Ντέμη Αυλωνίτη
Προσέξτε τους «χαμηλών τόνων» ανθρώπους που σας προσεγγίζουν γιατί μπορεί να φορούν προσωπείο. Ναρκισσισμός. Η διαταραχή προσωπικότητας, με την οποία κάποιος υποδυόμενος το θύμα παγιδεύει μια γυναίκα. Και δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι αυτή η κατηγορία ανθρώπων δύσκολα εντοπίζεται. Γιατί μιλάνε όλοι για πρόληψη όταν ακόμα και η ίδια η δικαιοσύνη συχνά εθελοτυφλεί σε σοβαρές κατηγορίες και πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάποιο τηλεοπτικό ρεπορτάζ ή άλλα μέσα για να φανεί η αλήθεια; Πόσα “κατόπιν εορτής…” αντέχουμε;
Μέρα-νύχτα η εικόνα τους, τις καταδιώκει. Είναι σχεδιασμένοι μέχρι το θάνατό τους να ζουν με τη μετάλλαξη που έχουν υποστεί από την απόρριψη των γονιών τους που θα ζει για πάντα στο υποσυνείδητό τους, η οποία μετατράπηκε σε ναρκισσισμό για να επιβιώσουν. Και το περιβάλλον, η κοινωνία και η δικαιοσύνη, άλλοτε εις γνώσιν τους κι άλλοτε όχι, τους επιτρέπει να τον καλλιεργούν, να τον πολλαπλασιάζουν, να τον αποκρύπτουν και να τον χρησιμοποιούν για τα θηράματά τους. Ακόμη και αν έρθει η αλήθεια στο φως, αυτοί θα έχουν ακόμη μια ευκαιρία. Κι ας φάνε ισόβια. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα τους θα τα γιορτάσουν έξω κανονικά καθώς είναι «καλά παιδιά», με άριστη πλέον διαγωγή. Πώς γίνεται αυτό; Ο στόχος είναι μεγάλος. Πρέπει να τραφούν με νέο αίμα…
Θα το παίξουν καημένοι σε μια νέα γυναίκα, η οποία επειδή την πρόσεξε κάποιος επιτέλους και είδε στο πρόσωπό της και καλά την τέλεια σύζυγο και μητέρα, εκείνη θα κολακευτεί και θα αρκεστεί σε αυτό. Έτσι αυτός θα κάνει και δεύτερο και τρίτο γάμο. Κι όταν σιγά σιγά ο χρόνος και οι συγκυρίες θα την αναγκάσουν να του πει το πρώτο της «Όχι», θα σπάσουν τον καθρέφτη με το ψεύτικο είδωλο. Το τέρας θα αναδυθεί από μέσα. Εκείνη θα αρχίσει να αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να έπεσε τόσο έξω. Θα ανοίξει τα μάτια. Θα δει την αλήθεια. Θα ανακαλύψει στοιχεία για το οικογενειακό του περιβάλλον, για την κρυφή προσωπική ζωή του παρελθόντος, για τους εθισμούς του, για τη διαταραχή της προσωπικότητάς του.
