήσει σ’ αυτή τη διαμάχη. Απαιτεί ειλικρίνεια και καθαρότητα. Όσο κρύβεις τις αδυναμίες σου τόσο πιο πολύ φανερώνονται. Πρέπει να συμφιλιωθείς με το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού σου. Οφείλεις να προσέρχεσαι έτοιμος να θυσιάσεις κάτι. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Θέλει πίστη και γενναιότητα. Νιώθω ότι έχω κερδίσει έδαφος και προχωράω.
Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Δεν ισχύει αυτός ο διαχωρισμός. Νομίζω ότι υπάρχει μια συνέχεια και μια ζύμωση αιώνων την οποία δεν μπορούμε να παραβλέπουμε. Μια αλληλεπίδραση των τεχνών κι η διαμόρφωση μιας αισθητικής της κάθε εποχής. Πρέπει να αναζητούμε το κλασικό μέσα στο μοντέρνο και το αντίστροφο. Κάθε μορφή τέχνης της έχει εργαλεία και κώδικες που στη βάση τους δεν έχουν αλλάξει. Έχουμε πρόσβαση παντού πια. Μένει να ασχοληθούμε περισσότερο με την κατασκευή πάρα με την πρόσληψη. Ο χρόνος θα δείξει τι ήταν επίκαιρο και τι καίριο.
Ο Νικόλας Αλεξίου γεννήθηκε στην Άρτα το 1981. Είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Παν/μίου Πατρών και της Δραματικής Σχολή “Δήλος”. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους Σταύρο Τσακίρη, Θωμά Μοσχόπουλο, Μάγια Λυμπεροπούλου, Γιάννη Τσορτέκη, Δημήτρη Λάλο, Γιάννη Οικονομίδη, Αντώνη Διαμαντή. Έχει παίξει σε παραστάσεις κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου σε σκηνοθεσίες Ηλία Καρελλά, Τατιάνας Λύγαρη, Μαρίας Σάββα, Στέλιου Πατσιά, Δημήτρη Φοινίτση, Σταύρου Τσακίρη , Δαμιανού Κωνσταντινίδη, Razvan Mazilu, Θεόδωρου Εσπίριτου κ.α. Συμμετείχε στις τηλεοπτικές σειρές “Το 10”, “Άγιος Παΐσιος, από τα Φάρασα στον ουρανό”, “Ψυχοκόρες”, “Μαμά στα κρυφά” και στις ταινίες “Πανδώρα”του Γιώργου Σταμπουλόπουλου, “Γείτονες” της Κων/νας Πάλλη και “Υπάρχω” του Γιώργου Τσεμπερόπουλου.
Αυτόν τον καιρό παίζει στην παράσταση “Τέλος του παιχνιδιού” του Σάμιουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία Θωμά Θάνου στο θέατρο 104.
