Σινεμά | Η Ηλιαχτίδα μου – Η ευαίσθητη ματιά του Ιαπωνικού κινηματογράφου

Η Ηλιαχτίδα μου (2024) – Μια τρυφερή ιστορία αγάπης, μαγευτική μέσα στην απόλυτη απλότητα και αυθεντικότητά της, από το νέο κύμα του Ιαπωνικού σινεμά. Τη σκηνοθεσία και το σενάριο υπογράφει ένα από τα πιο αξιοσημείωτα ταλέντα του ασιατικού σινεμά, ο 28ρονος Χιρόσι Οκουγιάμα. Η ταινία θα προβάλλεται στα σινεμά από την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου.

Σε ένα νησί της Ιαπωνίας, η νωχελική ζωή περιστρέφεται γύρω από την αλλαγή των εποχών. Ο ερχομός του χειμώνα σημαίνει ότι ήρθε η ώρα για χόκεϊ επί πάγου στο σχολείο, αλλά ο μικρός Τακούγια δεν ενθουσιάζεται καθόλου με αυτήν την ιδέα. Το πραγματικό του ενδιαφέρον εστιάζεται στη Σακούρα, ένα ανερχόμενο αστέρι του καλλιτεχνικού πατινάζ από το Τόκιο, η οποία τον μαγεύει με τις ικανότητές της στον πάγο. Η Ηλιαχτίδα μου – Επίσημη Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών 2024.

Υπάρχει ένας χαμηλόφωνος ουμανισμός εμφανής από τα πρώτα λεπτά κιόλας στο φιλμ του Χιρόσι Οκουγιάμα που κάνει το κινηματογραφικό ταξίδι να ξεκινάει αρκετά ελπιδοφόρα. Στο τέλος της διαδρομής δεν μετανιώνει κανείς για την όλη εμπειρία, αλλά στο μεταξύ έχουν κάνει την εμφάνισή τους κάποια «σαμαράκια» που προκαλούν μια κάποια ζημιά στην τελική εικόνα.

Το επίκεντρο της πλοκής αλλάζει όσο περνάει η ώρα. Ενώ αρχικά το σενάριο εστιάζει στον μικρόκοσμο που περιβάλλει τους δύο έφηβους πρωταγωνιστές, παρατηρώντας συμπεριφορές και συζητήσεις ανάμεσα σε παιδιά αλλά και τις βάσεις που βρίσκονται στο πεδίο της οικογένειας, σταδιακά «ανεβαίνει» στο προσκήνιο ένας δευτερεύων μέχρι τότε χαρακτήρας που με τη σειρά του αναδεικνύει τη βασική θεματική που απασχολεί τελικά το σενάριο.

Ενδιάμεσα έχει προηγηθεί ένα δράμα αρκούντως τρυφερό, με κατανόηση απέναντι στις προσωπικές διαδρομές των ηρώων και ουκ ολίγες στιγμές που έχουν τη δυνατότητα να χαρίσουν στον θεατή ένα χαμόγελο καλοπροαίρετης ικανοποίησης.

Σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας μεταβάλλεται δραματικά η σχέση ανάμεσα σε δύο βασικά πρόσωπα, κάτι που οδηγεί και σε διαφορετικού τύπου εξελίξεις το σύνολο. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, μιας και αυτή η «στροφή» έχει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα να πει σε κοινωνικό επίπεδο, όμως γίνεται ένα φάουλ στο πώς αντιμετωπίζεται από τον Οκουγαάμα ένας εκ των χαρακτήρων, σαν κατά κάποιον τρόπο να είναι η «πηγή του κακού» για την πορεία των εξελίξεων από ένα σημείο κι έπειτα, ενώ η αλληλεπίδραση που οδηγεί σε όσα συμβαίνουν αργότερα είναι πιο σύνθετη στη φύση της για να συνοψιστεί σε κάτι σχεδόν απόλυτα αφοριστικό.

Αν επιλεγόταν μια μεγαλύτερη έμφαση (όχι σε αποκλειστικό βαθμό εννοείται, αυτό θα είχε άλλες αρνητικές επιπτώσεις στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα) στην οπτική γωνία του ατόμου αυτού τότε θα προέκυπτε κάτι καλύτερα επεξεργασμένο, που ναι, θα μπορούσε ακόμη και να σταθεί δίπλα σε δυνατές δουλειές των τελευταίων ετών από Ιάπωνες δημιουργούς παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας, από τον Koreeda μέχρι την Kawase.

Και το φινάλε είναι κάπως προβληματικό, από την άποψη ότι απότομα αλλάζει πάλι το τι μοιάζει να ενδιαφέρει τον Okuyama, χωρίς να συνδυάζονται πολύ αρμονικά μεταξύ τους οι δύο παράλληλες υποπλοκές, ειδικά από τη στιγμή που έχουν πολύ διαφορετικές καταλήξεις η μία από την άλλη. Κάτι πάντως που μένει σταθερό σε όλη τη διάρκεια των 100 λεπτών είναι η όψη της ταινίας, η οποία είναι πραγματικά πανέμορφη. Ειδικά το «παιχνίδι» που γίνεται με το φως του ήλιου οδηγεί σε μερικές πολύ εντυπωσιακές εικόνες, κάποιες εκ των οποίων και με συμβολική δύναμη σε συνάρτηση με τα όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης.

Ελαφρώς άνιση η σούμα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχει έλλειψη προτερημάτων, κάθε άλλο. Απλά είναι το έργο ενός σκηνοθέτη που έχει δυνατότητες, τραβάει σε πρώτη φάση την προσοχή και σε σχέση με το τι ύψη θα μπορούσε να αγγίξει στο άμεσο μέλλον, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμη στην πολυπόθητη δημιουργική ωριμότητα (είναι και πολύ νωρίς ακόμη), με ό,τι θετικό και αρνητικό συνεπάγεται αυτό. Διαθέτει πάντως μια ευαισθησία που θα κερδίσει ειδικά αυτούς που «κυνηγάνε» πολύ ένα πιο ανθρωποκεντρικό σινεμά, και σίγουρα το επιμύθιο που προχωρά εμμέσως σε μια επίκληση για μεγαλύτερη αλληλοκατανόηση βρίσκεται σε μια σωστή κατεύθυνση.