Η δημοσιογράφος Ιωάννα Κολοβού κάποτε ήταν μια γυναίκα στα μέσα και τα έξω του πολιτιστικού ρεπορτάζ. Γνώριζε τα κατατόπια της θεατρικής σκηνής. Συνεργάστηκε με σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης. Για χρόνια έλαμπε στο πλευρό του Μίκη Θεοδωράκη ως μια από τις αγαπημένες του δημοσιογράφους. Αυτά κάποτε.
Μόλις χτες αστυνομικές δυνάμεις, συνοδεία δικαστικού επιμελητή, έσπασαν την πόρτα του σπιτιού της, την έβγαλαν από αυτό.
Ένα προμελετημένο ραντεβού με τη σκληρότητα που μπορεί να προβάλει άνθρωπος σε άνθρωπο. Το χρέος της ήταν 15.000 ευρώ. Το σπίτι της πλειστηριάστηκε γι’ αυτό το ποσό. Ο νόμος εφαρμόστηκε. Ήρεμα θα πέσουμε στα κρεβάτια μας και απόψε; Μια παραβάτης εξουδετερώθηκε. Νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς μετά την κρατική εισβολή σπίτι της; Η Ιωάννα Κολοβού ήταν για χρόνια κάτοικος Ζωγράφου. Θα μπορούσε να μην αλλάξει αυτό.
Το παράδειγμα αυτής της γυναίκας είναι σταγόνα στο πέλαγος των μοναδικοτήτων. Ανθρώπων, απόνερα μιας διαρκούς κρίσης που κλείνει σπίτια, εγκλωβίζει ανθρώπους, παράγει βία σε πολλαπλά επίπεδα. Η Ιωάννα Κολοβού λέγεται Ιωάννα Κολοβού μόνο για σένα και για μένα. Για αρχές και τράπεζες είναι ένα ακόμα ΑΦΜ που κοκκίνισε. Το κράτος δεν κάνει σκόντο στον ανθρώπινο πόνο. Οι τράπεζες το ίδιο. Η γυναίκα με το παιδί της πρέπει να βγουν στο δρόμο. Να αναζητήσουν στέγη αλλού. Πώς σου φαίνονται όλα αυτά;
Υπάρχουν φορτωμένα στομάχια που τρέφονται με τον πόνο των άλλων. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν την εικόνα μιας απελπισμένης γυναίκας διασκεδαστική. Υπάρχει και το μουλιασμένο στην παρακμή κράτος που αποθεώνει τη λοβιτούρα, κυρίως αν προέρχεται από κομματικούς σχηματισμούς που μοιράζουν δημόσιο χρήμα με άνεση γκρουπιέρη σε καζίνο. Η ζωή της κάθε Ιωάννας όμως δεν είναι παρτίδα Black Jack.
