Στην πρόβα | «Απολυμένη» στο Θέατρο Αλκμήνη: «…μόνο λίγο κραγιόν και το καλύτερο χαμόγελο…». Πίσω από την απατημένη από τον ίδιο της τον εαυτό, πίσω από την εγωκεντρική και ναρκισσιστική άλλοτε Μαριέττα, κρύβεται ένας άνθρωπος που πάντα ήταν μόνος, που δεν ένοιωσε ποτέ το χάδι, που δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του να ακούσει μια γλυκιά κουβέντα, που κλώτσησε την ομορφιά της απλότητας για χάρη της σκληρότητας και την υλιστικής πλάνης
Η «Απολυμένη» του Αντώνη Τσιπιανίτη είναι ένα από εκείνα τα έργα που αντιπροσωπεύουν με ακρίβεια καθρέφτη την εποχή του. Στις ημέρες μας πάντα θα υπάρχει λόγος να ανεβαίνει και ένα καινούριο ανέβασμα έρχεται από σήμερα Σάββατο 6 Απριλίου στο Θέατρο Αλκμήνη, σε σκηνοθεσία των Αλέξανδρου Λιακόπουλου και Γιωργή Κοντοπόδη. Στο ρόλο της «Απολυμένης» η Βάσω Γουλιελμάκη. Η παράσταση ανεβαινει σε παραγωγή της νεοσύστατης Duke Productions.
«Το επιλέξαμε ή μας επέλεξε;» θα αναρωτηθεί ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος, ένας από τους σκηνοθέτες της παράστασης. «Δεν ξέρω, πάντως είναι μία ευτυχισμένη συγκυρία. Η Βάσω, Απολυμένη στο έργο του Αντώνη, πιστεύω ότι θα κερδίσει την καρδιά των θεατών» και θα συμπληρώσει «Θέλω να σταθώ στον καινούργιο άξιο παραγωγό Χρήστο Δούκα, που ξεκινά το θεατρικό του ταξίδι με ήθος, ενθουσιασμό, αθωότητα και με ένα πλατύ χαμόγελο όπως αυτό της ηρωίδας του έργου»
Στην τελευταία γενική πρόβα της παράστασης, παραμονή της πρεμιέρας, το σαλόνι της Μαριέττας –αυτή είναι η ηρωίδα- βρίσκεται στη σκηνή του θεάτρου, τόσο ανοιχτό και συνάμα ερμητικό κλειστό. Η άλλοτε επικοινωνιακή κοσμικογράφος έχει χάσει πια τη δουλειά της, έχει χάσει την αίγλη της και βρίσκεται σε αναγκαστική από την ίδια της τη ζωή απομόνωση. Η αναπάντεχη αποκαθήλωση της, η οικονομική πλέον ένδεια της, την οδηγούν αναπόφευκτα σε ένα ταξίδι ομολογίας, επαναπροσδιορισμού και συνειδητοποίησης. Οι μικροαστικές αυταπάτες, απόρροια της ίδιας της, της δουλειάς καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη και η σκληρή πραγματικότητα την επαναφέρει στην ουσία της ίδιας της ζωής. Για πόσο;
Αυτή η σύγκρουση αυταπάτης-πραγματικότητας αποτελεί και το βασικό διακύβευμα ενός έργου, που μόνο ως μονόλογος θα μπορούσε να αποκτήσει σώμα και ψυχή. «Η πραγματικότητα όσο σκληρή και να μας φαίνεται στην αρχή είναι σίγουρα καλύτερη από την οποιαδήποτε αυταπάτη» θα διαπιστώσει ο Γιωργής Κοντοπόδης, ο έτερος σκηνοθέτης. «Άλλωστε δεν είναι η πραγματικότητα αυτή στην οποία πρέπει να προσδώσουμε να επίθετο αλλά ο τρόπος με τον οποίο την αντιμετωπίζουμε εμείς. Αν λοιπόν η στάση μας είναι η στάση ενός ανθρώπου που θέλει να εξελίσσεται και να προχωράει, η πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να είναι ευνοϊκή γεμάτη προκλήσεις και αφορμές για να γίνουμε καλύτεροι αύριο» θα συμπληρώσει.
