Κώστας Β. Ζήσης
Η σκηνή στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιο, έχει μεταμορφωθεί σε ένα δυστοπικό, φουτουριστικό περιβάλλον. Χρώματα και φώτα δημιουργούν το ξεχωριστό σύμπαν που τοποθέτησε ο Θανάσης Τριαρίδης τους ήρωές του για να ξεδιπλώσει τον στοχασμό του πάνω στην εδώ και χρόνια επιστημονική έρευνα και τις θεωρίες για τον χωροχρόνο και στα τεχνολογικά επιτεύγματά της. Μόνο που εδώ, η δική του προβληματική δεν επικεντρώνεται στα «ταξίδια» της ύλης , αλλά στις περιπλανήσεις των αισθημάτων. Αν μεταφέρεται η ύλη σε άλλους τόπους και χρόνους, συμπαρασύρει μαζί της και τον ψυχισμό; Ταξιδεύει ο έρωτας, άραγε;
Η παράσταση του τελευταίου έργου του Θανάση Τριαρίδη, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία ‘Εφης Μεράβογλου, σκηνικά Παύλου Μαυρικίδη, κοστούμια Σοφίας Κατσουρά, φώτα Γιάννη Κατσουρά και μουσική Ρωξάνης Χατζηδημητρίου. Ο Στέλιος Πετράκης και η Κατερίνα Μπουζάνη, αναλαμβάνουν τους ρόλους που μας μεταφέρουν σε αυτό το πρωτότυπο ταξίδι τους στον χώρο και στο χρόνο.
Έργο έξω από τα συνηθισμένα, σε αυτά που μας συνηθίζει ο Θανάσης Τριαρίδης, με την διαφορά ότι σε αυτό ο προβληματισμός για την ταυτότητα του ανθρώπου, προχωράει ακόμα πιο πέρα βάζοντας τις παραμέτρους του χρόνου και του τόπου και ορίζοντας τον έρωτα και την απώλειά του ως την εφαλτήριο δύναμη για αυτή την ατέρμονη περιπλάνηση. ‘Ανθρωποι ή προσομειώσεις τους, ζουν, αναπνέουν, αγαπάνε, κάνουν έρωτα. «Είχα διαβάσει έργα του Θανάση Τριαρίδη» θα μου πει η σκηνοθέτις, λίγο πριν πάρουμε θέσεις στις κερκίδες του θεάτρου και ξεκινήσει η πρόβα «και μου άρεσε πολύ η γραφή και τα θέματα που αγγίζει. Πριν μας βρει ο covid,η Κατερίνα Μπουζάνη, μου πρότεινε να διαβάσω το έργο αυτό και εάν θα με ενδιέφερε να το σκηνοθετήσω. Από τις πρώτες σελίδες άρχισα να το οραματίζομαι και αυτό ήταν αρκετό για να ξεκινήσουμε το υπέροχο ταξίδι της δημιουργίας».
Ήρεμη, αποφασιστική, με μεγάλη συγκέντρωση καθοδηγεί τους ηθοποιούς σε αυτό το περίεργο σκηνικό ταξίδι με την απρόβλεπτη κατάληξη. Οι άνθρωποι ζούνε ξανά και ξανά, τα τοπία αλλάζουν την ποιότητά τους, το ίδιο και η ζωή εντός τους, η λογική φλερτάρει με το παράλογο, και η κβαντική έρχεται να καθορίσει τόπους, ανθρώπους, αισθήματα. Ένα δυστοπικό περιβάλλον, καθόλα αναγνωρίσιμο στην δυστοπικότητα των ημερών μας . «Αυτή η δυστοπικότητα, δυστυχώς, δεν είναι Καθόλου μακριά από την εποχή μας» Η Έφη Μεράβογλου ξετυλίγει την ιδεολογική αποτύπωσητης παράστασής της. «Η κοινωνία μας σταδιακά μετατρέπεται σε μια κοινωνία που επικρατεί η αγριότητα, η επιθετικότητα, το περιβάλλον σταδιακά δεν θα είναι βιώσιμο για όλους τους οργανισμούς. Η Τεχνολογία μέρα με την μέρα εξελίσσεται και εμείς τρέχουμε να την προλάβουμε . Πλέον πάρα πολλές λειτουργίες γίνονται με ρομπότ και πολλές εργασίες έχουν αντικατασταθεί με μηχανήματα»
Ο άνθρωπος στο «Surriento- ο κόσμος ξανά», δεν βιώνει μια και μοναδική πραγματικότητα. Εντάσσεται σωματικά και ψυχικά σε ένα ατέρμονο πήγαινε και έλα στο παρόν, στο παρελθόν, στο μέλλον. Οι ήρωες οδηγούνται στην εικονική «παραπραγματικότητα», όπου ο συναισθηματικός κόσμος πλέον καθορίζεται από τον τεχνολογικό, οι «ηλεκτρονευρώνες» οδηγούν την αντίληψη και τη σύλληψη του σύμπαντος, δημιουργώντας ένα νοητό (ή μήπως εντέλει πραγματικό;) περιβάλλον. «Μήπως σήμερα δεν βιώνουμε αυτήν την «παραπραγματικότητα»;» θα αναρωτηθεί η ‘Εφη Μεράβογλου, και θα συνεχίσει «Τα Social media έχουν συμβάλει αρκετά στο να δημιουργούμε μια εικονική πραγματικότητα και στο να ζούμε σε ένα φανταστικό περιβάλλον καθισμένοι μπροστά από έναν υπολογιστή. Μάλιστα πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε από το Facebook ότι όσοι θέλουν θα μπορούν να αγοράσουν ακίνητα, που κυριολεκτικά δεν υπάρχουν . Τα εικονικά οικόπεδα στο Metaverse. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε ο περισσότερος χρόνος μέσα στην ημέρα μας βρίσκεται σε αυτή την παραπραγματικότητα» .
