Στην πρόβα | «Να γίνω το τραγούδι σου» στο θέατρο Βαφείο: τα «θέλω» και τα «πρέπει». Σε ένα επιτηδευμένα λιτό σκηνικό περιβάλλον, οι προβολείς πέφτουν σε δύο καθημερινούς γυναικείους χαρακτήρες σε μια εξίσου ανεπιτήδευτη σκηνοθεσία που τοποθετεί τους ηθοποιούς μέσα στην ιστορία με τρόπο φυσικό. Με ροή, ρυθμό και ρεαλιστικές αναπνοές, σκιαγραφούνται χαρακτήρες του σήμερα, σε μια αφήγηση που θα μπορούσε να είναι βίωμα του καθενός μας.
Ένα παγκάκι στο Πεδίο του Άρεως, σηματοδοτεί την ανάφλεξη μιας σχέσης. Μιας σχέσης που έχει γεννηθεί στα σχολικά χρόνια και που δεν πρόλαβε να μεστώσει και να γαλουχηθεί. Η Τζωρτζίνα και η Στέλλα συναντιούνται μετά από είκοσι χρόνια, όχι για να θυμηθούν, όχι για να ζήσουν αναμνήσεις αλλά για συνεχίσουν αυτό που άφησαν κάποτε στη μέση. Να γιγαντώσουν ανάστημα στα ίδια εμπόδια, στις ίδιες προκαταλήψεις. Να περάσουν μαζί, χέρι-χέρι από το «πρέπει» στο «θέλω».
Αυτή είναι η ανθρώπινη, τρυφερή ιστορία που θα μας διηγηθούν οι Μαριάνθη Γεωργιάδη με την Εβελίνα Σιγάλα στο Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής, μέσα από τη γραφή και τη σκηνοθεσία του Χρήστου Άνθη.
Σε ένα επιτηδευμένα λιτό σκηνικό περιβάλλον, οι προβολείς πέφτουν σε δύο καθημερινούς γυναικείους χαρακτήρες σε μια εξίσου ανεπιτήδευτη σκηνοθεσία, που τοποθετεί τους ηθοποιούς μέσα στην ιστορία με τρόπο φυσικό. Με ροή, ρυθμό και ρεαλιστικές αναπνοές, σκιαγραφούνται χαρακτήρες του σήμερα, σε μια αφήγηση που θα μπορούσε να είναι βίωμα του καθενός μας.
Βρέθηκα στην πρόβα, σε μια από τις τελευταίες, όπου η παράσταση είχε ήδη πάρει την ολοκληρωμένη μορφή της και (πραγματικά) εντυπωσιασμένος από την εύρυθμη λειτουργικότητά της (αξίζει να αναφερθώ στις υποδειγματικά καλοκουρδισμένες αλλαγές σκηνών) μίλησα με τον Χρήστο Άνθη, τον σκηνοθέτη και τις δύο ηθοποιούς. Μιλήσαμε για το έργο, για τους χαρακτήρες του, για το συναίσθημα της αγάπης, για το πέρασμα του χρόνου, για όσα οι άνθρωποι μετανοούν, για όσα προσδοκούν, για τη γυναικεία φύση.
«Η Τζωρτζίνα είναι μια σύγχρονη γυναίκα γύρω στα 45», θα μου πει η Μαριάνθη Γεωργιάδη. «Έχει οικογένεια, είναι δυναμική, αποφασιστική, φαίνεται ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο, με λίγα λόγια είναι ένα πρότυπο σύγχρονης γυναίκας . Αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. ‘Εχει πολλά όνειρα απραγματοποίητα, πολλά κουτάκια καλά κλεισμένα τα οποία δεν έχουν ακόμα ανοιχτεί. Η οικογένειά της, ο Κώστας, ο σύζυγός της και ο 18χρονος γιος της ο Ηλίας, προφανώς δεν την καλύπτουν πια αφού βρίσκει διέξοδο σε εξωοικογενειακές δραστηριότητες. Ξαναβρίσκεται μετά από είκοσι χρόνια με την τη Στελλίτσα, φίλη από τα εφηβικά της χρόνια, με την οποία είχε αναπτυχτεί τότε μια ιδιαίτερη σχέση. Σχέση η οποία ξαναφουντώνει στο σήμερα, με μεγαλύτερη δύναμη αλλά έχοντας τα ίδια εμπόδια του «πρέπει». Το μόνο σίγουρο, είναι ότι η Τζωρτζινα θέλει οπωσδήποτε τη Στέλλα να παραμείνει στη ζωή της, με κάθε κόστος».