Η Βάσω Γουλιελμάκη κινείται γεμάτη ενέργεια στη σκηνή. Περιφέρεται ανάμεσα στα ξεφτισμένα πια ιερά τοτέμ της ζωής της: αστραφτερά ρούχα, επώνυμα αξεσουάρ, ιλουστρασιόν life-style περιοδικά. Και ενώσω αφηγείται τα περασμένα μεγαλεία της Μαριέττας της μέσα στα συντρίμμια της επίπλαστης ευδαιμονίας της, δεν μπορεί να μην εντοπίσει κανείς, μέσα από στιγμιαίους σπαραγμούς της φωνής της και το υγρό απεγνωσμένο βλέμμα της, αυτά τα ψήγματα ευαισθησίας που σταδιακά γιγαντώνονται μέσα στην παράσταση.
Ποια είναι η Μαριέττα; «Η Μαριέττα είναι κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου που μπορεί να έχει μια δύσκολη στιγμή στη ζωή του! Μια ανατροπή “τα πάνω κάτω που θα λέγαμε που ακόμη κι αν δεν έχεις περάσει ο ίδιος έχεις αγγίξει, έχεις ακούσει, έχεις αισθανθεί! Μια γυναίκα εδώ που δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μην συμπονέσει ,να μην ταυτιστεί γιατί είναι πάνω από όλα ένας αληθινός άνθρωπος» θα μου μιλήσει η ίδια η Βάσω Γουλιελμάκη για την ηρωίδα της. Υπάρχουν στοιχεία που ταυτίζεται η ίδια μαζί της; «Έχω περάσει πολλές ανατροπές στη ζωή μου και έχω περάσει πολλά είδη πείνας όπως λέει και η ίδια» θα μου πει με έμφαση και θα συνεχίσει « Όλα αυτά με άλλαξαν, άλλες φορές με μαλάκωσαν, άλλες μου έδωσαν ώθηση για διεκδίκηση, με θύμωσαν, με έριξαν αλλά ποτέ δεν επέτρεψα να μην ξανασηκωθώ ,όπως η Μαριέττα. Έχω, έχουμε όλοι μας κοινά έτσι θεωρώ. Δεν υπάρχει περίπτωση, ό,τι ηλικία και να έχεις ότι φύλο και να είσαι να μην είχες πείνα για επικοινωνία, για μια αγκαλιά, για ένα χάδι, για μια καλή κουβέντα, ένα ευχαριστώ».
Και σε αυτά ακριβώς τα σημεία είναι που η ερμηνεία της έχει επικεντρωθεί. Πίσω από την απατημένη από τον ίδιο της τον εαυτό, πίσω από την εγωκεντρική και ναρκισσιστική άλλοτε Μαριέττα, κρύβεται ένας άνθρωπος που πάντα ήταν μόνος, που δεν ένοιωσε ποτέ το χάδι, που δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του να ακούσει μια γλυκιά κουβέντα, που κλώτσησε την ομορφιά της απλότητας για χάρη της σκληρότητας και την υλιστικής πλάνης. Η Βάσω Γουλιελμάκη «παίζει» με τις αντιθέσεις της Μαριέττας ισορροπημένα, αποφεύγοντας τόσο τη μιζέρια όσο και τη σάχλα, που ελλοχεύσουν στον ρόλο.
Άλλωστε, μπορεί κανείς να διακρίνει ότι αυτή η προσέγγιση της Μαριέττας, αποτέλεσε κοινή σκηνοθετική «γραμμή’» και οδηγία. «Προσεγγίσαμε την ηρωίδα με αγάπη, τρυφερότητα και ειλικρίνεια. Είχαμε στα χέρια μας ένα κείμενο ενός ευαίσθητου συγγραφέα ο οποίος χτύπησε τις χορδές μίας ευαίσθητης ηθοποιού. Πως μπορείς να το αγνοήσει αυτό και να μην το έχεις σκηνοθετικό μπούσουλα… Δουλέψαμε με πολύωρες πρόβες προσπαθώντας για το καλύτερο αποτέλεσμα με γέλιο και δάκρυ χαρά και συγκίνηση. Με αλήθεια, όπως η ίδια η ζωή!» θα πει ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος.
