Τον γνωρίζουμε ως Ζαν Ρενό. Το πραγματικό όνομα είναι Χουάν Μορένο Χερρέρα Χιμένεθ. Γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1948 στην Καζαμπλάνκα. Ο πατέρας του ήταν τυπογράφος, η μητέρα του ήταν μοδίστρα. Και οι δύο, με καταγωγή από την Ανδαλουσία, εγκαταστάθηκαν στο Μαρόκο για να γλιτώσουν από το πολιτικό καθεστώς του Φράνκο.
Ως έφηβος, ο Ζαν Ρενό παρακολούθησε μαθήματα στο Ωδείο της Καζαμπλάνκα όπου ανακάλυψε κλασικούς συγγραφείς και ονειρευόταν να παίξει κωμωδία στη σκηνή. Ήταν 17 όταν η ζωή του, όπως την ήξερε, άλλαξε δραματικά. Η μητέρα του πέθανε από καρκίνο.
Το 1968, μετά τη στρατιωτική του θητεία στη Γερμανία, ο Ρενό μετακόμισε στη Γαλλία με την οικογένειά του και γράφτηκε στη δραματική σχολή Cours Simon. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, εντάχθηκε σε ένα από τα εργαστήρια του Ανδρέα Βουτσινά –σκηνοθέτη και καθηγητή ελληνικού δράματος– στο Bouffes du Nord.
Στη συνέχεια έκανε μια ουσιαστική συνάντηση για το υπόλοιπο της καριέρας του με τον Ντιντιέ Φλαμάντ. Μαζί δημιουργοησαν μια μικρή ομάδα θεάτρου και ανεβάσαν το πρώτο τους έργο στον χώρο του Βουτσινά με τίτλο, Prends bien garde aux Zeppelins (Πρόσεχε τα Ζέπελιν).
Εκείνη την εποχή για να κερδίσει τα προς το ζην, ασκούσε διαφορετικά επαγγέλματα: οδηγός, χειριστής, πωλητής σε αφορολόγητα είδη.
Ο Ζαν Ρενό στον κινηματογράφο ξεκίνησε κάνοντας ένα μικρό πέρασμα στην γαλλική πειραματική ταινία μυστηρίου του Χιλιανού κινηματογραφιστή Ραούλ Ρουίζ, Η Υπόθεση του Κλεμμένου Πίνακα, του 1978.
Στο καστ της ταινίας του Ραφαέλ Ντελπάρ, Στρατιώτες σε μεγάλους ελιγμούς, το 1981 γνώρισε τον Λικ Μπεσόν που ήταν τότε βοηθός σκηνοθέτη. Αυτή είναι η αρχή μιας μακροχρόνιας φιλίας και μιας πλούσιας συνεργασίας. Το 1983, πρωταγωνίστησε στην πρώτη μεγάλου μήκους μεγάλου μήκους του Μπεσόν, Η τελευταία μάχη. Η ταινία δεν κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά το ντουέτο συνεργάστηκε ξανά το 1985 και ο Μπεσόν του έδωσε έναν μικρό ρόλο –του Ντράμερ– στο Μια νύχτα στον Υπόγειο.
Χάρη στο παλιρροϊκό κύμα που ξεσήκωσε σε κοινό και κριτικούς η ταινία Το Απέραντο Γαλάζιο το 1988, η κινηματογραφική καριέρα του Ζαν Ρενό απογειώθηκε. Σε ηλικία των 40 ετών, ο ηθοποιός γνώρισε μια ξαφνική φήμη και συνδέθηκε με μεγάλες επιτυχίες στη μεγάλη οθόνη πάντα δίπλα στον αγαπημένο σκηνοθέτη του: Nικίτα (1990) και Λεόν (1994).
Στο μεταξύ, η κωμωδία Οι Επισκέπτες, του Ζαν-Μαρί Πουαρέ μαζί με τον Κριστιάν Κλαβιέ, πρόσφερε στον ηθοποιό τη δυνατότητα να διαφοροποιήσει το ρεπερτόριό του. Ο ρόλος του Γοδεφρείδου ντε Παπανκούρ κόμη του Μονμιράιγ σηματοδοτεί την καριέρα του. Η ταινία είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του γαλλικού κινηματογράφου (5η στο γαλλικό box office με περισσότερους από 13 εκατομμύρια θεατές).
Ο ηθοποιός αρνείται τις ταμπέλες και είναι ένας από τους σπάνιους Γάλλους ηθοποιούς που έκαναν πραγματική καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παίζει δίπλα σε διάσημους Αμερικανούς ηθοποιούς: Τομ Κρουζ στο Επικίνδυνη Αποστολή (1995), Μάθιου Μπρόντερικ στο Γκοτζίλα (1997), Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο Ρόνιν (1998), Στιβ Μάρτιν στο Ροζ Πάνθηρας (2005), Τομ Χανκς στον Κώδικα Ντα Βίντσι (2005).
Ο Ζαν Ρενό διακρίθηκε σε όλα τα είδη και έπαιξε έναν πιο σκοτεινό χαρακτήρα στο Πορφυρά Ποτάμια του Ματιέ Κασσοβίτς (2000) και στη συνέχεια στο σίκουελ Πορφυρά Ποτάμια 2: Οι άγγελοι της Αποκάλυψης του Ολιβιέ Νταάν το 2003. Την ίδια χρονιά, συναντιέται ξανά με τον Κριστιάν Κλαβιέ στην ταινία Τρελή Καταδίωξη στην Κορσική.
Μετά την αποτυχία της γαλλικής αστυνομικής σειράς Jo, που μεταδόθηκε από το κανάλι TF1 την άνοιξη του 2013, επέστρεψε στον κινηματογράφο με την τανία Το καλοκαίρι της ζωής μας της Ρόζελιν Μπος (2014) και το φιλμ Days and Nights του σκηνοθέτη Κρίστιαν Καμάργκο μαζί με την Κέιτι Χολμς και τον Γουίλιαμ Χαρτ (2014).
Ο Ζαν Ρενό είναι χωρισμένος από τη Ζενεβιέβ με την οποία έχει δύο παιδιά, τη Σάντρα (γεννημένη το 1977) και τον Μάικλ (γεννήθηκε το 1980). Έκανε ένα δεύτερο γάμο με τη Ναταλί Ντίσκιεβιτς. Το ζευγάρι έχει δύο παιδιά. Ο Τομ (γεννήθηκε το 1996) και η Σερένα (το 1998). Το διαζύγιό τους ανακοινώθηκε το 2001. Στις 29 Ιουλίου 2006, ο ηθοποιός παντρεύτηκε τη Ζοφία Μπορούκα, Βρετανίδα μοντέλο, η οποία του χάρισε δύο παιδιά, τον Σιέλο (γεννήθηκε το 2009) και τον Ντιν (το 2011).
