Με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβισμένους – γνωστή μέθοδος- στο δίπολο: αξία των κλασικών αριστερών παραδόσεων ή νίκη κόντρα στη δεξιά Μητσοτάκη (όχι απαραίτητα της ΝΔ) τα μέλη του κόμματος ψηφίζουν αρχηγό.
Δύο είναι οι διεκδικητές. Η Εφή Αχτσιόγλου περιθάλπει την αριστερά της ευθύνης, εκείνης που στο ταξίδι του χρόνου ένας κόμματος-ιδέα (βλέπε ΚΚΕ Εσωτ., Συνασπισμός), από τις συγκεντρώσεις (στα βαθιά 80’s) που έμοιαζαν περισσότερο με συνελεύσεις διοικητικού συμβουλίου κλειστού κλαμπ, κατάφερε να φτάσει ως την κυβέρνηση με τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο clean cut γκέι, αμφισβητήσιμου ιδεολογικού παρελθόντος, που αφού τα κατάφερε εκεί (ΗΠΑ) μπορεί να τα καταφέρει παντού (Νότια Βαλκάνια – Ελλάδα).
Το δικό του αφήγημα όσο και αν φαντάζει καλογυαλισμένο, απόλυτα συνδεδεμένο με την ταχύτητα του παρόντος ουσιαστικά, πίσω από τη νεοτερική λάμψη (διαφορετικότητα, δίψα για νίκη) μας επαναφέρει στην εποχή του αρχηγού Σούπερμαν που μπορεί να σηκώσει ολόκληρη χώρα στις πλάτες του για να την κάνει πιο παραγωγική, πιο έξυπνη, περισσότερο ανεκτική, λιγότερο αυταρχική.
Τις μάχες των υποψηφίων αρχηγών έχουν σημαδέψει οι κοινωνικές τους ατέλειες.
Η Έφη Αχτσιόγλου υποφέρει στη θέα της μοντερνιάς του Στέφανου Κασσελάκη. Ο Στέφανος Κασσελάκης υποφέρει από άγνοια βασικών πολιτικών σταθερών που έχουν φέρει πόνο και αίμα στην Ελληνική – Κυπριακή μεριά. Τι να είναι η Κύπρος για τον Στέφανο; Σύμφωνα με το γνωστικό στάτους του μέσου Αμερικάνου πολίτη Cyprus είναι νησί που μιλούν ίδια γλώσσα με τη Myconos που είναι ένα άλλο νησί πολύ κοντά στην Ελλάδα.
Ο Σύριζα κλέβει την παράσταση για μια ακόμη φορά για διαφορετικούς λόγους από το συνηθισμένο. Άραγε αυτό είναι κακό; Κακό μπορεί να μην είναι αλλά είναι αριστερό (ό,τι και αν μπορεί να σημαίνει αυτό;)
