Του Γιώργου Κουλούρη //
Το άλμπουμ μας «Fell Frozen» ρουφήχτηκε θαρρείς από κάποια μυστηριώδη μαύρη τρύπα. Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Πηγαίνοντας σ’ ένα δισκάδικο ν’ αγοράσουμε για παρηγοριά το «Absolute beginners» του Ντέιβιντ Μπόουι δεν αντέξαμε. Όχι, δεν μπορούμε να μείνουμε πια εδώ. Οι South Of No North πρέπει να φύγουν. Εξάλλου, είμαστε αρκετά μικροί (ακόμα). Δεν έχουμε φτάσει ούτε καν τα 23.
Ακούμε λοιπόν το σχέδιο του Ανδρέα με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Μόνο τα αεροπορικά εισιτήρια συν λίγα χρήματα και κατευθείαν θα φεύγαμε για Δυτικό Βερολίνο (που είχε ξαναπάει).
Εκεί κάπως θα γνωριζόμασταν με κάποιους που θα ήξεραν κάποιους άλλους για να παίξουμε κάπου. Κάπως έτσι, απλά και όμορφα, θα αρχίζαμε την ευρωπαϊκή μας καριέρα. Θα παρατούσαμε όλους και όλα λοιπόν και μόνοι μας οι 4 ηρωικά θα ξανοιγόμασταν… για πού; Πώς; Με ποιον σύνδεσμο; Πόσο καιρό θ’ αντέχαμε και πώς, στην περίπτωση που δεν τα καταφέρναμε, θα επιστρέφαμε;
Να υπενθυμίσω ότι τότε, για να ταξιδέψεις οπουδήποτε στην Ευρώπη, χρειαζόταν κανονικότατα διαβατήριο, βίζες, χρόνος παραμονής… Έτσι, το σχέδιο όπως διαμορφωνόταν έφερνε περισσότερο σε κάτι που έμοιαζε με κάποιου είδους λαθρομετανάστευση. Μόλις πατάγαμε το πόδι μας στη Δυτική Γερμανία θα μεταβαίναμε αμέσως στο Δυτικό Βερολίνο (που αναφέρω ήταν βαθιά μέσα στην Ανατολική Γερμανία) κι εκεί μην τους είδατε τους παναήδες.
Για να συμβούν όλα αυτά, έπρεπε να παρθεί η κρίσιμη απόφαση. Ψηφίσαμε… η πρώτη απογοήτευση ήρθε. Η απόφαση πέρασε μεν, όχι όμως με το δόγμα της μπάντας μας που καθόριζε την πλήρη ομοφωνία αλλά με μόλις 3 ΝΑΙ και 1 τεράστιο ΟΧΙ. Ήδη υπήρχε εμπλοκή. Έπρεπε αυτός ο South που διαφωνούσε, κάπως να πειστεί ν’ αλλάξει γνώμη γιατί διαφορετικά όλα θ’ ανατρέπονταν.
Συζητούσαμε αναλυτικά και για πολλές ώρες για όλα τα καλά, συναρπαστικά ή άγνωστα που μας περίμεναν, όμως μια πιο ψύχραιμη προσέγγιση μάς προσγείωνε σιγά–σιγά στη σκληρή πραγματικότητα. Η απάντηση του Ανδρέα στην ερώτηση για το πώς, υποθετικά, θα επιστρέφαμε αν όλα είχαν πάει στραβά και, εκτός των άλλων, θα ήμασταν άφραγκοι, μας έκανε να καταλάβουμε ότι έπρεπε εκ νέου να προσδιορίσουμε την πορεία μας εντός Ελλάδος (δυστυχώς).
Με τίποτα δεν θα μπορούσαμε να βασιστούμε στην πατριωτική φιλανθρωπία των προξενικών αρχών που, όπως υποστήριζε, σίγουρα θα μας προσέφεραν τα χρήματα για τα εισιτήρια επιστροφής.
Να σημειώσω εδώ ότι, εκτός της οικονομικής μας στενότητας, οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων τότε ισοδυναμούσαν με τα σημερινά δεδομένα σε υπερατλαντική παρά εντός Ευρώπης πτήση.
Είναι λίγο περίεργο το πόσο περιορισμένοι, σχεδόν φυλακισμένοι, αισθανθήκαμε τότε.
Ακόμα και σήμερα, δεν έχω τη βεβαιότητα, αν τα πράγματα ερχόντουσαν αλλιώς, πώς θα κατέληγε για τους South εκείνη η απόφαση. Έτσι το ΟΧΙ που δεν άλλαξε, άλλαξε, όλη την πορεία και φυσιογνωμία της μπάντας. Στην πορεία του χρόνου θα εντάσσαμε πληκτράδες και ό,τι άλλο χρειαζόταν τότε ώστε να κινηθούμε όσο πιο κοντά γινόταν στα «standards» ξένων συγκροτημάτων που είχαμε παρακολουθήσει και πολύ μας άρεσαν. Η παρουσία μας πια σε live θα γινόταν όσο πιο «επαγγελματική» μπορούσε. Έτσι, σιγά–σιγά διαρθρώσαμε όλο το «team» των South Of No North που έδρασε από το 1987 ως και το 1990 (σ.σ. μικρή εικόνα του είδαν όσοι βρέθηκαν στο reunion του 2003 στο Gagarin).
Εκτός από δύο πληκτράδες, πήραμε υπεύθυνο για τον ήχο, άνθρωπο για τα φώτα, stage roadies, βοηθούς γενικών καθηκόντων, security roadies και φυσικά μάνατζερ.
Αυτά σχεδιάζαμε το 1986 αποδεχόμενοι την αλήθεια που είχε διαμορφωθεί και αρχίζαμε να τα πραγματοποιούμε στην πρώτη μεγάλη συναυλία της Γεωπονικής το 1987. Πάντως, ακόμα θυμάμαι έντονα το live στο «Swing» στα Εξάρχεια γιατί γνωρίζαμε ότι θα ήταν και το τελευταίο που θα παίζαμε οι τέσσερις μας μόνο.
Υπήρχε κάτι που τελείωσε σ’ εκείνη την εμφάνιση, στις αρχές του 1987 στην Πλατεία.
Μια καινούρια εποχή άρχιζε για τους SONN που θα έφερνε όμως, ανάμεσα στ’ αλλά, και το πιο αγαπημένο μας βινύλιο, το ομώνυμο 3ο άλμπουμ. Που, μόνο και μόνο η δημιουργία του, αποτέλεσε άθλο και έφερε ελπίδα, αισιοδοξία, μαγεία. Εδώ που τα λέμε, εκείνη η απόφαση που πήραμε έφερε πολλές δυνατές στιγμές και ανατροπές που μας σημάδεψαν σαν μπάντα αλλά, κυρίως, μας χάρισε έναν άλλο τρόπο σκέψης σαν άτομα.
1. Lene Lovich – Lucky Number.
2. Motors – Airport.
3. Cock Robin – Worlds Apart.
4. John Foxx – Europe After The Rain.