Από την άλλη η Εβελίνα Σιγάλα θα μου πει για τη Στέλλα της: «Μια γυναίκα στα 41, παντρεμένη με δυο παιδιά, σε έναν κλασικό συμβατικό γάμο. Νοιώθει ότι πέρα από τα παιδιά της, δεν έχει καταφέρει τίποτα στη ζωή της. Ανακαλεί την ευτυχία των εφηβικών της χρόνων, τότε που ήταν μαζί με την Τζωρτζίνα, τότε που έκανε ό,τι αγαπούσε, που τραγουδούσε στο συγκρότημα που είχαν . Ανακαλεί όλα όσα άφησε πίσω όταν δημιούργησε οικογένεια, μετανιώνει για τα χαμένα είκοσι χρόνια, που νοιώθει ότι έθαψε τον εαυτό της. Μετανιώνει που δεν σπούδασε, που δεν βρήκε μια δική της δουλειά, για όλα όσα δεν εκπλήρωσε. Παρόλα αυτά είναι έκδηλος ο συντηρητισμός της σε σχέση με τα σημερινά γυναικεία πρότυπα, είναι φανερά κολλημένη στα «πρέπει» της κοινωνίας και της οικογένειάς της. Και παρόλο που λάτρευε την Τζωρτζίνα, την εγκατέλειψε για αυτά τα «πρέπει». Αλλά και τώρα που επανασυνδέθηκε με την εφηβική αγάπη της, είναι αυτά τα ίδια «πρέπει» που ορθώνονται και που θα πρέπει να αντιπαλέψει».
Ένα έργο που αφηγείται έναν έρωτα ανάμεσα σε δύο γυναικες, έναν έρωτα που προσπαθεί να ορθοποδήσει σε μια όχι και τόσο φιλική κοινωνία. Έναν έρωτα που πέρα από τις φυσιολογικές διακυμάνσεις και εντάσεις του, έρχεται να αναποδογυρίσει τις ζωές των ηρωίδων του κάνοντας τες να τις επαναπροσδιορίσουν κάτω από ένα συμπέρασμα πως τελικά η αγάπη δε γνωρίζει χρώμα, φύλο, γλώσσα. Οι Τζωρτζίνα και η Στέλλα, που κάποτε είχαν ένα μουσικό συγκρότημα και τραγουδούσαν μαζί, σκαλίζουν τις ζωές και τις επιθυμίες τους και ψάχνουν να βρουν το δικό τους κοινό τραγούδι. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με ανασφάλεια, άλλοτε με συστολή και άλλοτε ξεδιάντροπα και απελευθερωμένα. Τις συνδέει το κοινό τους παρελθόν, η παράλληλη αν και ξέμακρη κοινή τους πορεία (και οι δύο ακολούθησαν τη στερεοτυπική πορεία μιας γυναίκας κάνοντας γάμους) αλλά αντιμετωπίζουν τα πράγματα με διαφορετικό βλέμμα παρόλη την αμοιβαία έλξη τους. Η μία εκπροσωπεί τα «θέλω» , η άλλη «τα πρέπει» και οι δύο ναζί γίνονται σύμβολα της γυναικείας φύσης και των συγκρούσεων της μέσα από την κοινωνία και την οικογένεια.
