Προσοχή! Εύθραυστον! Νικόλας Χανακούλας. Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, ειναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς
Νικόλας Χανακούλας – Ηθοποιός. Την περίοδο αυτή παίζει στη θεατρική παράσταση «Αμφιβολία» του John Patrick Shanley σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου στο Θέατρο Δημήτρης Χορν.
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Η ιστορία του πώς έμαθα να ακούω. Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ο αυστηρός δάσκαλος Πολυζώης Εξάρχου επαναλάμβανε τακτικά: «Αν δεν έχεις κάτι χρήσιμο να πεις, άκου!» Αυτή η φράση εντυπώθηκε και επηρέασε την συνείδησή μου χωρίς να το αντιληφθώ. Τότε κατάλαβα ότι η ικανότητα να ακούς, χωρίς να βιάζεσαι να απαντήσεις, δεν είναι μια πράξη καλής συμπεριφοράς, αλλά ένας τρόπος να κατανοήσεις βαθιά τον εαυτό σου και τους άλλους. Η ακρόαση σου επιτρέπει να συνδεθείς με αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Όταν είσαι ηθοποιός, η δύναμή σου δεν βρίσκεται στο να μιλάς, αλλά στο να αφουγκράζεσαι τους άλλους. Είναι ένα μάθημα που με συνοδεύει ακόμη, στη σκηνή και στη ζωή.
Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Είναι δύο πρόσωπα – η γυναίκα μου και η κόρη μου -. Είναι δύο γυναίκες γεμάτες ομορφιά και αυτοπεποίθηση. Με κάνουν να πιστεύω στον εαυτό μου και στην ζωή, ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν.
Μια κατάσταση που με τσακίζει… Η έλλειψη σεβασμού. Με διαλύει να βλέπω ανθρώπους να προσπερνούν, χωρίς καμία συνειδητότητα, πράγματα που έχουν σημασία: τη δουλειά, την αφοσίωση, την οικογένεια, τις ανθρώπινες σχέσεις… Αυτό με γεμίζει θλίψη και απογοήτευση για το ‘είδος’ μας. Η ζωή είναι μικρή, αλλά η αγάπη και ο σεβασμός τη μεγαλώνουν.
Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Να παίξω έναν ρόλο και να πω: «Αυτό ήταν. Αυτός είμαι εγώ, σε όλη μου την πληρότητα.». Όταν νιώθεις ότι έχεις φτάσει στην απόλυτη ειλικρίνεια, τίποτα λιγότερο. Μπορεί να είναι άπιαστο, αλλά είναι αυτό που κυνηγάω.
Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Η μουσική, τα ελληνικά νησιά, το να χορεύω, τα ταξίδια που έχω κάνει, οι φίλοι μου. Όλα αυτά είναι οι μικρές νότες που συνθέτουν το τραγούδι μου.
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… Να μάθω να παίζω ένα μουσικό όργανο πραγματικά καλά. Είχα πάντα αγάπη για τη μουσική, αλλά όχι την πειθαρχία να γίνω δεξιοτέχνης.
Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Η υποκριτική. Το να μπαίνεις στο δέρμα ενός άλλου ανθρώπου, να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του. Είναι μια φωτιά που δεν σβήνει ποτέ· κάθε φορά είναι σαν την πρώτη.
Τι δικό μου θα καταργούσα; Την τελειομανία. Στη σκηνή είναι σύμμαχος· στη ζωή, εμπόδιο. Κάποιες φορές απλώς πρέπει να αφήνεσαι.
Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Την ιαπωνική φιλοσοφία του ‘Ζεν’. Όσο περνάει ο χρόνος, τόσο περισσότερο βλέπω την ομορφιά του να δέχεσαι τα πράγματα όπως είναι. Την ελαφρότητα των ανθρώπων που ξέρουν πώς να αφήνουν τα πράγματα να περνούν. Ζηλεύω αυτούς που μπορούν να γελούν και να προχωρούν.
Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Φίλοι, αλλά με μια ιδιαίτερη σχέση. Το να σε αποδέχεσαι είναι μια διαρκής διαδικασία. Άλλες μέρες τα καταφέρνεις, άλλες όχι. Αλλά πάντα αξίζει η προσπάθεια. Να μάθεις να ζεις με τον εαυτό σου, ακόμη κι αν σε τρομάζει ή σε απογοητεύει ή δεν σε αφήνει να κοιμηθείς τις νύχτες.
Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Νέο και παλιό δεν υπάρχουν. Οι ιστορίες που λέμε είναι πάντα οι ίδιες, αλλά ο τρόπος που τις λέμε είναι που κάνει τη διαφορά. Αυτό που είναι νέο σήμερα γίνεται παλιό αύριο, αλλά το
συναίσθημα που προκαλεί παραμένει αναλλοίωτο. Δεν έχει σημασία πότε έγινε, αν σε κάνει να
νιώθεις ότι είναι για σένα, στο εδώ και τώρα.
Ο Νικόλας Χανακούλας είναι ηθοποιός, δραματουργός και απόφοιτος του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πειραιά. Ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες (Λευτέρης Βογιατζής, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Γιάννης Χουβαρδάς, Βασίλης Παπαβασιλείου, Νίκος Μαστοράκης κ.ά.) και οργανισμούς της Ελλάδας (Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Μπιενάλε Αθήνας κ.ά.) και του εξωτερικού (Théâtre national de Strasbourg, Ibsen Festival, Frascati). Το 2016 προσκλήθηκε στο International Forum του Theatertreffen του Berliner Festspiele, ως υπότροφος του Goëthe Institut. Το 2018 συμμετείχε, με την ταινία “Third Kind” του Γιώργου Ζώη, στο τμήμα Semaine de la Critique του Φεστιβάλ Καννών.
