Release Athens 2024 – Ο Βαλάντης Τερζόπουλος έκανε το ταξίδι Βόλος – Αθήνα όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ήθελε να δει όλη την εμφάνιση των Ride, περίπου τα κατάφερε.
Απόγευμα Πέμπτης 21 Ιουνίου. Ήμουν φιλόδοξος. Το κόλλημα στην κίνηση ήταν απίστευτο, έφτασα δύο ώρες αργότερα από την ώρα που επιθυμούσα.
Να πω την αλήθεια για τους Ride και τους Smile περισσότερο είχα κατεβεί στο Release Athens της περασμένης Πέμπτης, όχι δηλαδή πως με χάλαγαν οι Pulp…
Πέρασα και ένα ωραιότατο δεκαπεντάλεπτο με τα παιδιά την είσοδο του φεστιβάλ που έψαχναν γιατί το εισιτήριο μου ήταν “χτυπημένο” απ τις 17:30 (πως γίνεται ρε παιδιά όταν οι πόρτες ανοίγουν στις 18;00) κατάφερα να μπω.
Οι Ride ήταν στη σκηνή και είχαν ήδη παίξει τα αγαπημένα μου “Twisterella” και “Leave them all behind”.
Ήταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα. Με Ride στα αυτιά πέρασα την εφηβεία μου. Και χάρηκα έστω και βιαστικά περπατώντας να πάω μπροστά, που έβλεπα 50αρηδες αγκαλιά να τραγουδούν. Είναι μπαντάρα!!! Και σήμερα να ξαναέπαιζαν θα ξαναπήγαινα να τους έβλεπα. To “Seagull” για τελευταίο τους κομμάτι το απογείωσαν! Μαζί και μένα!!
Ο χρόνος κυλούσε εύκολα. Και η ώρα για τους Smile έφτασε. Είναι ένα σούπερ συγκρότημα που γεννήθηκε στην πανδημία.
Να πω πως το “Wall Of Eyes” είναι απ’ τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει μέσα στο 2024.
Δεν ξέρω τι περίμενε ο περισσότερος κόσμος να δει, να ακούσει. Και δεν ξέρω τελικά αν όσοι ήρθαν για να τους δουν το χάρηκαν.
Δίπλα μου ήταν κάτι Ιταλοί τύφλα στο μεθύσι και άρχισαν να παίζουν ξύλο. Μια άλλη κυρία πιο μπροστά μου απειλούσε ότι θα έφευγε από το φεστιβάλ. Εγώ ξέρω πως όταν έχεις έναν απ’ τους σημαντικότερους performer του πλανήτη, την απόλυτη μουσική ιδιοφυΐα οφείλεις να το σεβαστείς.
Ο Thom Yorke πάνω στη σκηνή ήταν σαν λες και οι προσευχές μας είχαν εισακουστεί! Δίπλα του ο ήταν ο Jonny Greenwood παίζοντας από κιθάρα και συνθεσάιζερ μέχρι πιάνο και άρπα στο “Speech Bubbles”. Ο σαξοφωνίστας Robert Stillman ανέβασε την ένταση, στο υπέροχο “Instant Psalm”. Και να σημειώσουμε εδώ τα υπέροχα κρουστά του επιδέξιου Tom Skinner καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ.
Δεν ξέρω αλλά έχω την εντύπωση ότι ο ήχος των Smile οι αλλαγές του ρυθμού, οι στίχοι του Yorke, συνθέτουν ένα masterclass στο «πώς να ανατινάξεις το μυαλό όλων». Φοβερή εσωτερικότητα όλο το σετ τους. Τους αδίκησε ο χώρος, ο τυχαίος κόσμος και η κακή ακουστική (έτσι τουλάχιστον μου είπαν) που είχε κάτω απ’ τις θέσεις των Vip. Μπροστά ήταν καλά!
«Κάνουμε ένα encore», έγραφαν οι οθόνες. “Είστε έτοιμοι να ζήσετε μια απ’ τις καλύτερες βραδιές της ζωής σας”, συνεχίζει να γράφει.
Με μια σατέν κουρτίνα να υψώνεται, μια πανσέληνο που αρχίζει να ξεδιπλώνεται στη μεγάλη οθόνη. Η σκιά του Jarvis Cocker εμφανίζεται σιγά σιγά μπροστά μας καθώς τραγουδά τις πρώτες γραμμές του «I-Spy», αρχίζει το live των Pulp. Εντυπωσιακή είσοδος!
Ο Jarvis είναι πια 61 ετών και ο τρόπος που γλιστράει στη σκηνή, χτυπώντας τα χέρια του, σκύβοντας προς τα πίσω και κάνοντας φιγούρες κατά τη διάρκεια των τραγουδιών είναι σαν μια μπάλα ενέργειας. Ο τρόπος δε που επικοινωνεί με το κοινό είναι οικείος. Συμπεριφέρεται σαν γενναιόδωρος και ζεστός οικοδεσπότης που μας έχει καλέσει σπίτι του. Όλα αυτά σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις γιατί τελικά είναι ένας απ τους αγαπημένους ήρωες της Britpop. Το χάρισμά του δεν το έχασε ποτέ ο άτιμος, ούτε στο ελάχιστο από την εποχή της ακμής των Pulp. Με το “Common People” στο πρώτο απ’ τα δυο encore ο Cocker παρουσίασε την μπάντα ονομαστικά, πριν μιλήσει για λογαριασμό του.
“My name is Jarvis, I was born to perform. I exist to do this.” Και με το “Glory Days” στο δεύτερο encore για κλείσιμο, ο Jarvis και η παρέα του κατάφεραν με επιτυχία να μας χαρίσουν δυο ώρες ασταμάτητου ρομαντισμού και νοσταλγίας.