Και, αλήθεια, πως «γεννήθηκε» αυτή η ιστορία και μάλιστα από έναν άντρα; « Από τρεις δικές μου ανάγκες» θα καταθέσει ο Χρήστος Άνθης. «Πρώτα-πρώτα ήθελα να σκαλίσω λίγο το συναίσθημα του να «μετανιώνεις». Ίσως να το παθαίνει αυτό πολύς κόσμος μετά τα πενήντα, τότε που σχεδόν ασυναίσθητα αρχίζει κανείς να κάνει έναν απολογισμό του τι θα μπορούσε να έχει κάνει και δεν έκανε, ή του τι έκανε που δεν έπρεπε να κάνει. Το δεύτερο πράγμα, είναι οι δεσμοί των ανθρώπων και πόσο ανθεκτικοί είναι στο χρόνο, και πόσο εύκολα μπορούν να επανακάμψουν ακόμα και αν έχουν περάσει πολλά χρόνια απουσίας. Και βεβαίως, ήθελα πολύ να γράψω ένα έργο για γυναίκες, με γυναίκες και γυναικείους χαρακτήρες, να φέρω στη σκηνή το γυναικείο λόγο μέσα από δύο ωραίους αλλά περίπλοκους γυναικείους χαρακτήρες» και θα συμπληρώσει γελώντας «βάλε τώρα ότι το έργο γεννήθηκε μέσα σε μια βραδιά, μια χειμωνιάτικη βραδιά στην Κέρκυρα. Είναι από αυτά τα έργα που ξεκινάς και μετά τα δάχτυλα «τρέχουν» μόνα τους στο πληκτρολόγιο».
Η παράσταση του Χρήστου Άνθη στο Βαφείο δεν υπόσχεται υπερθέαμα (και δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε να το κάνει) προβάλλοντας ανθρωπινες οικείες συμπεριφορές συναισθήματα. Είναι όμως από αυτές τις παραστάσεις, που μεταλαμβάνεις με τρυφερότητα, κομμάτια της ζωής, που στέκουν απωθημένα στο υποσυνείδητό σου ακριβώς όπως ένα αγαπημένο τραγούδι που οι στίχοι του και η μουσική του έχουν καταλαγιάσει μέσα σου και κάποια στιγμή ανεβαίνει απροδόκητα στα χείλη σου. Είναι αυτό ακριβώς το τραγούδι, που η Τζωρτζίνα και η Στέλλα θέλει να γίνει η μία στα χείλη της άλλης.
Η παράσταση έχει πρεμιέρα την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου στο Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής και θα παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή στις 21:00 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Κείμενο – σκηνοθεσία: Χρήστος Άνθης
Μουσική παράστασης / στίχοι & μουσική για το τραγούδι “Φως” : Μανώλης Μπονιάτης.
Κοστούμια: Σοφία Ιωακειμίδη
Σκηνικά: Όλγα Γεωργιάδου
Φώτα – Ήχος: Σάββας Σουρμελίδης
Εικαστικό poster: Δημήτρης Κουμεντακάκος
Επεξεργασία εικαστικού / Lettering: Λευτέρης Βλαχάκης
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Νανόπουλος
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παίζουν: Μαριάνθη Γεωργιάδη, Εβελίνα Σιγάλα
Το τραγούδι ακούγεται από τις φωνές της Ελένης Μαυρίδη και της Χριστίνας Χρήστου.
Παραστάσεις: Από Παρασκευή 20 Οκτωβρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή στις 21:00 (περιορισμένος αριθμός παραστάσεων)
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 14€
Μειωμένο/Ατέλειες: 9 €
Προπώληση εισιτηρίων More.com
Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής
Αγίου Όρους 16, Βοτανικός (Μετρό Κεραμεικός)
Τηλέφωνο: 21 0342 5637
