Της Μαριλού Στεφάνου //*
«Αφορμή για αυτό το κείμενο δε στάθηκε μια συγκεκριμένη στιγμή ή εικόνα. Ήταν μια θύελλα εικόνων και συναισθημάτων που χόρευαν μέσα μου έπειτα από κάθε street work-βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και που έψαχναν τρόπο για να βγουν…»
Η ανατριχίλα με κατακλύζει…Αρνούμαι να πιστέψω ότι αυτή είναι η πραγματικότητα…ότι ο κόσμος είναι, βέβαια, τόσο κακός, πονηρός κι έτοιμος να πατήσει, να εκμεταλλευτεί και να θυσιάσει. Δεν μπορεί… Γελάω νευρικά. Ένα γέλιο ηχηρό, σχεδόν υστερικό με αποστολή να κρύψει τον τρόμο. Να μη φανεί, να μη μεταδοθεί, να μην ακουστεί.
Πώς έγινε ο άνθρωπος ικανός να θεωρήσει τον εαυτό του ανώτερο από κάποιον άλλο επειδή κατά τύχη γεννήθηκε στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Γαλλία; Όχι, όχι. Δεν μπορεί. Το λέω ξανά και ξανά. Για μια στιγμή ξεγελάω το μυαλό μου και ηρεμώ. Όμως λίγα δευτερόλεπτα μετά μέσα μου ουρλιάζει η πραγματικότητα…Όλο μου το είναι έρχεται αντιμέτωπο με την ωμή αλήθεια. Σκέφτομαι συνέχεια, το μυαλό μου έχει κολλήσει… Πώς μπορείς να κοιτάς ένα παιδί στα μάτια και να σκοτώνεις τους γονείς του; Πώς αντέχεις να το αντικρύσεις χωρίς να σιχαθείς τον εαυτό σου και το παιδί που είναι βαθιά ριζωμένο στη μνήμη σου; Που κρύβεται και τρέμει; Που αδυνατεί πια να σε αναγνωρίσει….
Πώς κατάφερε ο άνθρωπος να εκμεταλλευτεί τον πόνο κάποιου άλλου για να νιώσει ισχυρός; Πώς να τον στοιχειώσουν οι εφιάλτες όταν ο χειρότερος εφιάλτης έγινε ο ίδιος του ο εαυτός;
Πώς μπόρεσε να κλείσει τα μάτια στην άθλια πραγματικότητα και να αγνοήσει τη βροντερή φωνή μέσα του που ουρλιάζει «Αλλαγή!» Πώς μπόρεσε να τη φιμώσει, να την κάνει να σωπάσει τόσο μέχρι που να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος;
Πώς μπόρεσε να ξεχάσει τον ιδανικό κόσμο που ονειρευόταν παιδί, πώς κατάντησε να εγκαταλείψει όνειρα και συνειδήσεις, πώς κατάφερε να σκοτώσει τις παιδικές κραυγές μέσα του που ένιωθαν τον κίνδυνο στο πετσί τους και τον προειδοποιούσαν;
Πώς μπόρεσε να βγάλει τόσο μίσος σε ένα παιδί 16 ετών, που έχασε πια κάθε νόημα ζωής, που η ελπίδα μέσα του κατακρεουργήθηκε, ξεκοιλιάστηκε, ξεριζώθηκε και θάφτηκε μέσα στην πορνεία και τα ναρκωτικά; Που αφέθηκε σε χέρια γέρων, που μόνο σκοπό είχαν να παραβιάσουν σώμα και ψυχή;
Δε θέλω να σκέφτομαι πια… Θυμώνω, τρομάζω στη σκέψη αυτής της μεταμόρφωσης, ελπίζω να μη γίνουμε όλοι έτσι κάποτε…. Το παιδί μέσα μας πρέπει να ζήσει…
*Η Μαριλού Στεφάνου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του τμήματος κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και εκπαιδευόμενη στη συστημική ψυχοθεραπεία. Aσχολείται εντατικά με το social street work τα τελευταία 3 χρόνια. Συνεργάζεται με την “Ithaca”-Mobile laundries for the homeless ως volunteer coordinator Και street work coordinator.