Και ο έρωτας; Η αφετηρία και το έναυσμα για αυτό το χωροχρονικό ταξίδι πόσο ρόλο παίζει; Ακούμε τον ήρωα να εξομολογείται με πλήρη ειλικρίνια «Ήθελα να φέρω όλο τον κόσμο στα πόδια σου» εξηγώντας γιατί παγκόσμια μνημεία όπως ο πύργος του Άιφελ, οι πυραμίδες της Αιγύπτου βρίσκονται πλέον στο Λονδίνο. Αλλά, και πέρα από το εύρημα των τοπόσημων, οι ίδιες οι αναμνήσεις μπερδεύονται με τις προσδοκίες, το σήμερα είναι ένα εν δυνάμει αύριο ή ακόμα και ένα ξεχασμένο χτες. Είναι κοινός παρονομαστής όλων ο έρωτας .Ο έρωτας χτες, σήμερα, αύριο, τώρα, πάντα και παντού. Έχει τόση δύναμη, να καθορίσει τον κόσμο και να ανατρέψει σύμπαντα; «Η αγάπη έχει τέτοια δόνηση που μπορεί να καθορίσει όλη μας την ύπαρξη. Κάθε πράξη μας έχει και τις συνέπειες της. Δεν γνωρίζω πως θα μπορούσε να ανατρέψει το παρελθόν . Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ότι χωρίς το «τώρα», δεν υπήρχε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Για τον καθένα από εμάς το μόνο που υπάρχει είναι το «τώρα» .Το μέλλον είναι μια πιθανότητα του κάθε τώρα που την ίδια στιγμή είναι και παρελθόν και παρόν και μέλλον. Η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη της συμπαντικής μας ένωσης» θα ξεδιπλώσει η σκηνοθέτις τον προβληματισμό της.
Ποιοι είναι όμως οι δύο άνθρωποι που ίπτανται σε αυτό το ταξίδι;
Τζον: «κανείς δεν ξέρει πως είναι η πραγματική ζωή, μπορεί και εκεί να είμαστε προσομοιώματα ή και ίσκιοι μέσα στο όνειρο κάποιου άλλου…»
Ο Στέλιος Πετράκης θα μου πει για τον ήρωά του : «Ο Τζον είναι ένας άνδρας που αδυνατεί να διαχειριστεί την απώλεια της αγαπημένης του. Ένας άνθρωπος που έζησε 30 ολόκληρα χρόνια θρηνόντας και μετανιώνοντας μέχρι τη στιγμή που η τεχνολογική πρόοδος του επέτρεψε να αναζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία, να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος και τελικά να λυτρωθεί. Κατά ειρωνική σύμπτωση, η αγαπημένη του που αυτοκτόνησε, όντας λαμπρός επιστήμονας ήταν ένας εκ των θεμελιωτών της τεχνολογίας αυτής, της “άλλης ζωής” που του επέτρεψε να ξανασυναντήσει την αγαπημένη του στην προσπάθεια του να λυτρωθεί. Είναι ένας ρόλος ιδιαίτερα δύσκολος σε τεχνικό επίπεδο λόγο γραφής αλλά και σε ερμηνευτικό επίπεδο αφού ο ήρωας περνά επί σκηνής αμέτρητες ψυχολογίας τιμές διακυμάνσεις ενώ είναι επιφορτισμένος και με το να δώσει στους θεατές το μεγαλύτερο μέρος της πληροφορίας: “ποιοι”, “που”, “πως”, “πότε” και φυσικά “γιατι’».
