Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ είχε σκοπό στη ζωή του. Θα γινόταν χορευτής.
Πολλοί θα θεωρούσαν τις δυσκολίες που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσει ακολουθώντας το όνειρό του αξεπέραστες. Εκείνος τις έβλεπε ως προπόνηση της ψυχής του. Ο διάσημος χορευτής γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1938 στη Ρωσία και έφυγε από τη ζωή, μόλις 55 ετών, στις 6 Ιανουαρίου 1993 στο Παρίσι. Είχε προσβληθεί από τον ιό HIV.
Ο χορευτής και χορογράφος Ρουντόλφ Χαμέτοβιτς Νουρέγιεφ ήταν ταταρικής καταγωγής Ρώσος χορευτής και χορογράφος, εκ των κορυφαίων του 20ου αιώνα στο κλασικό μπαλέτο. Γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1938 σε ένα βαγόνι της Υπερσιβηρικής αμαξοστοιχίας και ενώ η μητέρα του βρισκόταν καθ’ οδόν προς το Βλαδιβοστόκ, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του στον Κόκκινο στρατό. Οι γονείς του ήταν μουσουλμάνοι, ταταρικής καταγωγής.
Η καριέρα του Νουρέγιεφ ξεκίνησε από τα διάσημα μπαλέτα Κίροφ το 1958, αφού πρώτα σπούδασε στην Ακαδημία Βαγκάνοβα της Αγίας Πετρούπολης έχοντας γίνει δεκτός το 1955, σε ηλικία 17 ετών.
Σύντομα αναδύθηκε η τεχνική, η αρμονία και το ταλέντο του, κάτι που συνέτεινε ώστε να γίνει πρωταγωνιστής στους περισσότερους βασικούς ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου.
Το 1961 στο Παρίσι, σε μία περιοδεία των μπαλέτων Κίροφ του Λένινγκραντ, ο 23χρονος τότε Ρούντολφ Νουρέγιεφ, που ήταν πρώτος χορευτής των μπαλέτων, ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία ενώ ετοιμαζόταν να αναχωρήσει με τον θίασο για την Αγγλία. Από τότε έζησε και διέπρεψε στα μεγάλα μπαλέτα της δύσης.
“Ιδιοφυής ή εκκεντρικός; Κακομαθημένος “μπίτνικ” ή ήρωας σ’ ένα παραμύθι με νεράιδες; Ο Νουρέγιεφ – ο Τάταρος με τα σχιστά μάτια που είδε για πρώτη φορά το φως σ’ ένα βαγόνι του Υπερσιβηρικού, ο χορευτής-μύθος του 20ού αιώνα, ο μονήρης κοσμικός του διεθνούς τζετ σετ- υπήρξε ένα σύνολο αντιφατικών χαρακτηριστικών, αλλά πάντοτε στην ακραία μορφή τους. “Είμαι ανηλεής με τον εαυτό μου”, είχε εξομολογηθεί κάποτε ο ίδιος, σε μια συνέντευξή του στο Paris Match. “Έχω ανάγκη από τεράστια συγκέντρωση και δύναμη όταν χορεύω… Είμαι πάνω στη σκηνή σαν πάνω σε νησί”. Συγκλονιστική ομολογία για τη μοναξιά της ιδιοφυΐας και για τον εγωκεντρισμό του καλλιτέχνη που αντισταθμιζόταν, μόλις και μετά βίας, με τα χειροκροτήματα και τις διθυραμβικές κριτικές που δεχόταν σε κάθε παράσταση ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Από την πρώτη ως την τελευταία!”
Οι παρακάτω προτάσεις “έρχονται” από τις σημειώσεις του διάσημου χορευτή.
Ήταν η μυρωδιά του δέρματός μου που άλλαζε, ήταν η προετοιμασία πριν από κάθε μάθημα.
Ήταν η απόδραση από το σχολείο και μετά από τη δουλειά στα χωράφια με τον πατέρα μου, γιατί ήμασταν δέκα αδέλφια.
Να κάνεις δύο χιλιόμετρα με τα πόδια, για να πας στη σχολή χορού. Και όταν ήμουν εκεί…
Η μυρωδιά της καμφοράς, του ξύλου, η στολή χορού…
Ήμουν αετός στη κορυφή του κόσμου. Ο ποιητής ανάμεσα στους ποιητές. Ήμουν παντού και τα πάντα!!!
Το μόνο πράγμα που με συνοδεύει είναι ο χορός μου. Η ελευθερία του να υπάρχω..
Είμαι εδώ αλλά εγώ χορεύω με τον νου, πετώ πιο μακριά από τα λόγια μου, πιο μακριά από τον πόνο μου.
Αν λυπόμαστε τα πληγωμένα πόδια μας, αν τρέχουμε μόνο πίσω από τον στόχο μας και δεν καταλαβαίνουμε τη μοναδική ευχαρίστηση της κίνησης, δεν καταλαβαίνουμε το νόημα της ζωής.
Εκεί που η έννοια είναι στο γίγνεσθαι και όχι στο φαίνεσθαι.
Κάθε άνδρας θα έπρεπε να χορεύει. Σε όλη του τη ζωή. Ας μην είσαι χορευτής… .αλλά να χορεύεις…
Να χορεύεις!!!