Εκείνος θα μπαινοβγαίνει στο σπίτι και θα της υποδεικνύει τι να κάνει. Θα την αφήσει έγκυο για να κατοχυρώσει τη νέα «περιουσία» του. Έτσι βλέπει και τους ανθρώπους. Μετά θα πει ότι όταν κάνεις παιδιά δεν χωρίζεις. Και μετά εκείνη, μετά από μια περίοδο έντονης λεκτικής βίας, θα αρχίσει να τρώει ξύλο από εκείνον μπροστά στο παιδί. Αν μιλήσει, θα το πάρει κι εκείνο η μπάλα. Η αστυνομία θα πηγαινοέρχεται στο σπίτι. «Μα κυρία μου αν δεν τον πιάσουμε επ’ αυτοφώρω δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι» ή «Μα είναι κρίμα. Μην του κάνετε μήνυση και τον θυμώσετε περισσότερο» είναι μερικές από τις πιο κοινές φράσεις που θα ακουστούν. Εκείνη θα πρέπει να φροντίσει να ζήσει χωρίς να αμαυρωθεί μια παιδική ψυχή που δεν φταίει σε τίποτα. Θα του ζητήσει να χωρίσουνε. Εκείνος μια μέρα θα την ρίξει στο έδαφος και θα την κάνει με τα κομματάκια. Τόσο αγαπάνε τα παιδιά τους κάποιοι «άνθρωποι». Να μείνουν ορφανά. Να έχουν πρότυπο τον πατέρα πίσω από τα κάγκελα. Να γίνουν οι συνεχιστές τους. Δεν αντέχουν τα παιδιά τους να έχουν καλύτερο μέλλον από εκείνους. Δεν γνώρισαν την αγάπη για να ξέρουν ότι αυτή δεν εξαγοράζεται, δεν απαιτείται και δεν κερδίζεται από μια εικόνα, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι κακή, αλλά από ένα χάδι, μια φροντίδα που σίγουρα αν πραγματικά την είχαν προσφέρει ποτέ στο παιδί τους, δεν θα φοβόντουσαν και σίγουρα δεν θα του στερούσαν τη μάνα. Αυτή που δολοφονήθηκε γιατί δεν έμεινε μέχρι τέλους «δούλα και κυρά», για να δείχνει εκείνος στον έξω κόσμο ότι «να έκανα οικογένεια», ανήκω στους «φυσιολογικούς ανθρώπους». Το παιδί δεν το χάνεις επειδή χωρίζεις αν είσαι εντάξει φίλε μου. Και δεν σκοτώνεις τη γυναίκα επειδή σου το στερεί, αλλά επειδή θα αποκαλυφθεί το πραγματικό σου πρόσωπο.
•Διάφοροι παιδοψυχίατροι δίνουν συμβουλές στα τηλεοπτικά πάνελ και μιλούν για πρόληψη, αλλά μερικές φορές είναι αυτοί οι ίδιοι που έκλεισαν την πόρτα σε μία μάνα και ένα παιδί για να μην μπλέξουν και απειληθεί η θέση τους ή ακόμα και η ζωή τους. Γιατί πλέον ο νέος νόμος δεν επιτρέπει στη μάνα να επουλώσει πληγές ή να αποδείξει πράγματα πηγαίνοντας στον παιδοψυχίατρο, καθώς απαιτείται η συγκατάθεση του κακοποιητή. Κι έτσι εκείνη βρίσκει τις πόρτες κλειστές.
Υπάρχει δικηγόρος, γιος δικαστίνας ο οποίος μου είπε ότι είναι αδύνατον να ασχοληθούν με όλες τις υποθέσεις όπως θα έπρεπε. Θα παρθεί μια απόφαση κουτσά στραβά και αυτό είναι όλο. Εκείνη θα πάει σπίτι της ήσυχη να κοιμηθεί που τέλειωσε την εργασία της. Και θα «αφήσει» αμέτρητες γυναίκες πίσω να ζουν καθημερινά την κόλαση λόγω έλλειψης στοιχείων. Και πράγματι χρειάζονται στοιχεία. Αλλά τι γίνεται όταν υπάρχουν και αγνοούνται; Γιατί το σύστημα είναι ένα ντόμινο. Δεν μιλά κανείς, γιατί ουδείς αναμάρτητος.
Κάποιος βάζει κοινωνικούς λειτουργούς των ΚΑΠΗ να βγάζουν έξτρα χαρτζιλίκι πηγαίνοντας για δήθεν έλεγχο σε σπίτι που έγινε καταγγελία για κακοποίηση ανήλικων τέκνων. Και μάλιστα κατόπιν ραντεβού. Να έχει έτοιμο τον καφέ ο κακοποιητής! Ο κρατικός μηχανισμός θα μείνει ικανοποιημένος και θα εγκρίνει μια έκθεση όπου αντί να αναγράφεται ότι έγινε μια έρευνα για τον αν βρέθηκε όπλο στο σπίτι ή άλλα επικίνδυνα αντικείμενα, θα μάθουμε για το τι μάρκα πλακάκι είχε το σπίτι. Κανείς δεν θα δει ότι δεν ελέγχθηκε τίποτα από τα ζητούμενα, δεν θα ιδρώσει αυτί που η έκθεση του λειτουργού είχε ακόμη και λάθος ημέρες και ώρες επικοινωνίας με τα παιδιά που κατά σύμπτωση θα βρισκόντουσαν την ίδια μέρα και λίγες ώρες μετά στο ίδιο σπίτι. Και γιατί δεν γράφτηκε ότι ήταν άκρως αγχωμένος; Αλλά ξέχασα, σημασία έχει το ντιζάιν της γκαρσονιέρας.
