Ο Γιώργος Αβραμίδης μόλις κυκλοφόρησε το πέμπτο του άλμπουμ Epileptic Light.
Ο Γιώργος Αβραμίδης είναι ένας από τους 100 C στην μπάντα του Γιάννη Αγγελάκα. Είναι, επίσης, ένας από τους Εκμέκ. Ο τρομπετίστας από τη Θεσσαλονίκη ηχογραφεί και τα δικά του -να το πούμε έτσι- πρότζεκτ. Το τελευταίο του άλμπουμ λέγεται Epileptic Light. Βγήκε στις πλατφόρμες (τις μουσικές) πριν λίγες εβδομάδες. Aν ο κόσμος είχε ένα touch δικαιοσύνης όλοι θα μιλούσαμε γι’ αυτό. Αγνός jazz – trip hop ήχο που μπαίνει από τ’ αυτιά και κατεβαίνει στην καρδιά σου. Λίγο πριν το φινάλε της χρονιάς ακούμε ένα άλμπουμ που μπαίνει χαλαρά στο τσαρτ με τα καλύτερά της.
Με τον Γιώργο πιάσαμε κουβέντα που ξεκίνησε από τη μουσική και έφτασε στα «έλεμεντς» που καθορίζουν τη ζωή του ως Θεσσαλονικιός.
-Epileptic Light, θέλεις να μας αποκρυπτογραφήσεις τον τίτλο του άλμπουμ σου; Προσωπικά -αν δοκίμαζα να το κάνω αυτό- θα φανταζόμουν ένα φως που μπαινοβγαίνει στην πρίζα.
Epileptic Light είναι η δυστοπική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Όλα αυτά που συμβαίνουν είναι σαν ένα φως άρρωστο, σαν αυτό που περιέγραψες, το οποίο δεν αντέχουμε να το κοιτάμε γιατί μας “ζαλίζει”. Το ένα δυσάρεστο γεγονός ακολουθεί το άλλο με έναν επιθετικό γρήγορο ρυθμό, που στην ουσία αναγκαζόμαστε να κλείσουμε τα μάτια ή να γυρίσουμε την πλάτη προσπαθώντας να πάρουμε ένα δικό μας διαφορετικό μονοπάτι.
-Αυτή τη φορά, σ’ αυτό το άλμπουμ δηλαδή, ο ήχος σου είναι πιο σκοτεινός, πιο experimental. Γιατί;
Ακριβώς γιατί η κοινωνία μας έχει γίνει πιο σκοτεινή και αυτό είναι που θέλω να εκφράσω σε αυτόν τον δίσκο και ο κάθε άνθρωπος “πειραματίζεται” για να μπορέσει να επιβιώσει. Δοκιμάζει τον ίδιο του τον εαυτό.
-Έχεις πλουσιότατο βιογραφικό. Ζεις από τη μουσική. Αυτό θεωρείς πως είναι μια φυσιολογική συνέχεια του κόπου και του ταλέντου σου;
Ναι, από μικρός δεν είχα σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Ήταν μονόδρομος όλο αυτό και νιώθω ευλογημένος που μπορώ και ζω κάνοντας αυτό που αγαπώ. Βλέπω δυστυχώς πολλά νέα παιδιά που δεν έχουν αυτή την τύχη. Σε πρώτη φάση δεν υπάρχει κάτι να τους τραβάει το ενδιαφέρον ή να νιώθουν ότι έχουν μια τάση σε κάποια δραστηριότητα, αλλά και ακόμη να υπάρχει κάτι τέτοιο το περιβάλλον δεν τα αφήνει να διαλέξουν αυτόν τον δρόμο. Υπάρχουν και κάποια άλλα παιδιά, λιγότερα σίγουρα, που ακολουθούν το ταλέντο τους και την καρδιά τους και ασχολούνται με αυτό που αγαπούν. Αυτό το βλέπω υγιές και σίγουρα ελπιδοφόρο.
«Αυτός θα έπρεπε να είναι ο σκοπός κάθε άλμπουμ αλλά και γενικότερα της τέχνης. Να έχει να πει κάτι και να προβληματίσει τον ακροατή.»
-Κάποτε καλό άλμπουμ ήταν εκείνο που εκτός από το ταλέντο των μουσικών ανέπτυσσε τον δικό του διάλογο με την κοινωνία. Αυτό σήμερα συμβαίνει;
Αυτός θα έπρεπε να είναι ο σκοπός κάθε άλμπουμ αλλά και γενικότερα της τέχνης. Να έχει να πει κάτι και να προβληματίσει τον ακροατή. Τελευταία δυστυχώς δεν συμβαίνει πάντα αυτό γιατί φαίνεται να έχει χαλάσει και ο πομπός αλλά και ο δέκτης. Πολλοί δημιουργοί φτιάχνουν κάτι εύπεπτο για τον κόσμο το οποίο δεν είναι πάντα ποιοτικό και ο ακροατής αρέσκεται στο “ρηχό” άκουσμα, το οποίο τώρα πλέον τού είναι και πιο οικείο, μην έχοντας τη διάθεση ή και την αντοχή να “προβληματιστεί” και να μπει σε σκέψεις.
-Ένας δεκαπεντάρης μεγαλώνει ακούγοντας trap. Μισογυνικοί στίχοι, αποθέωση του γρήγορου πλουτισμού, πατριαρχία συσκευασμένη σε ιλουστρασιόν εκδοχή. Εσένα όλο αυτό τι σου λέει;
Είπαμε, ζούμε σε μια δυστοπική εποχή και αυτό που περιγράφεις είναι μια έκφανσή της. Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει μόνο αυτό και δεν υπάρχει μόνο αυτό. Σίγουρα όμως είναι η τάση. Ας ελπίσουμε πως είναι μια μόδα που θα περάσει.
