Του Γιώργου Κουλούρη //
Πρώτη φορά στο κλαμπ Mad, αρχές 80’s, στην Πλάκα. Και δέκα λεπτά αργότερα στο Α.Τ. της περιοχής για εξακρίβωση στοιχείων. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται; O Γιώργος Κουλούρης αποχαιρετά το πανκ. Κάνει στάση στο Blitz, καταλήγει στο Post Punk, New Wave. Η φάση τον συνεπαίρνει. Σε λίγο οι South Of No North θα ψάξουν μέλη. Θα είναι ο μπασίστας τους.
-Είχε αρχίσει να γίνεται λίγο περίεργο, ίσως και ενοχλητικό. Αν συνδυαζόταν με τις σχεδόν αγωνιώδεις και επίμονες παρατηρήσεις μιας μεγαλύτερης ηλικίας Αγγλίδας προς εμάς, καθώς με τον ηλεκτρικό ανεβαίναμε για βόλτα στην Κηφισιά, όντως έβγαζε κάποιο νόημα.
Αλλά με αυτό θα ασχοληθώ παρακάτω.
-Λοιπόν, το κοριτσοπανκοπαρεάκι από τα Πατήσια (Άνω) ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Γίναμε φίλοι, άλλοι γίνανε πιο «φίλοι», μετά αυτές κάπως παρεξηγούνταν μεταξύ τους, ανά δύο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τις πετύχαμε ποτέ όλες μαζί που να μην είναι τσακωμένες, πάντα σε συνδυασμούς των δύο! (εκτός μερικών party που υπήρχαν περισσότεροι καλεσμένοι).
Έχουμε λοιπόν: Αργυρώ και Σούλα (Small) αρχικά, κατόπιν Αργυρώ μαζί με Έλενα, αφού η τελευταία είχε παρεξηγηθεί με τη Σούλα (Large), η οποία πλέον αποτελούσε δίδυμο με ην Σούλα (Small).
Τo Small και το Large τα έβαλα για να ξεχωρίζουν λόγω ιδίου ονόματος.
-Χωρίς να θέλω να αναφέρω ιστορίες με «λεπτομέρειες» που όλοι οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν, όλη αυτή η χαριτωμένη περίοδος με οδήγησε μια μέρα του Σεπτέμβρη του 1981, προσκεκλημένο από τις Σούλες (Small + Large), σε μια νυχτερινή έξοδο να επισκεφθούμε ένα πολύ ιδιαίτερο κλαμπ στην Πλάκα με πολύ «New Wave» αισθητική. Ήταν το παλιό «Trip» που τώρα λεγόταν «Mad».
Προχώρησα διστακτικά στην αρχή (έχοντας ακούσια παραβεί κατάφωρα τον αριθμητικό κανονισμό ασφάλειας της παρέας μας) και….
Ω! Το κλαμπ ήταν μαγικό, σκοτεινό, μυστηριώδες, με πολύ περίεργο κόσμο. Η μουσική ήταν υπέροχη, το ίδιο και η ενέργεια. Προχώρησα λίγο ακόμα. Πράγματι εντελώς ιδιαίτερο το «Mad» σκέφτηκα.
Δέκα λεπτά αργότερα βρισκόμουν για «εξακρίβωση στοιχείων» σ’ ένα κοντινό αστυνομικό τμήμα όπου και διανυκτέρευσα παρέα με άλλους δύο θαμώνες που βλακωδώς δεν είχαν ούτε εκείνοι μαζί τους ταυτότητες. Όμως, μόλις είχε ανακαλυφθεί το «Mad». Και όσοι το έζησαν τότε στην Πλάκα νομίζω καταλαβαίνουν ακριβώς σε τι κατάσταση αναφέρομαι…
-Η Βρετανίδα εκείνη ήταν κατηγορηματική και εν τέλει είχε δίκιο. Μας έλεγε αυθόρμητα μέσα στο βαγόνι, χωρίς να μας γνωρίζει, ότι όλο αυτό το «Punk στυλάκι», που εμείς φέραμε υπερήφανα, ούτε κάτι τόσο σημαντικό ήταν αλλά και ούτε αυτό που εμείς νομίζαμε, αλλά κάτι άλλο που εξαιτίας της δυσκολίας συνεννόησης δεν καταλάβαμε τότε.
-Λίγους μήνες μετά, η κατάσταση στον πολύ μικρό underground punk–new wave χώρο των Αθηνών είχε αρχίσει ν’ αλλάζει σε πολλά επίπεδα. Συγκροτήματα όπως οι U.K. Subs, που μας είχαν φανεί στην αρχή συμπαθητικά, ενέπνευσαν άλλα που μετάλλαξαν το αρχικό Punk σε κάτι άλλο. «Exploited», «Disorder», «Discharge», «Cockney Rejects», «Wall» δεν ήταν ισάξιοι του πρώτου Punk κύματος (Damned, Pistols, Ruts, Skids και φυσικά των Stranglers).
Η εμφάνιση του «Neo Punk» που εν τέλει καθιερώθηκε ως ο βασικός ήχος των πάνκιδων δεν μας αφορούσε πλέον.
Στο «Mad» κολλήσαμε, για λίγο, Blitzίτιδα. Οι νεορομαντικοί οι λεγόμενοι και εμφανισιακά, θέλοντας να αποστασιοποιηθούμε από το Hardcore, καταλήξαμε στο άλλο άκρο προκαλώντας για λίγο ακόμα ώσπου κατανοήσαμε τη ματαιότητα του στεγνού dress–code. Ήταν μια περίοδος που πλησιάζαμε εκστασιασμένοι το ολόφρεσκο Post Punk-Dark Wave τόσο ώστε αυτή ή οπτική – αισθητική – μουσική – ποιητική καταιγίδα καθήλωσε, ενέπνευσε και τελικά ρούφηξε την ψυχή και την καρδιά μας.
Top – 5.
Τοπ – 5 στο Mad.
1.Heaven 17 – (We Don’t Need This) Fascist Groove Thang.
2 . Classix Nouveaux – Guilty.
3. Iggy Pop – Pumping For Jill.
https://www.youtube.com/watch?v=rFAsokjMMU0
4. Duran Duran – Careless Memories.
5. The Cars ― Just What I Needed.
To be continued.