Claire: «…αξία έχει η αληθινή ζωή εκεί μετράει η αγάπη!»
Η Κατερίνα Μπουζάνη θα μου πει για την ηρωίδα της: «Η Claire μία ευφυής δυναμική γυναίκα, επιστήμονας – νευροφυσικός που ερευνά και δουλεύει πάνω σε πειράματα του ανθρώπινου εγκεφάλου με βάση τους ηλεκτρονευρώνες. Η ανάγκη της να θεραπεύσει ψυχολογικές ασθένειες αλλά και βαριές αναπηρίες για να γιατρέψει τα τραύματα του δικού της παρελθόντος αλλά και για να βρει μία λύση για τη δική της ασθένεια καθώς πάσχει από κατάθλιψη με πρωτεύοντα αυτοκτονικό ιδεασμό την οδηγεί σε μία εργασιομανία και σε διάφορες εμμονές χωρίς να δίνει χώρο σε οποιοδήποτε συναντά στη προσωπική της ζωή να εισβάλλει στον συναισθηματικό της κόσμο.Είναι ερωτικά επιθετική ζει για την αδρεναλίνη και αυτό την καθιστά αρκετά ριψοκίνδυνη και απρόβλεπτη.Όλος αυτός ο συνδυασμός και η πολύπλευρη διάσταση του χαρακτήρα με τις αντιθέσεις που έχει σε συνδυασμό με το ότι είναι ένα προσομοίωμα χωρίς η ίδια να το γνωρίζει ήταν μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα πρόκληση για εμένα ως ηθοποιό. Χρειάστηκε να κάνω αρκετή έρευνα για το επιστημονικό υπόβαθρο που έχει, να διαβάσω βιβλία,να δω ταινίες, να μάθω για το που και πως μελετάνε παγκόσμια τον ανθρώπινο εγκέφαλο, για τα πειράματα που γίνονται και για τις έρευνες που είναι προς εξέλιξη, για τα παράλληλα σύμπαντα, τη κβαντική κ.α καθώς και να μιλήσω με ειδικούς ψυχολόγους/ψυχίατρους για το πώς μπορεί να βιώνει ένα άτομο με υψηλή ευφυία που πάσχει από αυτή την διαταραχή τη καθημερινότητα του και ταυτόχρονα να είναι τόσο προσηλωμένη στους στόχους της».
Οι δύο ήρωες κάτω από το ευρηματικό σκηνικό προβολέα, φωτίζονται με ριπές, οριοθετώντας την προσομειακή τους σκηνική υπόσταση, σε μια σκηνοθετική γραμμή που τους τοποθετεί σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους σε όλη τη διάρκειά της παράστασης. Με αίσθημα προσδοκίας και δίψα ο Στέλιος Πετράκης, με έκδηλη αμφιβολία αλλά και με λανθάνουσα λαχτάρα και επιθυμία η Κατερίνα Μπουζάνη, πλάθουν τους χαρακτήρες σε μια ομολογουμένως πολύ δύσκολη στη σύλληψη και στην έκφραση σκηνική συνθήκη.
Είναι εντυπωσιακό στην παράσταση πως άνθρωπος, επιστήμη και τεχνολογία, συμπορεύονται, φέρνοντας στο φως αγωνίες και συναισθήματα. «Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα τεράστιο μυστήριο» θα καταλήξει η Έφη Μεράβογλου και θα συπληρώσει «Χρόνια τώρα με πολλούς τρόπους , θέλουν να καταφέρουν να ελέγχουν οποιαδήποτε κίνηση , ενέργεια, σκέψη χωρίς να λειτουργεί το σύνολο των θυμικών συναισθημάτων».
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα τα Σάββατο 15 Ιανουαρίου στο Θέατρο Εργοτάξιο και θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 20:00. Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε στο viva.gr
Σκηνοθεσία: Έφη Μεράβογλου
Μουσική: Ρωξάνη Χατζηδημητρίου
Σχεδιασμός Φωτισμών & ειδικές κατασκευές/σκηνικά: Παύλος Μαυρικίδης
Κοστούμια: Σοφία Κατσουρά
Χειρισμός ήχου & φωτισμών: Γιάννης Καραλιάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδριάνα Σταυριδοπούλου
Βοηθοί παραγωγής: Γιάννης Καραλιάς, Γιώργος Κάλτσας, Στεφανία Μακριαλέα
Γραφιστικά: Alira
Φωτογραφίες: Γιάννης Βλασερός
Παραγωγή: Art and Media Zone
Παίζουν: Στέλιος Πετράκης, Κατερίνα Μπουζάνη
Τεχνοχώρος Εργοτάξιον
Διεύθυνση Διογένους 1 Αθήνα
Τηλέφωνο 6983930220