Με το περίφημο «Money makes the world go round» της Λάιζα Μινέλι από το Καμπαρέ, αλλά και με το «Money, money, money» των ABBA, να κρατούν στα ύψη την pop αισθητική της παράστασης, το επικεντρωμένο και χωρίς φλυαρία σκηνικό του Γιωργή Κοντοπόδη και τα καταδεκτικά κοστούμια της Νόρας Πόντι, ο λόγος του Τσιπιανίτη παίρνει τη θέση του στο σκηνικό χωροχρόνο. Τα λόγια της Μαριέττας, εκφέρονται όχι απλά σαν πρόσκαιρα και κούφια λόγια απογοήτευσης αλλά ηχούν και παραμένουν οροσημικά μιας εποχής. Η Βάσω Γουλιελμάκη θα ξεχωρίσει ατάκες όπως «Εάν πρέπει να έχει ένα στόχο ο άνθρωπος στη ζωή του είναι να μην μπορεί να τον απολύσει κάνεις από πουθενά, όχι από μια δουλειά αλλά από τη χαρά της ζωής!», «Η πείνα κάνει τον άνθρωπο σοφό. Ο πεινασμένος άνθρωπος δεν είναι πια ανόητος. Ανόητος ήταν πριν γι’ αυτό πεινάει» ή ακόμα «Ένα χαμόγελο, τόσο καιρό αρκούσε ένα χαμόγελο, ένα χαμόγελο…»
Τελικά η Μαριέττα είναι θετικός ή αρνητικός χαρακτήρας; «Το πρόσημο της Μαριέττας είναι ξεκάθαρα θετικό όπως και όλων των ανθρώπων που η ζωή τους φέρνει ένα πλήγμα και καταφέρνουν μέσα από αυτό να βρουν το θετικό και να προχωρήσουν παραπέρα, Η ηρωίδα μας ενώ τη γνωρίζουμε και τη συναντάμε σε μία κατάσταση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άκρως αρνητική καταφέρνει με σωστή σκέψη διάθεση και ευαισθησία, να χαμογελάσει και να καταλάβει ποια είναι η αξία της ζωής» θα τονίσει με νόημα ο Γιωργής Κοντοπόδης.
«Ήσουν πάντα σίγουρη για τον εαυτό σου, τώρα σε βλέπω συντετριμμένη και δεμένη». Η μελαγχολική και συνάμα αισιόδοξη «Chiquitita» θα σφραγίσει την παράσταση-μονόλογο σε μια απαρχή διαλόγου με την ίδια τη ζωή. Δεν υπάρχει φινάλε. Υπάρχει ζωή. Μόνο Ζωή,
Η παράσταση κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 6 Απριλίου και θα παίζεται στη Σκηνή Intermedia του Θεάτρου Αλκμήνη κάθε Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 18:15. Από 11 Μαΐου έως και 26 Μαΐου κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:15. Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε ΕΔΩ
Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης Αθερινός
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Λιακόπουλος – Γιωργής Κοντοπόδης
Σκηνικά: Γιωργής Κοντοπόδης
Κοστούμια: Νόρα Πόντι
Σχεδιασμός φωτισμού: Μανώλης Μπράτσης
Μουσική επένδυση: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Φωτογραφίες παράστασης: Παντελής Κονσολάκης
Τρέιλερ: Θάνος Αγγελής
Μακιγιάζ: Λένα Καραμάλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Χατζηνικολαΐδη
Οργάνωση παραγωγής: Eυή Τσάφου – Φωτεινή Σάιντερς
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Social Media: Φωτεινή Σάιντερς
Διεύθυνση παραγωγής: Χρήστος Δούκας
Παραγωγή: Duke Productions
Ερμηνεύει η Βάσω Γουλιελμάκη
