Το À l’ombre de la canaille bleue (1986) είναι ένα πειραματικό φιλμ του Γάλλου ηθοποιού και σκηνοθέτη Pierre Clémenti. Δεν πρόκειται για “παραδοσιακή” ταινία — είναι κάτι ανάμεσα σε οπτικό ποίημα, πολιτικό μανιφέστο και προσωπικό ημερολόγιο, φτιαγμένο με χειροποίητη αισθητική και κινηματογραφημένο κυρίως σε Super 8.
À l’ombre de la canaille bleue (1986) Δεν είναι ταινία (μόνο). Είναι παλμός. Το παραλήρημα ενός ποιητή που κάηκε από το πολύ φως και γύρισε για να το καταγράψει. Ο Pierre Clémenti, γνωστός από τις ερμηνείες του στους Παζολίνι, Μπονιουέλκαι Γκαρέλ, αφήνει πίσω του τον ρόλο του ηθοποιού και βυθίζεται σε μια καθαρά προσωπική, σχεδόν υπαρξιακή, έκφραση.
Το À l’ombre de la canaille bleue δεν υπακούει σε καμία κινηματογραφική νόρμα. Γυρισμένο σε Super 8, γεμάτο θόρυβο, glitch, σύνθολες εκρήξεις και εικόνες από μια Ευρώπη που ξεθωριάζει, θυμίζει ένα πειραγμένο ημερολόγιο, ένα οπτικό μανιφέστο κάποιου που δεν τα βρήκε ποτέ με την κανονικότητα.
Ο Clémenti καταγράφει δρόμους, πρόσωπα, φωνές, φθαρμένα τοπία και τα δένει με ψυχεδελικό μοντάζ. Η πολιτική οργή είναι παρούσα — ενάντια στο κράτος, στον φασισμό, στην κοινωνία του θεάματος. Μα δεν κραυγάζει. Ψιθυρίζει. Σαν να απαγγέλλει ποίηση από χαλασμένο κασετόφωνο, μέσα από σύννεφα καπνού.
Ίσως ήξερε τι έρχεται. Μια Ευρώπη που σήμερα κοιτάει τον καθρέφτη της και δεν αναγνωρίζει το πρόσωπό της. Πόλεμοι, στρατόπεδα, στρατηγικές σιγής, πολίτες σε διαρκές hangover. Ο Pierre Clémenti το είχε ήδη πει — με εικόνες, σαράντα χρόνια πριν: η ασχήμια δεν είναι καινούργια· απλώς τώρα έχει καλύτερη κάμερα. Κι όμως, και πάλι δεν τη βλέπουμε.