Και αν υπάρχει φωτογραφικό υλικό με αποδεικτικά στοιχεία, δεν πειράζει. Εδώ κάποιος αντίστοιχης περίπτωσης, που μεταξύ άλλων ακολουθούσε και τον ακολοθούσαν και 200 ανήλικα αγοράκια και κοριτσάκια στο διαδίκτυο με στρινγκάκι, είπε στη δικαστική αίθουσα να ρωτήσουν εμένα που είμαι δημοσιογράφος και δούλευα κάποτε με τον Ανδρέα Μικρούτσικο πώς μπήκαν στο προφίλ του. Και πες ότι είναι αθώος και εγώ είχα τόσο μοναδικές αναξιοποίητες δυνατότητες. Ούτε εμένα με ρώτησε κανείς. Όλοι οι ένοχοι έξω! Είναι σύνηθες φαίνεται αυτό και δεν χρήζει εξέτασης. Αλλά μην μας πουν στο μέλλον αν γίνει κάτι χοντρό ότι δεν φέρουν καμία ευθύνη.
Κάποιοι φορούν παράσημα και στολές, τις οποίες απέκτησαν συμπληρώνοντας ερωτηματολόγιο αντίστοιχο των αεροδρομίων. “Είστε τρομοκράτης”; Απαντήστε με ένα απλό “ναι” ή όχι” και είμαστε καλυμμένοι. Έτσι γίνεται και ο ψυχολογικός έλεγχος που απαιτείται για την άσκηση κάποιων επαγγελμάτων. Με ραντεβουδάκι για να σε ρωτήσουν «Νιώθετε καλά ή θέλετε κάποιον ειδικό»; Και μπορεί κάποιον να μην τον αφορά η ζωή της οποιασδήποτε Καρολάιν αλλά μάλλον δεν σκέφτηκε καλά ότι ένας «Μπάμπης» μπορεί να πετά πάνω από τα κεφάλια μας. Είναι αναγκαία η δημιουργία οικογενειακού δικαστηρίου για να γνωρίζουν οι αρμόδιοι φορείς σημαντικές λεπτομέρειες, να είναι ικανοί και να έχουν τον χρόνο να εξετάσουν κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Οι αποφάσεις δικαιοσύνης δεν μπορεί να είναι μόνο άσπρο ή μαύρο για κανέναν γονιό, άντρα ή γυναίκα. Πρέπει ένα δικαστήριο όμως όταν δέχεται κάποιο αποδεικτικό έγγραφο ή χαρτί ιατρικής έκθεσης να μπορεί να πάρει χαμπάρι το πιο απλό πράγμα για αρχή, όπως το ότι η ημερομηνία επάνω παραπέμπει σε ημέρα Κυριακή, να αναρωτηθεί γιατί δεν υπάρχει επίσημη σφραγίδα, να εξετάσει αν αυτός που το γράφει είναι πραγματικά επιστήμονας και όχι κομπογιαννίτης και πάει λέγοντας… Και μη μιλάνε για πρόληψη, στην Ελλάδα η δικαιοσύνη είναι της καταστολής και όχι της πρόληψης.
Εκλιπαρώ αφεντικά όλων των ειδών να εξετάζουν σωστά το παρελθόν κάποιου προτού τον προσλάβουν. Πόσο μάλλον αυτούς που είναι άμεσα σχετιζόμενοι με παιδιά. Γιατί είναι ουκ ολίγοι εκείνοι που έχουν ιστορικό και τα tavor είναι μέχρι και σήμερα στην τσάντα τους. Σας αφήνω να δω τηλεόραση. Και ας “μιλάει” κατόπιν εορτής καθώς καταγράφεται νέο ρεκόρ γυναικοκτονιών. Τουλάχιστον κάποιος μιλάει. Και οι απλοί αριθμοί γίνονται ονόματα. Ναι, δυστυχώς ξεχνιούνται και οι δολοφονίες συνεχίζονται. Αλλά κάποιος ίσως να αρχίσει να κάνει και πάλι σωστά τη δουλειά του και σωθούν κάποιες αθώες ψυχές. Και αν δεν πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, θα χαρώ να συνεργαστώ με τους συναδέλφους μου, για να βάλω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι στο να πάψει η λέξη «βοήθεια» να είναι βωβή και κάποιοι να σταματήσουν να κοιμούνται ήσυχοι.
