του Γιάννη Παναγόπουλου
Εικόνες Μάριος Λώλος* //
Ο Ζακ Κωστόπουλος δεν είναι πια εδώ για να ερωτηθεί. Γιατί όλα αυτά; Σε μια νορμάλ κοινωνία δεν θα ήταν κάτι παραπάνω από μέρος μιας ισορροπίας. Προσανατολίστηκε, ενσωμάτωσε όσα δεν χωρά το καλάθι νοικοκυραίου. Οροθετικός, ομοφυλόφιλος, ναρκομανής, ακτιβιστής. Μια ζωντανή δήλωση ενάντια σε κάθε ταμπού που σέρνει στο χρονοδιάβα του ο κάθε οικόσιτος, εξασκημένος στη βία μιας ανήθικης ηθικής, άνθρωπος της διπλανής πόρτας.
Χωρίς την κάλυψη μίντια χτες -2 Οκτώβρη- στη γωνία των δρόμων Γλάδστωνος και Πατησίων, γύρω στις 2000 άνθρωποι μαζεύτηκαν για να τιμήσουν τη μνήμη του. Δεν ξέρω αν ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν πολύς ή λίγος. Η συγκέντρωση δεν είχε μέγεθος παρέλασης pride. Δεν είχε επίσης τους χρυσούς χορηγούς που έλκει η τελευταία. Κάθε πρόσωπο και μια δήλωση υπέρ της ανθρωποποικιλότητας. Αυτής που κάθε πόλη χρειάζεται. Αυτής που κάθε πόλη πρέπει να κατανοήσει την ύπαρξή της.
Η δολοφονία του Ζακ συνεχίζει να παράγει διάλογο. Είναι το νέο επεισόδιο βίας που χτυπά την πόρτα μας και τροφοδοτεί το τέλος της σχέσης πολλών με την υποταγή σε μια επίπλαστη αξιοπρέπεια που πολλοί ονομάζουν φυσική.
Ο σεβασμός στη μνήμη νεκρού έχει φύλο;
*ευχαριστούμε τον Μάριο Λώλο για την παραχώρηση των εικόνων του προς δημοσίευση