-Αν αύριο το πρωί απαγορευόταν ο φρέντο, όλες εκείνες οι καφετέριες στην παραλία της Θεσσαλονίκης τι θα έκαναν;
Μη βάζεις ιδέες τώρα..ο καφές είναι στο dna του Θεσσαλονικιού. Οι ρυθμοί εδώ είναι πιο χαλαροί και υπάρχει ο χρόνος για μια συνάντηση φίλων. Γίνεται εύκολα δηλαδή. Αλλά με μέτρο ε..
-Οι Εκμέκ δίνουν ξανά συναυλίες. Τι σημαίνει αυτό για σένα;
Οι Εκμέκ είναι αγαπημένη παρέα πάνω απ’ όλα. Όποτε βρισκόμαστε για πρόβες, ηχογραφήσεις και συναυλίες περνάμε υπέροχα. Αυτό μου είχε λείψει τα προηγούμενα χρόνια που είχαμε σταματήσει τις εμφανίσεις και νομίζω είχαμε λείψει και από τους φίλους της μπάντας. Είχαμε πάντα κάτι να πούμε και κάποιους να μας ακούσουνε με προσοχή.
-Φαντάζομαι πως πίσω από την κυκλοφορία ενός άλμπουμ υπάρχει και μια συγκεκριμένη φιλοδοξία του δημιουργού του. Ποια είναι η δική σου φιλοδοξία γύρω από το Epileptic Light;
Να ταξιδέψει όσο πιο μακριά γίνεται και να επηρεάσει όσο περισσότερο κόσμο μπορεί.
-Σήμερα φασισμός είναι η αδιαφορία;
Δεν ξέρω αν η αδιαφορία είναι φασισμός αλλά είναι σίγουρα σημείο των καιρών. Είναι και αυτό το φαινόμενο δυστοπικό. Ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του αδιαφορώντας για τη ζωή του διπλανού του. Εμείς να είμαστε καλά. Αυτό βέβαια μέχρι να έρθουμε στην θέση του άτυχου συνανθρώπου μας. Εκεί ίσως προβληματιστούμε αν δεν είναι αργά..
«Με τον Γιάννη (σ.σ. Αγγελάκα) είμαστε σαν ένα καραβάνι που κάνουμε στάσεις δίνοντας συναυλίες όπου σταματάμε. Είμαστε σαν οικογένεια και πλέον αυτή η συνεργασία είναι τρόπος ζωής για μένα.»
-Οι συναυλίες που δίνετε με τον Αγγελάκα είναι κάτι περισσότερο από τραγούδια και κόσμος που τραγουδάει τα ρεφρέν τους;
Άλλη μια όμορφη παρέα. Με τον Γιάννη είμαστε σαν ένα καραβάνι που κάνουμε στάσεις δίνοντας συναυλίες όπου σταματάμε. Είμαστε σαν οικογένεια και πλέον αυτή η συνεργασία είναι τρόπος ζωής για μένα. Φυσικά και δεν είναι κάτι το διεκπεραιωτικό οι συναυλίες μας. Είναι περισσότερο κάτι σαν ιεροτελεστία στην οποία συμμετέχει με την ψυχή του ο κόσμος.
Αν ο Κωνσταντέλιας πάρει μεταγραφή σε ομάδα της Αθήνας, τι θα σημαίνει αυτό για τη Θεσσαλονίκη;
Φίλε αυτά δεν γίνονται..
Epileptic Light – Ινφο
Ύστερα από τέσσερις προσωπικούς δίσκους, ο Γιώργος Αβραμίδης επιστρέφει με την νέα του δισκογραφική δουλειά “Epileptic Light”. Eμπνευσμένος από την δυστοπική πραγματικότητα του “σήμερα”, ο Θεσσαλονικιός τρομπετίστας προσπαθεί αυτή την φορά με ηλεκτρονικό κυρίως ήχο, να περιγράψει με μουσικό τρόπο τις σκοτεινές πτυχές της κοινωνικής εξέλιξης αλλά και να αναδείξει “οάσεις” ίσως ουτοπικές. Εννέα συνθέσεις με σύγχρονα ηλεκτρονικά beats και συνθεσάιζερς παντρεμένα άλλοτε με καθαρό και άλλοτε με τον ηλεκτρονικό “βρώμικο” και “πειραγμενο” ήχο της τρομπέτας του. Η παραγωγή είναι του Νικόλα Πλάτωνος, μόνιμου συνεργάτη του Γιώργου Αβραμίδη τα τελευταία χρόνια.
Μουσική – Γιώργος Αβραμίδης
Τρομπέτα, συνθεσάιζερ, ηλεκτρική κιθάρα – Γιώργος Αβραμίδης
Τρομπόνι – Μιχάλης Καρανίκος
Ηλεκτρικό μπάσο – Γιάννης Μπέλλος
Σκτρατς – Χρυσόστομος Σακελλαρόπουλος
Ακούστε το Epileptic Light εδω:
Ο Γιώργος Αβραμίδης μαζί με τους συνεργάτες του Σωτήρη Μουδούρη και Νικόλα Πλάτωνος θα παρουσιάσουν το Epileptic Light την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου στο Καφωδείο Ελληνικό Ελ. Βενιζέλου 45 (Θεσσαλονίκη)
